Weg met de natuur

Onlangs pleitte ik, op deze plek om precies te zijn, voor het euthanaseren van de natuur als meest humane oplossing voor de milieuproblematiek. Bovendien, zo schreef ik, “dat hele milieu verzint wel weer wat anders als het ten onder gaat. Dus daar hoeven we niet treurig om te zijn.” Het zal onze planeet worst wezen of we om haar bezorgd zijn.

Ene Andrew Blackwell, zo leerde ik van Steven de Jong, schijnt daar zelfs een heel boek over hebben geschreven, een reisgids getiteld Visit Sunny Tsjernobyl. Blackwell schrijft hoe de natuur in Tsjernobyl heeft getriomfeerd. Gebouwen worden overwoekerd door gras en planten, er klinkt overal een kakofonie aan vogelgefluit, ecologen hebben het gebied zelfs uitgekozen om er bedreigde diersoorten uit te zetten. We hoeven geen moeite doen de natuur te redden, die redt zichzelf wel.

Het is pure hoogmoed om ons zorgen te maken over moeder aarde en te denken dat we haar kunnen redden. Alsof we er ook maar iets te zeggen hebben. Bovendien is het egoïstisch. Want de enige reden om de natuur te willen redden, is zelfbehoud.

George Carlin heeft ooit aan precies dezelfde punten een zeer bekijkenswaardig stukje stand-up comedy gewijd. The planet is fine, zegt hij, daar hoef je je geen zorgen over te maken, it’s the people that are fucked. De planeet is hier al een kleine vierenhalf miljard jaar, wij een paar honderdduizend jaar, waarvan we de laatste 200 jaar aan industriële vervuiling doen. En terwijl de aarde vulkaanuitbarstingen, meteorietaanvallen, vloedgolven, aardbevingen en ijstijden heeft doorstaan, denken wij dat een paar plastic tasjes en vaatjes gif het verschil gaan maken? De planeet gaat er niet aan. Wij gaan eraan.

Blackwell en Carlin hebben een punt, maar, zo vraag ik me dan af, wat is er precies mis met dit soort egoïsme? Is het niet onze evolutionaire plicht om een poging te doen onszelf van de ondergang te redden? Moeten we er niet alles aan doen om onze soort te behouden? En is het niet onze ethische plicht om onnodig lijden van andere diersoorten te voorkomen? Ik vraag het maar. Ik bedoel het niet eens als retorische vragen. Ik werp gewoon wat balletjes op.

Nog maar een balletje dan: zou het, voor hun eigen bestwil, niet beter zijn als milieufreaks gaan benadrukken dat ze hun strijd uit puur egoïsme strijden? Zullen ze niet op veel meer begrip mogen rekenen als ze er gewoon ronduit eerlijk voor uitkomen dat die hele planeet hen geen reet interesseert, dat het hen puur en alleen om de eigen soort te doen is? Ik denk het wel. Dat milieufreaks er voor uitkomen dat ze eigenlijk egoïstische bastards zijn, zal ze ook wat sympathieker maken, voorspel ik u.

Maar goed. Ooit zal de zon groter en groter worden, de aarde opslokken, en tot ontploffing komen. Dan is onze geliefde, onverschillige planeet er ook niet meer. Ook dat zal haar worst wezen. Luisteren wij nog even naar The Platters.

Foto Flickr cc: The Bellona Foundation