Wachten op Unha

Nog voor we weten of Unha-3, de lange-afstandsraket van Noord-Korea, werkelijk wordt gelanceerd, heeft het ‘hermietenrijk’ bereikt wat het altijd wil: de volle aandacht van de wereldmachten en hun companen. Waarom doet Noord-Korea dit? En waarom nu?

De vragen en het gissen naar antwoorden, ze volgen onder Kim Jong-un hetzelfde patroon als onder de vorige twee Kims. Was de deal met de Verenigde Staten van 29 februari jl. toch te goedkoop, 240.000 ton voedselhulp tegen een moratorium van kern- en rakettechnologie? Of beseft Noord-Korea dat het contraproductief is om afstand te doen van het kernwapenprogramma; het geval Ghaddafi-Libië laat immers zien dat afscheid van kernwapens je je letterlijk de kop kan kosten? Of zijn wij (niet-Noord-Koreanen) toeschouwer en speelbal geworden van een binnenlandse machtsstrijd: leger versus partij? Wat dit keer wel anders is, is de relatieve openheid rond de lancering. De tamelijk precieze aankondiging en de uitnodiging van buitenlandse journalisten en hoogwaardigheidsbekleders.

Nog een paar aanvulingen rond het spektakel Unha-3 op grond van Japanse bronnen.

China’s rol. De wereld zat vandaag (12 april) vruchteloos te wachten op een lancering. Westerse media schrijven het toe aan wolkenvelden. Chinese waarnemers verwachtten de lancering van meet af aan op 14 april. Chinezen, die volgens westerlingen een nauwe relatie met Noord-Korea hebben, weten het meestal beter, of in ieder geval worden ze iets eerder op de hoogte gebracht door Pyongyang. Hier hapert het momenteel, en dat irriteert de Chinezen. Sinds het aantreden van Kim Jong-un is er nauwelijks contact met China. Er heeft dan ook geen uitwisseling over de Unha plaats gevonden. Volgens een kritisch artikel in een Chineze krant, veroordeelt China de uitgaven aan exuberant militair vertoon dat ten koste gaat van armoedebestrijding in het land. China’s grootste angst is de stroom vluchtelingen die over de grens komt, wanneer het regime ineenstort.

Wat doen Zuid-Korea, Japan en de VS wanneer Noord-Korea doet waar het – volgens eigen zeggen en ook volgens China – recht toe heeft? Dus wanneer het de lancering uitvoert. Theoretisch een vreedzame handeling, want het gaat om een weerssatelliet. Gaat Zuid-Korea of Japan (met de Amerikanen als beschermengel op beide territoria) zijn parate anti-raket-raketsystemen inzetten en de Unha afschieten? De landen hebben resp. slechts 7 en 15 minuten de tijd om te beöordelen of raket(onderdelen) op hun territorium dreigen te vallen. En hoe reageert Noord-Korea daar weer op?

Mocht de lancering volgens plan lukken, en de buurlanden houden zich rustig, dan staat  er nog een missie op het program. Het opduiken van de boosters (aandrijfraketten) van trap 1 en trap 2. Zuid-Korea, Japan en de VS hebben schepen, speurvliegtuigen en onbemande diepzeecapsules met robotarmen klaar om direct op zoektocht te gaan. Want op grond van Noord-Korea’s nieuwste technologie kan afgeleid worden welke technologie Iran in handen heeft. Noord-Korea dreigt “met tegenmaatregelen” mocht een ander land zijn raketafval opvissen.

Gelukte of mislukte lancering, in Oost-Azië gaat de wapenwedloop verder. Tot nu toe is het Noord-Korea tot drie maal toe (1998, 2006 en 2009) niet gelukt. We kunnen rekenen op oorlogsrhetoriek onder leiding van de Amerikanen. De VS zullen hun voedselhulp intrekken en Noord-Korea verwijten naar het hoofd slingeren. In het kielzog doen Japan en Zuid-Korea daaraan mee. De dialoog met Noord-Korea (de zogenoemde zes-partijen-gesprekken) ligt dan weer voor onbestemde tijd op ijs. En bevrijd van beloften aan de Amerikanen knutselt Noord-Korea rustig verder aan een volgende ondergrondse kerntest. Meer vijanden dan het nu al heeft kan het land toch niet maken.

Foto leef_smith