Kranten en tijdschriften schijnen het nog steeds niet te begrijpen: het internet is een groot aantal sites die door middel van links met elkaar verbonden zijn, en dat je die mogelijkheden ook kan gebruiken.
Neem nu dit artikel uit de Volkskrant: “Huizenverkoop daalt; prijzen stijgen wel“. Interessant, ik lees daarin over een rapport van de NVM. Een rapport dat waarschijnlijk gelezen is door de journalist, Marc van den Eerenbeemt, om het artikel te kunnen schrijven. Dat rapport zou ik ook wel willen lezen. Maar nergens een link te vinden in het artikel. Niet naar de site van de NVM en niet naar het rapport zelf. De link is er wel, maar blijkbaar moeten we van meneer Van den Eerenbeemt maar aannemen dat hij zijn huiswerk goed gedaan heeft.
Een ander artikel, dit keer in de Dag, maar geschreven door het persbureau Novum: “Weblogger plaatst reactie op ‘Fitna’ op Youtube“.
Ook interessant, maar nergens in het artikel kan ik een link vinden naar zijn filmpje. Of een reden waarom zijn filmpje zoveel interessanter is dan de andere honderden anti-fitnafilmpjes. Na wat zoeken heb ik het filmpje denk ik gevonden (achtergrondinformatie), maar zeker weten doe ik het niet. Misschien keek de schrijver van het stuk wel heel ergens anders naar.
Zo maken journalisten van hun sites doodlopende steegjes. Mensen komen er wel, maar het is het eindpunt van de reis. Als ze meer over het onderwerp willen weten moeten ze de steeg uit en zelf op speurtocht gaan.
Maar is deze manier van handelen niet in strijd met de regel, uit de gedragscode van journalisten, dat een journalist beschikbare informatie niet onvolledig of helemaal niet zal weergeven?
Wat mij betreft valt dit hieronder. Je maakt het je lezers onnodig moeilijk je verhaal te controleren, terwijl dat wel mogelijk is. Dit komt niet ten goede aan een goede publieke nieuwsvoorziening.
Als kranten dit nou eens zouden inzien en hier werk van maakten; die zuivere zendmentaliteit laten varen en mensen de wereld insturen om zelf te ontdekken hoe het zit, zodat ze hun eigen beeld op het onderwerp kunnen verbeteren. Een artikel is namelijk per definitie een samenvatting van de situatie, en nooit groot genoeg om alles te vertellen.
Dan zouden de doodlopende steegjes weer opengebroken worden en zou de online krant weer een startpunt worden van informatievergaren, in plaats van een doodlopend eindstation.
Navraag bij de Volkskrant newsroom leert ons dat de krant wel steeds meer gebruik probeert te maken van links, maar dat het er nog wel eens bij inschiet. Het beleid is dat bronnen waar mogelijk gelinkt worden. Daarbij hebben eigen artikelen voorrang boven ANP-berichten (die nooit gelinkte bronnen bevatten).
Ook worden de artikelen die in de krant verschijnen allemaal overgezet naar de site, en daar zitten uiteraard geen gelinkte bronnen bij. Die artikelen worden dan ’s ochtends opgepakt en van links voorzien. Soms vergeet men daarbij een artikel.
Reacties (9)
Niet alleen kranten plaatsen geen links in hun artikel. Er zijn tal van ‘nieuwssites’ die het ook niet doen. Zelfs pure websites laten het op dat terrein afweten. Ik heb al heel wat keren moeten goochelen om te vinden waar ze eigenlijk commentaar op gaven.
Het is niet alleen vergeten of vanwege de moeite, maar evenzeer belangrijk willen doen. Ook niet elke kantoorbediende verklapt zijn bronnen, zeker niet als hij merkt met bepaalde kennis in aanzien te stijgen. Kennis is macht, helemaal als je je bron weet te verbergen.
Ik vind dat je een punt hebt als je zegt dat journalisten een relevante link zouden moeten plaatsen. Het medium waar ik voor werk (een publieke regionale omroep) doet dat zoveel mogelijk. De link die jij legt met de gedragscode slaat nergens op. Als je van een journalist eist dat hij alle bronnen moet vermelden waar je nog meer informatie kunt vinden dan ben je nooit volledig en is er altijd wel die iemand die nog meer wil. Wat ik betreur in jouw artikel is het wantrouwen tegen de deskundigheid van journalisten van kranten. Eerlijk gezegd lees ik liever een verhaal van een journalist die voor mij de feiten heeft uitgezocht en overzichtelijk heeft gerangschikt dan een stukje dat door iemand bij mekaar geknipt en geplakt is op internet. Dan blijf je aan het schakelen tussen de ene en de andere website. Maar goed, dat is een kwestie van persoonlijke voorkeur.
De link die ik leg met de gedragscode slaat weldegelijk ergens op, Jan.
Het valt onder volledig voorlichten en de journalisten die ik hierover sprak zijn het daarmee eens.
Daarbij, ik eis niets. Ik vind gewoon dat de relevante bronnen moeten worden gelinkt, indien mogelijk. Dat hoeft niet alles te zijn. Met jou opmerking trek je mijn punt naar een uiterste welke zeer weinig zal voorkomen.
En ja, ik lees ook liever een goed stuk eigen werk van een journalist. Maar ik zie niet in waarom dat niet te verenigen zou zijn met links. Een goed stuk is ook leesbaar zonder links.
Laat de lezer zelf maar bepalen of hij wil ‘schakelen’. Hij hoeft niets. Als je stuk daardoor onleesbaar wordt doe je als auteur iets fout.
‘Doodlopende steegjes’ dragen bij aan een hogere conversie op advertenties, dus kranten hebben geen behoefte aan links naar bronnen. Stel je voor dat iemand echt geinteresserd is in wat ze schrijven…
@bert: Dat doen ze niet. Bezoekers komen na een uitstapje gewoon weer terug en kijken verder op je site.
Links zorgen juist voor dat mensen langer op je site blijven hangen.
Een krant die wel goed linkt is De Pers en dan ook gerust naar andere kranten.
Ik ben het met Jan eens dat een journalist een gezaghebbende professional is, die het vertrouwen van de lezers heeft. Via Google heb je je bronnen toch binnen 1 minuut gevonden? Media is handel, geen wetenschap met alle voetnoten onderaan het artikel. Soms bestaat een nieuwsbericht ook uit meerdere bronnen, die een journalist uit bronbescherming niet altijd wil prijsgeven.
Dat vertrouwen hééft een journalist niet, dat moet hij verdienen. En dat kan door zijn bronnen vrij te geven. En niet iedereen is zo goed met google als wij. Daarbij weet je nooit zeker of je dezelfde bronnen raadpleegt als de journalist.
Steeds andere uitzonderingssituaties bedenken helpt niet. Uiteraard moet een journalist een anonieme bron kunnen gebruiken. Als hij zich maar realiseert dat één bron geen bron is. En ook dat principe is de laatste tijd helaas wat aan het afkalven.
De side is top! Goedgekeurd door John en Willeke! Neem ook eens een kijkje op onze side en laat een berichtje achter in ons gastenboek! Doen hoor!