Zondagavond rond kwart voor 9. Ik zit net in mijn auto en plug het radiofrontje in op zijn plek. De tonen die de ruimte van mijn auto vullen herken ik direct: Seven Nation Army van The White Stripes. Een snelle blik op de ingebouwde display in het dashboard leert mij dat ik luister naar de EO op 3FM. ‘Ah’ reageert mijn brein onbewust, om 1 seconde erna mij af te vragen wat de EO nu (in godsnaam) moet met muziek van The White Stripes. Dan herinneer ik mij dat ik van de week een aankondiging heb gezien over de muzieksoorten die evangelisten vandaag de dag gebruiken om hun boodschap aan de man c.q. vrouw te brengen.
Tot de 3e klas lagere school heb ik op een openbare school gezeten. Toen een vriendinnetje vertelde dat haar ouders haar hadden aangemeld bij een katholieke school en na de schoolvakantie niet meer zou verschijnen op de openbare school, hebben wij in onze ‘onafscheidelijkheid’ ervoor ‘gestreden’ dat ook mij dat zou overkomen. Het lukte en zodoende kwam ik terecht op een katholieke school.
Opgegroeid in een wereld zonder God en Jezus stapte ik voor mijn gevoel in een geheel nieuwe dimensie. Bidden in de klas. Nog nooit had ik een bijbel gezien, laat staan gebeden. Verhalen over een meneer, vastgespijkerd aan een kruis, gestorven voor de zonden van de mensch. Ik raakte in een reli-ban en wilde thuis ook bidden. Mijn ouders, die mij vanaf mijn geboorte de vrijheid hebben gegeven eigen keuzes te maken, lieten mij toe ’s avonds voor het eten te bidden, God te danken.
Mijn oma ging elke zondag naar de kerk, stak daar een kaarsje op, bad even en vertrok dan weer naar huis. In mijn reli-bantijd, die ‘thank God’ maar heel even heeft geduurd, ben ik twee of drie keer mee geweest met haar. Het leukst was eigenlijk het kaarsje opsteken (en al die aangestoken kaarsjes bijelkaar te zien) en het achteraf aan het kerkbezoek verkregen verse stroopwafel van de zaterdagmarkt.
Ik raakte uit de reli-ban, maar bleef op de katholieke school (tot aan de 6e klas, inclusief het gelovige hoofd van de school die al neuspeuterend lesgaf), die plaatsmaakte voor een katholieke middelbare school. Eén grote geloofsfabriek, 2 verdiepingen hoog. Op deze school werd niet gebeden aan de start van elke les, maar werd wel godsdienstles gegeven. Veel geloofsovertuiging heeft de man die deze lessen gaf ons niet gegeven, maar was voornamelijk mikpunt van plagerijen en ‘schelmenstreken. Goed, veel indruk maakte hij niet dus.
Wat wel indruk maakte bij mij, was de punkscene. Een aantal jaren voor de middelbare school al …. een neef hoorde bij de eerste generatie punx en maakte, samen met zijn vrienden, grote indruk op mij. Niet alleen zijn uiterlijk, maar vooral de irritatie en boosheid die het bij mijn ouders opwekte vond ik zeer interessant. Korte tijd later volgde mijn nicht hem, en ik sloot de rij af. Van heel lang haar ging ik naar halflang haar om over te gaan naar kort piekerig haar. Nadat ik het scheermes van mijn vader ter hand had genomen en een deel haar achter mijn oor wegschoor om zo een start te maken voor een hanekam, begon voor mij een ontwikkeling die nooit zou stoppen. Bidden deed ik al jaren niet meer, een kerk binnen gaan gaf mij een onnatuurlijk gevoel, ondanks dat ik op een katholieke school zat.
Wat heeft dit alles nu te maken met zo’n willekeurig melodietje op een zondagavond bij de EO en een aankondiging van een programma over moderne reli-muziek?
Alles, is het eenvoudige antwoord. Vroeger vond ‘de kerk’ bijna elke muzieksoort die niet de boodschap van God uitdroeg en/of blijmoedig was een uiting van Satan. Satansmuziek gemaakt door Satansgebroed. Vooral de punkmuziek was een uitwerpsel van hellegebroed.
Langzaamaan is dit veranderd. Er bestaan zelfs deathmetal christanbands, en ook de punkmuziek is ontdekt. De nieuwe wijze van het brengen van ‘de boodschap’ is, in mijn ogen, begonnen door gebruik van popmuziek om zo een groter publiek te bereiken. Of dit heeft gewerkt weet ik niet, maar blijkbaar wel want men heeft het terrein der muzieksoorten flink uitgebreid. Alles wordt gebruikt (alhoewel ik nog niet van reli-Schlagers heb gehoord), terwijl dit vroeger voor een flinke beroering in de kerk had gezorgd. Denkt u maar aan de sexy maar o zo goddeloze heupbewegingen van The King. Maar och, eigenlijk is de kerk in al die jaren weinig veranderd en hanteert door de eeuwen heen nog altijd eenzelfde motto: het doel heiligt alle middelen.