Het trucje dat Dan Brown uitstekend beheerst

RECENSIE - ´Holy Mary, Mother of God, Batman!´

Vooruit, de televisieavonturen van de caped crusader uit de jaren zestig zijn niet het eerste waar je aan denkt bij het lezen van Dan Browns Inferno, maar voor mij wel het tweede.

Een voorbeeld: in een van de heerlijk absurde afleveringen van de serie bindt de Joker Batman en Robin vast in een zwembad en laat ze alleen met een mensetende schelp. Uiteraard heeft hij van tevoren al zijn duistere plannen tot in detail aan het dynamische duo uitgelegd, want hé… onze helden kunnen niet ontsnappen. Toch?

Fout! Want de Joker heeft natuurlijk niet gerekend op het flesje ‘Bat Clam Repellant’ dat Batman voor dit soort gelegenheden aan zijn riem heeft hangen. Blam! Thud! Kapow! Waarom heeft de clowneske crimineel zijn tegenstanders dan ook niet gelijk doodgeschoten?

Simpel, omdat er anders geen verhaal te vertellen valt.

In Inferno van Dan Brown zien we dezelfde dynamiek. Als Zobrist – de antagonist in het verhaal, met een nogal radicale oplossing voor het probleem van overbevolking – zijn plan om een derde van de mensheid uit te roeien immers gewoon had doorgezet, was Brown al na vijftig pagina’s klaar geweest.

In plaats daarvan laat Zobrist overal aanwijzingen achter, waarbij hij zich heeft laten inspireren door het eerste deel van Dantes Goddelijke Komedie: Inferno. Aanwijzingen die natuurlijk koren op de molen zijn van professor in de symbologie, Robert Langdon.

En vooruit, dat is een trucje dat Brown uitstekend beheerst: een absurd concept enigszins geloofwaardig en met een rotvaart vertellen. Ieder hoofdstuk eindigt bijvoorbeeld met een cliffhanger, waardoor er niets anders opzit dan doorlezen. En voor je het weet, ligt Inferno uitgelezen op tafel, zonder dat je de tijd hebt gehad om je te ergeren aan de bordkartonnen personages en overvloed aan clichés.

Overigens, zou Brown in zijn achterhoofd al bezig zijn geweest met de verfilming van Inferno? Of zou hij geld krijgen van de plaatselijke VVV’s in Florence, Venetië en Istanbul? Doordat booswicht Zobrist juist die pittoreske steden heeft uitgekozen voor zijn snode plannen, leest Inferno een beetje als een reisgids. Daarbij is het wel érg opvallend dat professor Langdon tijdens een spannende achtervolging telkens even stopt om stil te staan bij de architectuur van een bijzonder gebouw. En hij citeert daarbij zelfs uit de toeristische brochures!

Sowieso is Brown niet vies van schaamteloze product placement. Zo voorziet hij professor Langdon van een Brioni-pak. ´More upscale´ en ´high-end´, om Brown te citeren. Daarnaast wordt er in het boek geen gin of whisky gedronken, maar Bombay Sapphire en Highland Park single malt. Oh, en mocht je nog eens in de markt zijn voor een reisje per privéjet? Neem dan contact op met NetJets, een Amerikaanse bedrijf dat, zo lezen we, gespecialiseerd is in ´the luxuries of private air travel.´

Maar goed, alle onwaarschijnlijkheden, belachelijke plotwendingen en drakerige omschrijvingen daargelaten, is Inferno een heerlijke “hersenen in de vrij”-vakantiethriller. Zal het professor Langdon lukken om de wereld te redden? De vraag stellen is de vraag beantwoorden.

Deze recensie van Remco Slump verscheen eerder op het permablog van De Nieuwe Pers.

Inferno, Dan Brown, 2013.