Tourziekte: Tintelpik

De Tour de France is alweer aan de laatste fase begonnen. Drama? you bet! Maar de wielrensport kent schaduwkanten dames en heren, waar zelfs Mart Smeets geen heldendom van kan maken. Michiel Maas zet ze voor u op een rijtje.

Wielerbroeken zijn eigenlijk ondingen. Ze zitten niet lekker, staan bezopen, en als je ermee loopt voelt het alsof je in je broek hebt gescheten. Toch snap je na een paar honderd kilometer fietsen in een spijkerbroek waarom iedereen ze draagt.
Maar allerdaagse wielerkwaaltjes als zadelpijn, wielercarpaccio, derde ballen, tweede anussen of schaamschurft wil ik hier niet aan de orde stellen. Nee, een van de ergste ziektes in het peloton is Tintelpik. Een ziekte zo veelomvattend en aangrijpend dat zelfs Maarten Ducrot er niets over durft te zeggen.

De eerste symptomen zijn mild. Lichte tintelingen in de balzak en penis na het afstappen. “gevalletje verkeerd afstellen van het zadel”, zeggen de smartasses onder u. Maar gelooft u me, na een paar dagen zadelstellen, wordt het alleen maar erger. De schaamstreek voelt als een arm waarop een nacht geslapen is. Dopingcontrole is een drama, omdat pissen pijnlijk wordt. En na een week of anderhalf komt de tintelpik zelfs op de fiets om de hoek kijken. Dat merk je in het peloton. Renners schuiven op de zadels en proberen het zaakje over de rand van het zadel te hangen om het bloed weer aan het stromen te krijgen. Dat gaat -uiteraard- ten koste van de prestaties. Cadel Evans op de eerste alpenetappe? Ik mag een boon zijn als dat geen tintelpik was. Let er bij de rit van vanmiddag maar eens op. Knipperende ogen en een scheve zit? Yup! Tintelpik.
U begrijpt: dit probleem kan leiden tot onvruchtbaarheid, amputatie en andere narigheden. Terwijl de oplossing simpel is.
Er zijn grofweg twee manieren om eraf te komen. Frequente erecties is de eerste. Voor de amateurs-cyclisten een no-brainer. Voor de profrenners in de Tour de France een groot probleem. Want om ‘m in het hotel omhoog te krijgen naast een slapie die de godganse dag ruftend van de pasta naar Eurosport ligt te kijken, vergt een hoop fantasie. En fantasie (fluisterend) daar hebben ze in het peloton niet zo heel veel van.
De tweede oplossing is een spulletje met de naam epo. Werkt perfect om het dikkere bloed wat langer in de pik te houden. Heeft ook een bijkomend effect op de prestaties, maar dat is logisch, want geen tintelpik. Helaas zijn de wielerbazen, geheel pikloze mannen, niet blij met epo. En dat is puur een soort oudemannenvorm van penisnijd.
Maar nou komt het: De meeste renners zijn na drie weken tintelpik, en criteriums en naseizoen, totaal onvruchtbaar en praktisch impotent. Pas na een paar maanden, zo tegen november, ebt het langzaam weg. Het bewijs: de meerderheid van de wielerbaby’s wordt tijdens de Tour de France geboren. De rekensom: krijgt een wielrenner in de lente kinderen, dan gebruikt hij epo. Kan niet missen.