Tijd voor een nieuwe ARP?

Hoewel ik normaliter geen groot aanhanger ben van protest- of one-issuepartijen, denk ik dat het momenteel hoog tijd is voor het oprichten van de nieuwe ARP, de Anti Religieuze Partij. Een partij die in tegenstelling tot ‘de oude ARP‘ als doel heeft het uitbannen van de huidige steeds sterkere religieuze en godsdienstige invloeden op onze samenleving en ons politieke bestel.

Op zich heb ik geen grote problemen met (persoonlijke) geloofsbeleving. Wanneer iemand het nodig acht een hogere macht als God, Allah, Jahweh, Vishnoe, Ra, Zeus, Wodan, Quetzalcoatl, Ometeotl, Manannán mac Lir, het Vliegend Spaghettimonster of één van de naar schatting 28 miljoen andere door de eeuwen heen bedachte goden te aanbidden, dan moet hij of zij dat vooral zelf weten. Wanneer diezelfde persoon dit aanbidden zo belangrijk vind dat hij of zij daarvoor een organisatie met bijbehorend gebouw (tempel, kerk, synagoge, moskee, Jagrti) en handleiding (Bijbel, Koran, Tenach, Smriti, Codex Regius, Ginza Raba of Goeroe Granth Sahib) wenst op te richten dan is dat ook weer geen groot probleem.

Echter, daar stopt het! Of het een religieus persoon moet worden toegestaan om zijn of haar eigen kinderen te hersenspoelen en indoctrineren met de eigen dogmatische waarheden is al uiterst twijfelachtig. Zit er veel verschil in schade tussen een religieuze opvoeding en bepaalde vormen van geestelijke mishandeling? Heeft onderzoek niet uitgewezen dat er een relatie zou kunnen bestaan tussen een religieuze opvoeding en het ontwikkelen van een borderline-stoornis? Of het een religieus persoon moet worden toegestaan de eigen waarheid op te dringen aan anderen is nog twijfelachtiger. Waarom is non-religieuze chantage en bedreiging niet toegestaan en zou dat opeens wel mogen wanneer het om zoiets abstracts en discutabels als ‘god’ of ‘leven na de dood’ gaat.

Ik zou dan ook willen pleiten voor een volledige scheiding van kerk en staat. Een scheiding waarbij religie zoveel mogelijk verbannen wordt uit alle lagen van het bestuur van onze samenleving. Een scheiding waarbij partijen op fundamentalistische basis (wat alle monotheïstische religieuze partijen uiteindelijk zijn) bij voorkeur verboden zouden moeten worden. Een scheiding dus die veel meer dan nu recht doet aan de geest van dit beginsel. Christenen hoeven van mij niet op zondag, Joden niet op zaterdag en Islamieten niet op vrijdag naar de winkel. Er is echter geen enkele reden waarom één van deze groepen zich zou moeten willen bemoeien met het moment waarop ik dat zou willen!

Ook onderwijs en religie is zo’n onzalig huwelijk. Kennis over specifieke religies hoort niet in het onderwijs, thuis indoctrinatie is al erg genoeg, laat staan systemen waarbij kinderen 24 uur per dag in een omgeving verblijven waarbij slechts informatie over één juiste keuze wordt aangeleerd. Hoezo is religie in dit soort omstandigheden een vrije keus! Waarom vinden we het vreemd dat mensen die in zo’n systeem zijn grootgebracht ontsporen?

Aangezien aanpassing van het systeem niet vanzelf zal gaan zijn er in mijn beleving twee methoden waarmee de religieuzen terug in hun hok gesmeten kunnen worden. Methode één is dat wij als niet religieus gebonden, atheïstisch of agnostisch kiezer van onze partijen eisen dat zij absoluut geen enkele concessie aan welke religie dan ook doen wanneer het gaat om principiële zaken op het gebied van gelijkheid op basis van ras – sekse – seksualiteit, onschendbaarheid van lijf en leden, vrijheid van meningsuiting of sociaal/economische vraagstukken. Mocht dat niet lukken, dan lijkt mij de tijd rijp voor een nieuwe ARP. Een partij die zoals in de inleiding al vermeld slechts één doelstelling heeft, namelijk het terugdringen van religie uit het bestuur van de samenleving. Een doelstelling overigens die voor heel wat noodzakelijke en gewenste bestuurlijke en sociale vernieuwing zorg kan dragen.