ACHTERGROND - Mensen met de ernstigste schuldproblematiek komen vaak niet eens in aanmerking voor schuldhulpverlening. En wanneer ze wel hulp krijgen, zijn de resultaten vaak niet goed. Schuldhulpverlening is een bedrijfstak waar veel geld omgaat, maar weinig resultaten worden geboekt.
Eind november 2013 tekent de 35-jarige Marcia een schuldhulpcontract bij de gemeente Doetinchem. Met haar handtekening verplicht ze zich om, met haar man en twee kinderen, drie jaar lang op een zeer karig leefbudget te gaan zitten van zo’n vijftig à honderd euro per week. Lonkend perspectief: aan het einde van die drie jaar wordt wat dan nog resteert van hun schuld van 13.000 euro kwijtgescholden. Een eenmalige kans om met een schone lei te beginnen.
Bijna een half jaar later blijkt die lei nog even troebel als voorheen. ‘Het is dramatisch…’ vertelt Marcia. ‘Alles zit nog steeds in de aanvraagfase. Sinds november hebben we niks meer gehoord van de gemeentelijke afdeling schuldhulpverlening. En de schuldeisers zijn inmiddels weer begonnen met de incassoprocedures. Daar hebben ze nog gelijk in ook. En de Belastingdienst zal binnenkort ook wel weer op de stoep staan. Ik snap eigenlijk niet meer waar ik toen precies voor heb getekend. Ik dacht dat zo’n contract voor alle partijen verplichtingen inhield…?’
Marcia figureerde eind vorig jaar in een reportage in de Groene Amsterdammer over de afdeling schulddienstverlening van de gemeente Doetinchem. Ze legde toen uit hoe ze in de schulden was geraakt: man depressief en werkeloos thuis, zijzelf een aflopend, tijdelijk contract bij de gemeente. Als gevolg van de gekelderde inkomsten konden ze een doorlopend krediet niet meer aflossen. Ook moesten ze teveel ontvangen kinderopvangtoeslag terugbetalen.
Knelpunt bij het opstellen van een schuldsaneringsplan: de auto. Volgens de schuldhulp-klantmanager moest die weg, volgens de gemeentelijke klantmanager Werk & Inkomen moesten ze hem vooral houden. ‘En nu draait het om de vraag of we, als we de auto mogen houden, nog voldoende geld overhouden om de schulden deels af te lossen’. aldus Marcia. ‘Zo nee, dan zal de schuldregeling alsnog afketsen.’
Afketsen betekent: achterblijven met problematische schulden. In heel Nederland kloppen jaarlijks zo’n 150.000 tot 200.000 mensen die diep in de schulden zitten tevergeefs bij hun gemeente aan voor schuldhulpverlening.
Slechts één op de zes mensen die zich aan een schuldhulploket vervoegen, wordt daadwerkelijk geholpen. De overgeblevenen blijven ondanks hun actieve hulpvraag in de kou achter. Daarnaast kampen nog eens een miljoen huishoudens met schulden die hen boven het hoofd groeien, maar staan (nog) niet geregistreerd bij de schuldhulpverlening.
Deze cijfers zijn afkomstig uit het rapport Prestatie-analyse schuldhulpverlening versus wettelijke schuldsanering – resultaten, effecten en achtergronden van de schuldhulpverlening. Dit tot op heden niet wereldkundig gemaakte rapport is opgesteld in opdracht van de Onafhankelijke Partij Drenthe (OPD), lid van de Onafhankelijke SenaatsFractie (OSF) in de Eerste Kamer. Auteur is Peter Westen, onafhankelijk schuldhulpadviseur in Havelte (Drenthe). Zijn conclusie: ‘Het stelsel van schuldhulpverlening is failliet. De cijfers over de werkelijke prestaties zijn zwaar vertekend, geen enkele gemeente weet hoeveel kwantiteit de schuldhulpverlening of de Gemeentelijke Kredietbank werkelijk levert. Het aantal schulden is vele malen groter en het aantal gerealiseerde oplossingen is vele malen lager dan de officiële cijfers ons willen doen geloven.’
Zijn rapport – samengesteld uit alle mogelijke gegevens van lokale kredietbanken, de landelijke brancheorganisatie en de rechtbanken – is een lange lijst voorbeelden van ondoorzichtige bureaucratie en het oppoetsen van cijfers. ‘Statistieken zijn aangepast, definities verruimd en creatief jargon is gebruikt om verbeterde resultaten te suggereren,’ schrijft Westen. De NVVK (de brancheorganisatie voor schuldhulpverlening en sociaal bankieren) ‘verdubbelt de slagingspercentages door te suggereren dat de 84.250 in behandeling genomen gevallen het aantal aanmeldingen zijn.’ In de jaarverslagen is de definitie opgeschoven: wat vroeger ‘in behandeling nemen’ heette, heet nu ‘aanmelding’.
In werkelijkheid, rekent Westen voor, ‘valt het overgrote deel uit nog vóórdat de zaak in behandeling is genomen.’ Dat kan allerlei redenen hebben. Mensen verschijnen niet op afspraken, zien op tegen de administratie die ze moeten gaan bijhouden of zijn analfabeet. Ze willen de auto niet kwijt, ze verhuizen of overlijden, zijn soms bang dat uitkeringsfraude uit het verleden aan het licht komt. Of ze worden de dupe van de zogeheten ‘klantprofielen’ waar de kredietbanken tegenwoordig mee werken. Hiermee schatten ze in hoe groot de kans is dat een schuldenaar succesvol ‘bemiddeld’ kan worden. In de praktijk leidt dit ertoe dat ‘degenen die hulp het hardste nodig hebben omdat ze het minst gemotiveerd zijn, het niet redden in het huidige vrijwillige systeem.’
Schuldsanering, zo blijkt uit het onderzoek, is een stuk succesvoller als de rechter er aan te pas komt. Die heeft meer dwangmiddelen en kan bijvoorbeeld de sanering dwingend opleggen aan schuldeisers Gemiddeld genomen leiden schuldsanering via de WSNP (Wet schuldsanering natuurlijke personen) 2,5 keer zo vaak tot een werkelijke oplossing als de ‘gewone’ schuldhulp, waarbij de gemeente een akkoord moet uitonderhandelen met de crediteuren.
Laatstgenoemde route, het buitengerechtelijke of ‘minnelijke traject’, moet eerst zijn bewandeld voordat de rechter kan ingrijpen. Een tussenvorm is nog het dwangakkoord, waarbij de Gemeentelijke kredietbank de rechter vraagt aan de schuldeisers een ‘minnelijke regeling’ op te leggen. Het rapport zoomt gedetailleerd in op de GKB-Assen en de GKB-Midden Drenthe. In Assen is de WSNP 3,5 keer, in Midden-Drenthe zelfs 4,5 keer effectiever dan hulp via de GKB.
Westen analyseert hoe de diverse spelers allemaal hun eigen administratie voeren waardoor een centraal, onderling vergelijkbaar overzicht ontbreekt. De GKB’s rapporteren geen harde, transparante slaagcijfers aan de gemeenten, alleen ‘GKB-gemiddelde succespercentages’. De rechtbanken doen helemaal geen verslag aan lokale overheden. Het CBS registreert alleen de wettelijke trajecten, niet die via de gemeenten. De enige instantie die het overzicht zou kunnen hebben, het Bureau Krediet Registratie (BKR), wil die gegevens niet verstrekken.
Haarfijn ontrafelt Westen ook het gegoochel met definities in de diverse jaarverslagen. ‘Succespercentages’, ‘slaagpercentages’, ‘schuldoplossingspercentages’ en ‘succesvol afgehandeld bemiddelingstraject’: op papier stijgen ze overal. In werkelijkheid daalt het toch al lage percentage échte oplossingen gestaag, rekent Westen voor.
Deze reportage verscheen eerder in de Groene Amsterdammer. Morgenavond volgt deel 2.
Reacties (29)
Volgens mij is de (rijks)overheid zelf de hoofdschuldige aan heel veel schuldproblemen van mensen, de belastingdienst is er als de kippen bij om dwangbevelen uit te delen.
@1: Als alle mensen tachtig procent van de belastingen niet hadden hoeven te betalen doordat de overheid op de nachtwakersstand was gebleven, hadden alleen gekke gokkers en junkies schulden, maar geen gewone mensen.
@2: Dat bedoel ik niet, iedereen moet zijn belastingen betalen maar de overheid zijn net aasgieren, die plukken een arme nog het hemd van het lijf hoor, het interesseert ze geen ruk of iemand nog andere rekeningen heeft.
@3 Maar dat bedoel ik wel; ze plukken de gemiddelde burger zo’n 80% aan directe en indirecte belastingen en premies weg.
Vilseledd: dat soort cijfers rondstrooien kan alleen maar doelbewuste misinformatie zijn. Natuurlijk is er geen 80% belasting. Tussen reactie 2 en 4 verander je bovendien gauw van ‘80% van de belastingen’ naar ‘80% van de gemiddelde burger’. Dat slaat natuurlijk nergens op.
Daarnaast vergeet je doelbewust en nadrukkelijk dat we een economie hebben die werkt zoals die werkt door het systeem van collectieve inkomsten, uitgaven, infrastructuur etc. Dat geld komt dus aan onszelf ten goede. En ga vooral niet zeggen dat het niet zo is. Investeringen noemt men dat in het bedrijfsleven.
Dus laat je leugens en misleidingen vooral achterwege.
Dat er bij de overheid eea misgaat is erg, en bij de schuldhulpverlening is het extra problematisch. Maar ga vooral niet doen alsof de overheid de enige plek is waar cijfers worden opgepoetst, waar er misleid wordt met statistieken, waar definities worden opgerekt om maar positief te kunnen rapporteren.
Is dat tot op heden niet wereldkundig gemaakte rapport ook ergens online beschikbaar? Zou die nml. bijzonder graag in mijn bezit krijgen.
@5: “Tussen reactie 2 en 4 verander je bovendien gauw van ’80% van de belastingen’ naar ’80% van de gemiddelde burger’.”
Alles, wat je gedwongen moet afstaan, loonbelasting, BTW, maar ook de zorgpremie, kun je kwalificeren als belasting
“Daarnaast vergeet je doelbewust en nadrukkelijk dat we een economie hebben die werkt zoals die werkt door het systeem van collectieve inkomsten, uitgaven, infrastructuur etc.”
Ook de DDR-economie werkte, zoals die werkte. Dat wil echter niet zeggen, dat die goed werkte.
“Dat geld komt dus aan onszelf ten goede.”
Voor een deel zie je iets ervan terug, maar als je ambtenaren jouw geld laat besteden, dan wordt het meestal veel duurder. Als je zelf je boodschappen gaat doen, dan maak je de beste beslissingen. Stel je bent ziek en een familielid doet je boodschappen, dan zijn de keuzes toch nog zeer goed, maar er worden al dingen gekocht, die qua prijs-kwaliteit-verhouding niet jouw keuze zouden zijn. Wordt degene, die je boodschappen gaat doen een vreemde, dan wordt er een weer slechtere keuze gemaakt. Komt er iemand van de overheid, dan zit je mand vol dingen, ‘die goed voor je zijn’. Waarmee gezegd wil zijn, dat mensen het beste zelf hun behoeftes kennen en niet een centraal planbureau.
“Dat er bij de overheid eea misgaat is erg, en bij de schuldhulpverlening is het extra problematisch.”
Dat is niet alleen ‘extra problematisch’; dit probleem raakt de kern van het veel grotere, daarboven geschetste, probleem. De overhei vindt geld aan goud en tanks kopende Grieken belangrijker dan het uit de schuld halen en houden van de eigen burgers.
“Maar ga vooral niet doen alsof de overheid de enige plek is waar cijfers worden opgepoetst, waar er misleid wordt met statistieken,”
Nee, maar wel de enige aanbieder, die je niet kunt vermijden omwille van dat gedrag. Trouwens, een leuke tip voor het CBS in geval van deflatie: pas de truc omgekeerd toe: hamburger uit het warenmandje, biefstuk erin.
Waarom geen link naar het rapport gezet?
Overigens is het heel herkenbaar dat de WSNP beter werkt dan het gemeentelijk traject. Dat ligt voor een groot deel eraan dat de gemeentelijke schuldhulpverlening zonder methodiek en zonder bevoegdheden werkt.
Je zou dan verwachten dat al die slecht geholpen mensen vroeg of laat bij de WSNP terecht komen. Nope. Heel wat mensen die voldoen aan de criteria van de WSNP blijven hangen in het gemeentelijk circuit.
Marcia en Emiel kwamen ook al voor in dit stuk https://sargasso.nl/schuldhulp-doetinchem-deel-3/ Daarin leek het er wel op dat er iets gedaan werd. Dat er na een half jaar geen schuldsaneringsplan is klinkt dan wel heel raar. Als de auto het knelpunt is kun je dat toch niet een half jaar laten door etteren en de oplossing is heel simpel: de man van werk en inkomen houdt het schuldsaneringsplan tegen als je em niet weg doet, de man van werk en inkomen trekt echt niet de uitkering in als ze de auto weg doen en de auto weg doen bespaart geld. Ik weet niet of Marcia en Emiel wel of niet de gemeente plat hebben gebeld of initiatief met de auto hebben getoond maar dat soort details moet je wel weten om een goed oordeel te kunnen vormen. Emiel werd trouwens ook productiewerk aangeboden maar hij zei dat hij dat niet aankon vanwege zijn depressie, maar het zou maar tijdelijk geweest zijn en kon Marcia dan dat werk niet doen? en als het om “slechts” 13.000 euro schuld gaat (dat is weinig vergeleken met veel andere mensen en de auto weg doen alleen al maakt honderden euro’s per maan vrij om af te lossen) moet dat eigenlijk zonder schuldhulpverlening te doen zijn met 1x productiewerk loon plus WW en door de auto weg te doen.
Bij dat andere artikel betuigde ik sympathie voor mensen die door ondoorzichtige regels in de problemen komen en daar blijf ik bij maar helaas heb ik ook genoeg mensen gekend met wel erg vage verhalen en in het geval van Marcia en Emiel bekruipt me toch een beetje het gevoel dat ze excuses verzinnen (een ambtenaar die zegt dat een auto handig kan zijn bij het zoeken naar werk herinterpreteren als dat de gemeente tegen de schuldhulpverlener in verbied de auto weg te doen), om een domme reden een schuld hebben (een doorlopend krediet) en een gebrek aan realiteitszin hebben. Dan zijn andere soorten hulp nodig. Dat soort mensen verklaart een deel van het feit dat 5 op 6 effectief geen schuldhulpverlening krijgen, de vraag is natuurlijk hoeveel, daar mogen experts over beslissen, dus @0, ga door met je zoektocht.
@8
Dank voor de link! Was nog blijven hangen bij de opsteller van dat rapport. ( onafhankelijkschuldadviseur.nl )
En ja, er blijven heel wat mensen tussen ‘wal en schip’ hangen. Dat terwijl de schone lei (via de WSNP) voor velen zo belangrijk is.
Voordat men naar een kredietbank gaat, is men (de schuldenaar) al op het punt aangekomen dat het besef van de ontstane problematiek er ligt. Het uiteindelijke doel (oplossing schulden) moet dan ook z.s.m. worden bereikt, voor alle betrokken partijen.
@9
Een auto is in ‘bepaalde gevallen noodzakelijk’ (denk bijvoorbeeld o.a. aan regelmatig ziekenhuisbezoek/ slecht ter been) en is dus zeker geen luxe. Deze hoeft men dan ook lang niet altijd weg te doen. Zoals helaas ook in deze situatie blijft het een terugkerend punt van conflict, wat negatief uitpakt voor alle betrokken partijen (incl. schuldeisers, die vervolgens nog meer kosten moeten maken).
Overigens staat je verdere betoog vol aannamen en persoonlijke invullingen.
“Ik weet niet of…”
“kon Marcia dan dat werk niet doen”
“moet dat eigenlijk zonder schuldhulpverlening te doen zijn”
Etc..
“heb ik ook genoeg mensen gekend met wel erg vage verhalen.
Tja, je hoeft er niet van uit te gaan dat mensen in een schuldpositie ‘het gehele verhaal’ kenbaar maken aan een persoon die verder buiten de (mogelijke) schuldoplossing staat. Een hapje info hier en een brokje info daar, is wat buitenstaanders veelal “krijgen”. Dat komt voort uit meerdere factoren. Trots/ schaamte/ psychische vermoeidheid/ anderen niet lastig willen vallen met… enz. enz. enz.
Overigens: ‘Dat soort mensen’?
@9: Schuldmensen houden graag van patstellingen. Daarnaast hebben ze vaak met hulpverleners te maken en zijn ze resistent tegen therapieën en andere behandelplannen. Een van die (valse) patstellingen was je al op het spoor (even als ik). Dat ze de auto mogen houden van de sociale dienst en weg moeten doen van de schuldsanering, leggen ze uit als een patstelling. Het was echter een patstelling, wanneer de een zegt: “Je moet,” en de ander: “je mag niet.” Doordat schuldenaars met dit soort gedachten bezig zijn (“Hoe kan ik me zo veel mogelijk onttrekken en mijn leventje voortzetten, zoals ik gewend was?’), merk je dat een gevoel van urgentie ontbreekt en het ook het besef, dat het betalen van je schulden je niet armer maakt. Met Theodore Dalrymple in het achterhoofd is dit gedrag daarentegen ook weer volledig verklaarbaar.
“een ambtenaar die zegt dat een auto handig kan zijn bij het zoeken naar werk”
Voor het zoeken heb je ‘m niet nodig; voor het daadwerkelijk uitoefenen van je beroep wel. Ook hier spelen twee kanten; grote delen van de bevolking vinden het ontbreken van een auto een teken van armoede en vooral bij reizen met de bus wordt dat mensen op subtiele wijze ingepeperd. De maatschappelijk opinie zal zich duidelijk moeten uitspreken, of een auto luxe of noodzaak is. Het teloorgaan van het woord ‘luxewagen’ lijkt me een duidelijke hint. Dan kunnen sociale diensten ook beginnen met het aan een rijbewijs helpen van eenieder, die dit niet heeft, want het ontbreken daarvan kun je op een lijn zetten met analfabetisme. Eenieder hoort te kunnen lezen, schrijven en rijden.
Zouden ze dat doen, dan heb je een coherente vorm van etatisme, maar omdat de overheid zelf ook beseft, dat ze dan te duur worden, zou ik zeggen: scheld alle schulden kwijt; geef eenieder in eigendom de woning, waarin hij of zij woont. Schaf fiatgeld af en daarmee kredietverlening uit dunne lucht (eerst moet een spaarder het gebracht hebben) en laat de armenzorg aan het particulier initiatief over.
@11
“Hoe kan ik me zo veel mogelijk onttrekken en mijn leventje voortzetten, zoals ik gewend was?’
Het ‘leventje van een schuldenaar’ bestaat voornamelijk uit extreme zorgen. Louter zorgen over voedsel/ kleding; oplossingen zoeken voor schuldproblematiek…enzovoorts. Een 24/7 taak, zeg maar. Reken maar niet dat ‘schuldenaren’ rustig slapen.
Men komt veelal aan ‘leven’ niet toe. De welbekende https://nl.wikipedia.org/wiki/Piramide_van_Maslow kan je gerust vergeten, ook al was dat het uitgangspunt/ fundering van de schuldhulpverlening (o.a.) in Nederland.
Blijkens je reacties heb je totaal geen besef hoe uitermate complex ‘die leventjes’ in de praktijk zijn. Maar goed, er gaat helaas wel meer aan je voorbij, zo blijkt maar al te vaak.
@10
Een auto bezitten is bijna nooit echt noodzakelijk (dat weet iedereen die student is geweest) en wanneer dat wel zo is zijn er vaak lange termijn oplossingen waarin de auto alsnog weg kan. Een beetje het bezit van een eigen auto als een eerste levensbehoefte gaan zien terwijl je werkloos bent en niet in the middle of nowhere woont… en dan noemt men jongeren verwent omdat ze een mobieltje van 200 euro hebben. Hoe groot is de kans nou werkelijk dat deze mensen behoren tot het uiterst kleine groepje dat echt constante toegang tot een auto nodig heeft, het is gewoon een excuus. Excuses verzinnen is een karaktertrekje dat mensen die op de een of andere manier altijd in de problemen komen kenmerkt (het is zogenaamd altijd iemand anders z’n schuld en iedereen is altijd onredelijk tegen hen), dit is ook sterk gecorreleerd met het ik-mag-niet-arm-lijken-voor-de-buren-syndroom, dus liever schulden maken dan met de fiets of de bus gaan ipv. de auto, daarom spreek ik over “dat soort mensen”. Als jer eenmaal een paar gekend hebt pik je ze er zo uit, maar mensen die het voor de eerste keer tegenkomen trappen er meestal keihard in en geven dan een lening die ze nooit meer terugzien of gaan ageren tegen de gemeente, dat lijkt me enorm frustrerend voor hulpverleners.
Ik snap best dat mensen niet hun hele verhaal willen vertellen maar wanneer ze ervoor kiezen dat niet te doen wordt hun gedeeltelijke verhaal waardeloos om iets aan te tonen over problemen van het schuldsaneringssysteem. Sorry hoor maar wanneer er een zielig verhaal wordt opgevoerd om een politiek punt te maken dan wil ik het hele verhaal weten, niet alleen maar de delen die de betoger goed uitkomen, anders kan ik net zo goed de Noord-Koreaanse staatstelevisie gaan kijken.
Er zitten teveel gaten in het verhaal van MArcia en Emiel en dat beschadigt het betoog en dat is jammer als het onderliggende punt over de schuldhulpsanering wel waar was.
Schuldhulpverlening en overheid.
http://www.telegraaf.nl/overgeld/belastingen/22658573/___Belastingdienst_verergert_schuldproblemen___.html
Wat ook niet lachen is dat als je bij de schuldhulpverlening bent geweest, en een heel traject heb afgelegd waarbij alle schulden als het ware zijn verdwenen. Niet bij wooncorporaties. Die zeggen gewoon dat als je daar een huis wil huren dat ze eerst nog eerdere schulden moeten innen, tot tien jaar geleden.
@14: De schulden worden niet kwijtgescholden, maar gaan over in een natuurlijke verbintenis, waarvan de ‘schuldenaar’ ze mag betalen uit een soort plichtsbesef, maar dat niet hoeft. Betaling is niet afdwingbaar. Ze kunnen je volgens mij wel weigeren als klant.
De overheid (in stricte zin dan, want woningcorporaties beschouw ik ook als zodanig) heeft zichzelf een heel relaxte positie in het schuldsaneringsverhaal gecreëerd. Ze vallen erbuiten en zijn bereid 3 jaar koest te blijven, waarna de schuldenaar alsnog mag betalen. Ook zegt de belastingdienst doodleuk, dat ze niet invorderen of beslag leggen, maar dat ze verrekenen. Het is triest, dat marktpartijen, die echt iets geleverd hebben, het moeten afleggen tegen ‘schulden’ bij een belastingdienst.
@15.
Dat hoef je me niet uit te leggen, het gaat erom dat de schuldhulpverlening zogenaamd niets wist.
Marktwerking is niet altijd zaligmakend, zeker niet bij collectieve voorzieningen waar niet of weinig winst op gemaakt kan worden.
@14, dat soort dingen zouden vaker voor de rechter moeten komen. Als ze daarin meerdere keren in het ongelijk worden gesteld, ze op kunnen draaien voor alle gemaakte kosten en ze een dwangsom opgelegd krijgen voor elke dag dat ze rechterlijke uitspraken nog langer negeren, is het zo afgelopen.
Het illustreert wel waarom toegang tot de rechter zo belangrijk is…
@13, het gaat erom dat men hele tegenstrijdige signalen krijgt van verschillende instanties. Je wilt geen gesodemieter met het UWV, en als die zeggen dat je met het verkopen van je auto verwijtbaar bent omdat je je kansen op werk vermindert, heb je gewoon een probleem. Of het nou werkelijk waar is of niet.
Er zijn ook werkgevers die eisen dat je over een auto beschikt – zelfs als je kunt aantonen dat je zonder auto toch op tijd op je werk kunt zijn. Als jij van dergelijke zaken afhankelijk bent heb je een probleem.
@18
Verwijtbaar volgens het UWV omdat je je auto verkoopt om schulden af te betalen, yeah right…
“Er zijn ook werkgevers die eisen dat je over een auto beschikt – zelfs als je kunt aantonen dat je zonder auto toch op tijd op je werk kunt zijn.”
De schulden afbetalen lijkt me een grotere prioriteit dan de kleine extra kans op werk. Het UWV denkt er ook zo over, althans het feit dat ze geen rijopleidingen en auto’s aanbieden aan werklozen lijkt daarop te wijzen evenals het feit dat er nog nooit iemand bijstand is geweigerd omdat ze geen auto kochten. Zoals ik al zei, excuses om maar zo min mogelijk aan de levensstijl te hoeven veranderen.
@13
“Een auto bezitten is bijna nooit echt noodzakelijk (dat weet iedereen die student is geweest en in het bezit van een OV-kaart was)”
FTFY
@19
“De schulden afbetalen lijkt me een grotere prioriteit dan de kleine extra kans op werk.”
LOL…inzet op het verkrijgen van werk is één van de vele criteria waar een schuldenaar, krachtens de verschillende wet-/ regelgevingen, aan moet voldoen.
Werk = meer geld om meer/ sneller schulden af te betalen, namelijk. Dit zowel in de (min of meer) reguliere saneringstrajecten, alsook bij de WSNP.
Werkelijk, je weet niet waar je over praat.
http://www.wsnp.rvr.org – leef je uit en lees je eindelijk eens goed in.
Ik zit op 2 keer modaal en heb geen auto omdat ik het zonde van mijn geld vind. Alleen voor mensen die lichamelijk gehandicapt zijn of mensen die verder dan 15 km van hun werk wonen en dat dat slecht met het openbaar vervoer te bereiken is is een auto geen luxeproduct. Echt de grootste bullshit om een auto te hebben als je in de schuldsanering zit.
Zolang een groot deel van de bezoekers aan de voedselbank rookt en drinkt geloof ik sowieso niet zo in armoede in Nederland. Het ligt altijd aan de “instanties”, flikker toch op, als je schulden hebt ligt dat in de eerste plaats gewoon aan je eigen keuzes.
@20: “Een auto bezitten is bijna nooit echt noodzakelijk (dat weet iedereen die student is geweest en in het bezit van een OV-kaart was)”
Nee, dat is niet waar. Bij een student accepteert men makkelijker, dat ze geen auto hebben. Vertel als 20-jarige, dat je geen auto hebt, en men komt je ophalen; doe het als 40-jarige en je krijgt toch nogal wat vragen, vooral als je ook geen rijbewijs hebt. Vandaar dat ik dat op dezelfde lijn zet als alfabetisering. Niet omdat ik dat persoonlijk vindt; je kunt je prima redden met de benenwagen, fiets en openbaar vervoer, maar als de gemiddelde mens in een kwartier van A naar B is, dan klinkt een uur of langer behoorlijk lang. In de 19e eeuw was die verplaatsingstijd hetzelfde voor bijna iedereen, dus werd dat niet al vreemd gezien. In Amerika gaat het nog verder: daar kun je bepaalde suburbs niet normaal bereiken zonder auto (er is bijvoorbeeld geen fatsoenlijk trottoir) en kun je op aandacht van de politie rekenen, wanneer je ergens loopt, waar normaal niemand loopt.
@18: Klopt. Dynafix in Nuth zit op 20 minuten lopen van het station, dus iemand, die vanuit Sittard moet komen en daar ook even moet lopen, die is er binnen een uur, een reistijd, die uitkeringsinstanties acceptabel wordt geacht. Mocht je denken, dat je bij deze werkgever wegkomt met: “Hoe ik er kom, is mijn probleem,” dan vang je bot. De werkgever eist, dat je met de auto komt, omdat hun ervaring was, dat mensen, die met andere vervoermiddelen komen, het vaker laten afweten bij slecht weer.
Het verkopen van een auto kan niet tot gesodemieter met het UWV leiden, omdat ze zich niet met je keuzes als consument mogen bemoeien. Ook is die snel weer aangeschaft, als die nodig is.
@21,
Je vergelijkt het e.e.a. met je eigen 2x-modaal situatie. Niet alleen ongepast, maar zeker nogal stupide.
Ik wil je wel eens weer horen wanneer jij bij de schuldhulpverlening moet aankloppen. En reken maar dat het jou ook kan overkomen. Zoals vele “veelverdieners” je eerder al voor gingen, namelijk.
Het kan voorkomen dat er toestemming wordt gegeven (!), om binnen een saneringstraject een auto te behouden. Zodra het duidelijk is dat deze een meerwaarde heeft. En anders moet men (schuldenaar) deze verkopen, zodat de opbrengst van dit vervoersmiddel ten goede komt van de schuldpositie.
Het is zeer zeker niet zo dat iedere schuldenaar met een auto deze mag behouden.
Voor meer info http://www.wsnp.rvr.org een prima opstapje, aangezien dat voornamelijk over de Wet Schuldsanering Natuurlijke Personen gaat. Het laatste wat er mogelijk is, om uit de schulden te geraken. Met een schone lei, zoals men dat noemt, na 3-5 jaar op “leefgeld” van een paar tientjes per week te hebben moeten leven.
Veel leesplezier.
Of, ook leuk, de werkgever gaat je uitleggen, hoe je er komt met de auto: “Dan pak je die afslag en dan meteen links en dan rechts en dan rij je zo tegenaan,” en dat je dan moet zeggen: “Ik kom met de bus.” De bus wordt geassocieerd met armoede.
Wat een gezeur weer zeg. Wel eens van een leugentje gehoord? Gewoon ja knikken bij de vraag of je een auto hebt. Eenmaal een paar maanden op tijd gekomen kom je met een lulverhaal dat ie stuk is gegaan en reparatie te duur is.
Probleem opgelost.
@26: O, propaganda voor den Leugengeest. Ik hoed mij altijd voor den Leugengeest. Je valt overigens door de mand, als je collega’s langs je rijden, terwijl jij op weg naar de bushalte een kilometer verderop. Of als je de enige bent, die nat aankomt, als het regent.
@27: Hou je dwaalleer dan bij je. Altijd maar in problemen denken. Enkel opstakels opgooien. Perfectie bestaat niet. Maar ipv van eindeloos door te zeuren en thuis aan je kont te krabben, kun je ook oplossingen uitproberen. En de eerste stap tijdens werkloosheid is, je voet ergens tussen de deur hebben. Zorg eerst maar dat je binnen bent. Het volgende probleem tackle je wel wanneer je daar tegenaan loopt.
@28: Denken is per definitie in problemen of heb je een tjakkacursus gevolgd, waarbij je in ‘uitdagingen’ moet denken, zoals de Amerikanen. Nou, we zien wat ze bereikt hebben: 1/6 van de bevolking is aan de bedelstaf.