Help, die zwartjes praten terug!

Aangezien we tegenwoordig allemaal antiracisten zijn, zou je verwachten dat de simpele vraag wat iemand bedoelt uit te drukken, wanneer deze in verband met Afrikaanse bootvluchtelingen het woord ‘zwartjes’ in de mond neemt, nauwelijks als een verrassing zou komen. Laten we wel zijn: ‘zwartjes’ dat is taal die je uit de mond van kapitein Haddock in de Kuifje-albums zou verwachten. Het woord ademt een koloniale mentaliteit waar we ons tegenwoordig voor generen. Šimekgate wordt Sylvanagate En misschien is dat ook wel wat Martin Šimek bedoelde toen hij het woord in de mond nam in zijn vertelling over hoe het dorp aan de Italiaanse zuidkust waar hij tegenwoordig woonachtig is, aangespoelde bootvluchtelingen opvangt: dat hij ondanks al zijn goede bedoelingen en pogingen om contact te leggen toch niet ontkomt aan zijn koloniale blik. "Ik maak mijzelf met dat woord belachelijk!" zo gaf hij na veel vijven en zessen te kennen. Wie schetst echter mijn verbazing, dat het niet Šimeks woordgebruik was dat gefronste wenkbrauwen opriep (‘Hmm, wat zegt ‘ie nu?’), maar dat de agressie zich richtte op Sylvana Simons, die er de vinger bij had gelegd dat 'zwartjes' nogal een beladen uitdrukking is, die om enige nadere uitleg vraagt?

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.