Vorige week berichtte Het Parool dat er weer het nodige te doen is rond de bijna voltooide Westermoskee in Amsterdam. Oorspronkelijk was de Westermoskee een project van Milli Görüş, maar in 2009 werden de initiatiefnemers uit de organisatie gezet. Sindsdien gingen zij hun eigen weg. Door het wegvallen van de moederorganisatie, kregen de bouwers echter met liquiditeitsproblemen te kampen. Maar daar is nu een oplossing voor gevonden: Diyanet, het Turkse Presidium van Godsdienstzaken (een 'concurrent' van Milli Görüş) nam, zonder over de prijs te onderhandelen, voor 530.000 euro enkele winkelpanden en appartementen over van een stichting die via bestuurders en geldstromen is verknoopt met de Westermoskee. Het gevolg: grote ruzie. Het Parool citeert een ingewijde die spreekt van 'een bom' onder de verhoudingen binnen de Turks-Nederlandse gemeenschap. Ruzie loopt overigens als een rode draad door de bouw van de moskee heen. Journalist Kemal Rijken schreef er een heel boek over: De Westermoskee en de geschiedenis van de Nederlandse godsdienstvrijheid.
Milli Görus traineerde de bouw van haar eigen moskee, om zo aanzienlijk meer geld te krijgen voor de grond die ze aanvankelijk verkocht aan de gemeente Amsterdam om deze vervolgens terug te pachten. Ze zet daarom sympathisanten uit eigen kring in om bezwaar te maken tegen de bouw, en het traject te traineren, zodat de verkoop aan de gemeente wordt geannuleerd, en ze de grond aan een derde partij kan verkopen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.