Het failliet van de Doha-ronde

Een gastbijdrage van Steven Brakman en Arjen van Witteloostuijn, overgenomen van Me Judice. De onderhandelingsronde tussen 153 landen (de zogenaamde Doha-ronde) georganiseerd door de WHO (wereldhandelsorganisatie) heeft als doel de handelsbarrières in de wereld op te heffen en vrijhandel mogelijk te maken. Deze ronde mist echter scherpte en wordt belemmerd door een tweedeling tussen arme en rijke landen. Het aantal onderwerpen, waarover onderhandeld wordt, moet sterk beperkt worden. Aftakeling waakhond handel Voor de mondiale welvaart is niets beter dan internationale vrijhandel. De praktijk is echter weerbarstig omdat het hemd nader is dan de rok. Bij interne economische tegenwind zoeken landen vaak hun toevlucht tot protectionistische en kortzichtige maatregelen. Onlangs beperkte China de uitvoer van zeldzame metalen onder het mom van milieumaatregelen, hierbij is de Chinese overheid vooral bezorgd over het milieu in het buitenland, terwijl Chinese producenten geen strobreed in de weg wordt gelegd.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Acta-verdrag stapt dichterbij

Dit is een gastbijdrage van Joost Schellevis.

Het anti-piraterijverdrag Acta, waar op internetfora en nieuwssites verhitte discussies over worden gevoerd, is een stap dichterbij gekomen. Het Europees Parlement heeft een resolutie aangenomen waarin het de onderhandelingen toejuicht. Wat dat concreet betekent? Weinig, het is grotendeels symbolisch: het Parlement laat weten achter de Europese Commissie te staan. Het is de Commissie die de onderhandelingen over het verdrag voert, samen met onderhandelingspartners als de Verenigde Staten en Japan. Het Europees Parlement kan ratificatie enkel goedkeuren of blokkeren. Macht heeft het dus wel, maar het zit niet aan de onderhandelingstafel.

Het EP riep de Commissie wel op om te verzekeren dat het verdrag geen inbreuk zal maken op burgerrechten. Die vraag lijkt overdreven voor iets wat een gewoon handelsverdrag lijkt, maar de angst voor maatregelen die burgerrechten en de privacy zouden schenden was wellicht terecht. Er lag tijdens de onderhandelingen namelijk een voorstel op tafel om ondertekenaars van het verdrag te bewegen tot strenge maatregelen tegen auteursrechtenschending, waarvan ’three strikes’- wetgeving een voorbeeld zou zijn. Met dergelijke wetgeving worden burgers die zich herhaaldelijk schuldig maken aan auteursrechtinbreuk – om precies te zijn: drie keer – afgesloten van internet. Onder andere Frankrijk kent al zo’n wet.

Dat vonden veel burgers, organisaties en politici te ver gaan. Met als resultaat dat dat voorstel is geschrapt. Sterker nog: het zou nooit op tafel hebben gelegen, beweren de onderhandelaars nu. Dat is een ander punt waarop de onderhandelingen kritiek kregen: de ondoorzichtigheid. Er werd de afgelopen jaren achter gesloten deuren gepraat; zelfs het Europees Parlement wist weinig over het verdrag. Het nam eerder dit jaar een resolutie aan waarin het openheid over de onderhandelingen eiste. Met een overweldigende meerderheid zelfs: 633 parlementariërs stemden voor, slechts 13 tegen.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Mogen wij de crisis afwentelen op ontwikkelingslanden?

Onder andere VVD’er Mark Rutte pleit momenteel voor flinke verlaging van de ontwikkelingshulp. Deze verlaging moeten de maatregelen om het financieel economische stelsel in Nederland overeind te houden mede te financieren. Zo wil hij de overdrachtsbelasting tijdelijk verlagen van 6 naar 3 procent en meer van dat soort maatregelen.

Ontwikkelingshulp vind ik persoonlijk een lastig onderwerp. Ik weet niet zo goed of ik voor of tegen ondersteuning van andere landen via directe financiering of NGO’s ben. Enerzijds zit ik met een moreel issue waarbij ik een dergelijke ondersteuning van harte ondersteun, anderzijds heb ik het idee dat deze methodiek in essentie niet deugt en uiteindelijk alleen maar leidt tot meer corruptie, meer ongelijkheid en uiteindelijk dus meer ellende. Recentelijk ben ik zijdeling betrokken geweest bij een automatiseringsproject voor de overheid van een Afrikaans land in opbouw, overigens geen project waarbij geen Nederlands ontwikkelingsgeld is betrokken. Kijkend naar dit project en de manier waarop de focus niet ligt op kennisopbouw bij het lokale personeel, maar op simpelweg hardware en software in westerse landen aanschaffen en in essentie gewoon over de muur gooien naar een organisatie die daar niet voor geëquipeerd is, is stuitend. Hoezo ontwikkelingshulp? Is dit niet de zoveelste goedbedoelde tractor die het eventjes doet, maar die bij gebrek aan onderhoud en expertise binnen de kortste keren staat te verstoffen en verroesten? Welke machten spelen bij dit soort beslissingen een rol? En hoezo kent dit soort hulp een links imago? Het zijn ook hier uiteindelijk toch weer gewoon de grote westerse ondernemingen die als enige winst halen uit instandhouding van een dergelijke situatie.

Vorige