Naar een nationale bankinfrastructuur

In een fraai vormgegeven longread laat The Economist zien hoe iedere financiële crisis ertoe leidt dat de overheid (en dus de belastingbetaler) steeds sterker betrokken raakt bij het wel en wee van banken. De cyclus is ongeveer als volgt: de banken nemen te grote risico's en komen in de problemen, de overheid ziet economische rampspoed aankomen en grijpt in met belastinggeld, de banken krijgen strengere regels opgelegd om te voorkomen dat het probleem zich herhaalt, de overheid laat de teugels weer een beetje vieren, de banken gaan zoeken naar manieren om binnen de nieuwe regels de winst te maximaliseren (door risico's te nemen). Dat moet stoppen, vindt het liberale weekblad. Als banken zich misdragen, dienen zijzelf de pijn voelen, niet de belastingbetaler. Anders gezegd: de overheid moet minder garanties afgeven en minder snel ingrijpen. De vraag is hoe je dat doet. De meest logische manier lijkt te zijn om ervoor te zorgen dat publiek noodzakelijke infrastructuur niet in het faillissement van een private partij kan worden meegezogen. Zo werkt dat met het wegennet, het elektriciteitsnet (wankel, zie de recente commotie om Alliander), het spoornet en ooit het telecomnet.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.