Dat Rusland, ondanks de droevige staat waarin haar economie verkeert, haar oude invloedssfeer in Centraal-Azië tracht te herwinnen, baart de westerse bondgenoten zorgen. Na twee decennia van bijna onbetwiste Amerikaanse hegemonie zit niemand te wachten op een heropleving van de Koude Oorlog. De verhoudingen binnen de NAVO zelf zijn echter niet meer zo hecht als voorheen: de teloorgang van de oude Sovjet-Unie heeft het belang van de verdragsorganisatie doen afnemen. Over de toekomstige rol van de alliantie wordt al heel wat langer nagedacht. Een soort permanente vredesmacht onder VN-mandaat zoals de Britse historicus John Keegan voorstelde is minder aantrekkelijk dan het misschien lijkt. In april schreef ik hierover: "Om te voorkomen dat de NAVO in zo'n rol als instrument van Westers imperialisme wordt gezien, zouden zeer veel nieuwe lidstaten tot de organisatie moeten toetreden, wellicht zelfs Rusland, terwijl dat land juist reden is dat vele Oost-Europese landen tot de NAVO zijn toegetreden, of dat willen."
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“De aanklachten tegen Suu Kyi zijn in strijd met het nationaal en internationaal recht.”
Staat er in een EU-verklaring. De Birmese Nobelprijswinnares moet zo’n anderhalf jaar extra in gevangenschap doorbrengen omdat ze de voorwaarden van haar huisarrest zou hebben geschonden omdat ze een Amerikaan onderdak had verleend die naar haar huis is gezwommen, naar eigen zeggen om haar te waarschuwen voor een aanslag.
De VS veroordeelde het vonnis ook, maar in de VN-veiligheidsraad kwam het nog niet tot een veroordeling. De vertegenwoordigers van Rusland, China, Vietnam en Libië moeten eerst even overleggen met hun regeringen of steun aan deze veroordeling hen politiek en economisch niet al teveel zal schaden. Vooral China investeert miljarden in het arme Birma.
De economische teruggang heeft Rusland zwaar geraakt. Nog maar een jaar geleden groeide de economie van het land met acht procent en stegen reëele lonen zelfs tweemaal zo snel. Toen halveerde echter de olieprijs en stortte de economie in een vrije val. Tot op de dag van vandaag is een gebrek aan krediet het grootste probleem. Ondanks enorme kapitaalinjecties is het nog altijd moeilijk om aan een lening te komen. “De ernst van de kredietcrisis,” is volgens The Economist, “de prijs die Rusland betaalt voor het niet ontwikkelen van een eigen financiële markt en het niet intomen van de inflatie.” De twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden door de mentaliteit van de gemiddelde Rus die het leven te onzeker acht om geld te sparen of een verzekering af te sluiten. In plaats daarvan geeft hij elke roebel die hij verdient liever zo snel mogelijk uit.
De recessie heeft de akeligste tekortkomingen van de Russische economie blootgelegd: de ongezonde afhankelijkheid van olie en gas; corruptie; en onverbiddelijk staatsinmenging. Het Kremlin is maar al te bereid om buitenlandse concurrenten de deur te wijzen echter vooralsnodig toont het weinig enthousiasme om wankelende ondernemingen daadwerkelijk te nationaliseren. Het wil niet zelf opscheept geraken met enorme buitenlandse schulden.
De situatie drijft Rusland in een soort economische isolement; één welke vele van de oude Sovjetrepublieken omarmt. Zo heeft Moskou aangekondigd niet langer lidmaatschap van de Wereldhandelsorganisatie na te streven terwijl landen als Kirgizië en de Oekraïne miljoenen aan steun vanuit de Russische hoofdstad krijgen toebedeeld. Voor wat hoort wat, dus zet Kirgizië de Amerikanen het land uit. “Rusland ziet de crisis als een kans om haar invloed in de voormalige Sovjet wereld te vergroten,” aldus een Amerikaanse expert. Het ondervindt daar maar weinig weerstand. De Amerikanen zijn niet bereid om omwille van enkele Centraal-Aziatische staatjes het conlict met Rusland op te zoeken en de Chinezen zijn tot dusver alleen geïnteresseerd in zaken, niet in politieke invloed.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
Iedereen wil het weten: wat is de zomerhit van dit jaar in Rusland? En dus trok uw correspondent naar Sotsji, de Olympische badplaats met een fijnafgesteld raderwerk voor wansmaak en slechte muziek. En wat blijkt? De zomerhit van dit jaar is dezelfde als die van vorig jaar! Wie maakt het wat uit. DJ Smash, kom er maar in!
Een nummer dat al ruim een jaar in clubs, discotheken en door de rottige speakertjes van mobiele telefoons klinkt. U wilt meer van DJ Smash? Wij raden u van harte ‘Mijn Moskou’ aan….
Vandaag ontmoet President Barack Obama zijn Russische ambtsgenoot Dmitri Medvedev in Moskou. De twee wereldleiders zullen met name praten over het terugdringen van het aantal kernwapens waarover hun landen beschikken. De zogenaamde START en SORT verdragen reduceerden al sedert de jaren tachtig het aantal kernkoppen alsmede hun leveringssystemen als langeafstandsraketten en bommenwerpers, echter tot op de dag van vandaag behouden zowel de V.S. als Rusland een arsenaal van duizenden atoombommen. Zo wordt de totale voorraad kernkoppen van de Verenigde Staten op zo een tienduizend geschat, waarvan, in 2007, er 3696 operationeel waren, oftewel op langeafstandsraketten, onderzeeërs of bommenwerpers uitgerust. De omvang van het Russische kernarsenaal is minder duidelijk. In 2007 zei Rusland 4237 kernkoppen operationeel te hebben, echter dit zou enigszins overdreven kunnen zijn. Zeker is dat het land verder tussen de acht- en tienduizend kernwapens in opslag heeft. De huidige onderhandelingen betreffen echter slechts de operationele kernwapens: deze willen Obama en Medvedev verder terugdringen.
Verder zal waarschijnlijk het raketschild dat de V.S. in Oost-Europa wil bouwen ter sprake komen. Obama erfde deze kwestie van zijn voorganger maar heeft zich al bereid getoond erover te onderhandelen. Wanneer immers, zo redeneert de nieuwe regering, Rusland verderstrekkende veiligheidsgaranties biedt is een volledig raketschild niet nodig om tegen een aanval uit bijvoorbeeld Iran te beschermen. Maar juist over Iran zijn de twee het niet helemaal eens. Zo onderhoudt Rusland intensieve economische banden met de Islamitische Republiek, bouwt het Russische staatsbedrijf voor atoomenergie aan een Iraanse kernreactor en koopt de laatste onder meer vliegtuigen in Rusland vanwege het westerse handelsembargo. Ten slotte lijkt Rusland zich maar weinig zorgen te maken over de aanhoudende onrust in Iran in nasleep van de presidentsverkiezingen afgelopen maand. In tegendeel, Medvedev schudde daags na de verkiezingen Ahmadinejad graag de hand. Dat is ook niet zo verwonderlijk aangezien onder Ahmadinejads bewind de banden met Rusland stevig zijn aangehaald. Zo werd samenwerking rond de Kaspische Zee overeengekomen alsmede in breder verbind, binnen de Sjanghai Samenwerkingsorganisatie waarvoor in 2008 door Iran volledig lidmaatschap werd aangevraagd. Ook economisch kunnen beide landen het goed met elkaar vinden. Toen bijvoorbeeld de Franse oliemaatschappij Total zich uit Iran terugtrok nam Gazprom maar al te graag haar plaats in. De Russiche gasgigant wil nu ook meebouwen aan een pijpleiding tussen Iran en Pakistan waarmee het haar mars zuidwaarts gestaag voortzet.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
