quarantaine Archives

Leve de ChristenUnie

Het plan dat de ChristenUnie lanceerde lijkt me zeer verstandig, en bovendien een goede manier om maatschappelijke tweespalt en uitsluiting te voorkomen: tijdelijk iedereen die langer in een (semi)publieke ruimte verblijft, eerst testen voor toegang. Het zou moeten gelden voor school, werk, film en café. Zo’n negatief testbewijs zou wat mij betreft maximaal een dag geldig mogen zijn; wie positief test, mag niet naar binnen (en gaat bij voorkeur een paar dagen in quarantaine). Als we dat drie weken volhouden – ik schreef dat al eerder – krijgen we de besmettingscijfers drastisch naar beneden – en kan de zorg weer langzaam van haar enorme last bekomen, hoewel we haar inmiddels zo hebben uitgewoond dat normaal functioneren er voorlopig niet bij zal zijn. (Geef die mensen in ’s hemelsnaam niet alleen een bonus, maar vooral een beter loon en minder bureaucratie). Wanneer de besmettingscijfers laag zijn, kunnen we (eindelijk) weer fatsoenlijk werk maken van testen, traceren en isoleren – een strategie die het kabinet allang lijkt te zijn vergeten, gefixeerd als het is op ‘sturen op zorgcapaciteit’, iets waar ze overigens verduveld slecht in blijken te zijn. Van mensen zonder vaccinatie uitsluiten ben ik absoluut geen voorstander. Deels omdat dwang slecht werkt, deels omdat niet iedereen zich kan laten vaccineren, deels omdat er sowieso te weinig werk is gemaakt van het goed informeren van aarzelaars en sceptici. Ze wegzetten als dom of wappie is weinig elegant, en al helemaal niet vruchtbaar. Van een coronapas die een negatieve test niet erkent, ben ik niet gediend. Daar zijn een boel redenen voor. De meest praktische is wel dat ook wie gevaccineerd is – en dus wel een groen vinkje krijgt – toch besmet kan zijn geraakt, al is de kans daarop veel kleiner, en het virus kan doorgeven aan iemand bij wie de vaccinatie niet ‘gepakt’ heeft, of aan het verzwakken is. Dat zogeheten 2G-beleid biedt schijnzekerheid. Maar vooral ben ik ertegen omdat ik het kabinet niet meer vertrouw. Er is zoveel gedraaid, verhuld, omzwachteld en tussentijds aangepast, met hier en daar een leugen tussendoor, dat ik geen seconde geloof dat die coronapas inderdaad maar een paar maanden zal worden gehanteerd. Het kabinet stelde geen einddoel voor, tijdens de persconferentie: nergens een mijlpaal te bekennen, waarna het ding weer kon worden afgeschaft. Bij duizend besmettingen per dag? Bij honderd? Of pas bij nul? Zeker nu het ons gaandeweg begint te dagen dat corona een blijvertje is, zijn maatregelen zoals een pas die uitsluitend gevaccineerde mensen tot het sociale verkeer toelaat, uit den boze. Het is slecht verhulde dwang, het scherpt de tweedeling aan, en het is draconisch. Het is de hoogste tijd dat we hardop gaan nadenken hoe we zorgen dat we de besmettingen binnen de perken houden, en onze grondrechten overeind. Deze column van Karin Spaink verscheen eerder in Het Parool.

Foto: Virginia State Parks (cc)

Weg van het water

27 augustus 2020 , 08:00 , door Karin Spaink

COLUMN - Wie extra kwetsbaar is, kan beter een stapje terugdoen. Zo geven we jongeren – en de economie –weer de ruimte. Emeritus hoogleraar ethiek Heleen Dupuis legde het in EenVandaag keurig uit, volledig in de geest van de VVD, waarvoor ze jarenlang senator was: ‘Ouderen moeten zelf hun verantwoordelijkheid nemen.’ In Nieuwsuur werd ze hartelijk bijgevallen door specialist ouderengeneeskunde annex OMT-lid Nienke Nieuwenhuizen: ‘Het is net als met zwemmen,’ zei Nieuwenhuizen. ‘Als je niet kan zwemmen, is het verstandig om een stapje van het water weg te doen.’

Het was Dupuis kennelijk ontgaan dat ouderen al sinds half maart supervoorzichtig zijn, en een deel van hen zelfs maandenlang verplicht verstoken is geweest van sociaal verkeer, doch dat zij vaak besmet zijn geraakt door jongere mensen in hun nabijheid. Nieuwenhuizen op haart beurt vergeet dat een mens – jong of oud, sterk of kwetsbaar – prima zonder zwemmen kan. Met sociaal verkeer ligt dat echt iets anders. Haar advies kwam neer op het warm aanbevelen van ‘zelfverkozen’ eenzaamheid.

Ouderen isoleren helpt geen bal. We hebben dat al geprobeerd; ouderen zijn bij bosjes overleden. Het erge is dat dit debat, waarvan ook het OMT zegt dat het dringend gevoerd moet worden, op de verkeerde leest is geschoeid.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Yuri Samoilov (cc)

Hoe kom ik de dag door?

14 april 2020 , 08:00 , door Marc van Oostendorp

COLUMN - Een van de goede dingen van crises als deze is dat je merkt wie je werkgever is. Ik heb er twee en ze blinken allebei uit in menselijkheid. (‘Ja, jongen, dat moet ook wel, als ze jou in dienst houden.’) Uit bepaalde hoeken van de academische wereld klinken allerlei gruwelverhalen, maar zowel op het Meertens Instituut als aan de Radboud Universiteit pikt iedereen het allemaal heel menselijk op.

Ik heb mijn bazen op beide plaatsen beter leren kennen, en dat waren aangename lessen.

Nu is een kernaspect van het bestaan natuurlijk dat mensen zo verschillend kunnen reageren op zelfs alledaagse gebeurtenissen – en dus al helemaal op zoiets onverwachts als een quarantaine.

Vorige week publiceerde Daniël Wigboldus, de voorzitter van het Nijmeegse College van Bestuur, bijvoorbeeld een column waarin hij beschrijft hoe hij de afgelopen weken ontdekte hoe belangrijk ‘rust, reinheid en regelmaat’ voor hem zijn: hoe hij een heel strak schema heeft, Ook schrijft hij:

Tip: blijf een helder onderscheid maken tussen werken en vrije tijd. Met al dat thuiswerken wordt het wel heel makkelijk om continu met werk bezig te zijn.

Dat lijkt wel een aardige tip, maar in ieder geval kan ik er in mijn huidige leven niets mee. Dat komt doordat er, behalve een vrouw die óók vanuit huis college geeft, een zesjarige in mijn huis rondloopt.