Elke week maakt GeenCommentaar ruimte voor een artikel van de satirische website de Speld! Nieuws zonder de 'feitish' van de reguliere media. De dieren uit het grote bos hebben het echt helemaal gehad met de pimpelmees (Cyanistes caeruleus). Door zijn vervelende gedrag van de laatste tijd heeft de blauwgekuifde vogel het flink verbruid bij de andere bosbewoners. Hufterig. Een ander woord heeft een plaatselijke merel (Turdus merula) er niet voor. Hij heeft het opgegeven. "Ik praat niet meer met ze. Klotepimpels. Allemaal hetzelfde." Anders dan zijn lieve uiterlijk doet vermoeden, blijkt de pimpelmees een beroerde reputatie te hebben. Zo zou hij veel overlast veroorzaken en terroriseert hij kleinere vogels. Een sperwer (Accipiter nisus) somt de klachten nog eens op, namens het buurtcomité 'Het is Simpel, zeg Nee tegen de Pimpel': "Ze pikken het voer van de andere vogels, blijven tot veel te laat doorkwetteren en zijn vaak onder invloed van paddestoelen. Het is gewoon een asociale bende. Nooit eens lekker kwetteren met zijn tweetjes. Altijd ik, ik, ik."
Ja, die Closing Time van Krang van vorige week, die kon ik erg waarderen. Nu wil het dat zanger, cabaretier en columnist* André Manuel nog een band had, en inmiddels weer heeft: Fratsen. Ook zeker de moeite van het beluisteren waard, voor de muziek en de tekst.
*Nou vooruit, ook schennispleger – maar niet uit viezigheid maar als luldiek maatschappelijk protest.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.