Staatssecretaris Eric Wiebes (VVD) misleidt de kiezer

De staatssecretaris doet net alsof hij het verschil tussen vraag en aanbod niet kent en probeert zo de onvrijwillige werkloosheid nog wat verder op te drijven. 'Wiebes bereid in te leveren op aantal extra banen in Belastingplan', kopte nu.nl gisteravond: In de zoektocht naar draagvlak voor het Belastingplan voor volgend jaar, is staatssecretaris Eric Wiebes (Financiën) bereid met minder banen genoegen te nemen dan het kabinet aanvankelijk voor ogen had. Groei van de werkgelegenheid blijft echter een randvoorwaarde, zei Wiebes woensdag tijdens een debat in de Tweede Kamer. [….] Het plan van de SGP om dat verschil te verkleinen ten koste van tweeverdieners, gaat Wiebes te ver. Het plan, ook ondertekend door ChristenUnie en SP, kost te veel banen, zei de staatssecretaris. "Het aantal banen is niet heilig, maar op nul uitkomen is niet te omarmen." Werkgelegenheid ≠ banen Nu is er inderdaad een berekening van het CPB die stelt dat de plannen van SGP, CU en SP tot minder werkgelegenheid leiden. Maar werkgelegenheid is niet per se hetzelfde als het aantal beschikbare banen. 'Werkgelegenheid' kan bijvoorbeeld ook worden begrepen als het totale aantal werkzame personen. Afhankelijk van de precieze definitie, kan de werkgelegenheid dus afnemen zonder dat het aantal beschikbare banen afneemt, bijvoorbeeld als mensen er vrijwillig voor kiezen om niet of minder te gaan werken.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.