Een gastbijdrage van Emmanuel Mayah. Hij is ook te lezen in de laatste aflevering van Zam Afrika Magazine. Oliemaatschappijen die actief zijn in de Nigerdelta hebben geen van alle een goed imago. Ze staan bekend als vervuilende graaiers, zonder ethisch besef. Inwoners van de Nigerdelta zijn in de loop der jaren echter steeds meer tot de conclusie gekomen dat het gevaar uit een andere hoek komt. Veelzeggend is een gebeurtenis in Omoku, een poosje geleden. Omoku is een van de duizenden straatarme stadjes in de olierijke Nigerdelta. Agip, de oliemaatschappij in de regio, besloot op een goede dag om Omoku een gratis aansluiting op het elektriciteitsnetwerk aan te bieden. Agip had een eigen centrale die veel te veel stroom produceerde, en Omoku verkeerde nog min of meer in het stenen tijdperk. Het resultaat overtrof de stoutste verwachtingen. Nieuwe bedrijfjes sprongen als paddenstoelen uit de grond. De werkgelegenheid groeide als kool - mensen stroomden van heinde en verre naar Omoku, dat binnen een paar maanden veranderde van een slaperig dorp in een regionaal centrum. Niet veel later was het uit met de pret.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Een gastbijdrage van Eveline Lubbers en Andy Rowell van Buro Jansen.
Vijftien jaar na de executie van Ken Saro-Wiwa zijn er nieuwe documenten boven water gekomen over de PR strategie van Shell ten tijde van de crisis in Nigeria. De stukken maken deel uit van het bewijsmateriaal verzameld voor het proces dat de nabestaanden van Wiwa hadden aangespannen tegen Shell. Net voor de zaak na meer dan 13 jaar juridische touwtrekkerij voor de rechter zou komen in New York, kwam het vorige zomer tot een schikking. Shell kocht de nabestaanden af voor een bedrag van 15,5 miljoen dollar. De schikking had tot gevolg dat het bewijsmateriaal en de vele getuigenverklaringen nooit openbaar gemaakt werden. Tot nu toe.
Een van de meest onthullende stukken, is het tot “zeer vertrouwelijk” bestempelde Crisis Management Strategy and Plan opgesteld voor een geheime vergadering van de Shell top in Ascot in januari 1996. Voornaamste doel is te komen tot “een strategie voor de reputatie van de Groep als een asset.” Shell lag al jaren onder vuur voor de milieurampen veroorzaakt door de operaties van het bedrijf in Nigeria, zoals olielekkages en het continue affakkelen van gas, vrijgekomen bij oliewinning. De crisis werd acuut toen het bedrijf werd beschuldigd van te nauwe betrekkingen met het militaire regime. Volgens velen had Shell niet genoeg gedaan om de executie van Ken Saro-Wiwa en acht andere mensenrechtenactivisten te voorkomen. De focus van het Crisis Plan is desondanks op “The Message”. Niet door oorzaken van de problemen, maar de Public Relations staan centraal in het rapport.
“But this same international community watches helplessly while seven innocent women were slaughtered in Cote’d’Ivoire and 400,000 others have been murdered” (Odein Ajumogobia Foreign Minister of Nigeria, bron AFP)
Die 400 duizend is een tikfout in het persbericht, maar de boodschap van de Nigeriaanse minister is duidelijk: de internationale gemeenschap meet met twee maten als het wel in Libië ingrijpt maar niet in Ivoorkust. Alhoewel? Het officiële dodental in Ivoorkust staat op 440, dat cijfer lag in Libië voor het ingrijpen al rond de duizenden. In Libië was een burgeroorlog in volle gang, in Ivoorkust moet het nog beginnen. Maar die burgeroorlog laat waarschijnlijk niet lang meer op zich wachten. Militairen loyaal aan de internationaal erkende president Alassane Ouattara hebben een vijfde stad in handen gekregen. Terwijl een oproep van jeugdorganisatie Jonge Patriotten gisteren heeft geresulteerd in duizenden aanmeldingen voor het leger van zittenblijvend president Laurent Gbagbo. “We will kill them now” en “The rebels will die” scanderen de jongeren die zich aanmelden om de wapens op te pakken tegen hun landgenoten. Over Libië wordt nu gezegd dat er net te laat is ingegrepen. Voor Ivoorkust heeft de internationale gemeenschap nog een paar dagen…
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Je gaat het pas zien als je het doorhebt.
Carl Gustaf von Rosen kwam de bevolking van Biafra te hulp met zijn eigengemaakte gevechtsvliegtuigjes. Zie hier de Zweedse docu: Deel 1 en Deel 2. Wikipedia over Carl Gustaf von Rosen en z’n postume Myspace…
Carl Gustaf von Rosen: geboren in Zweden 1909, zijn aangetrouwde oom was Herman Göring (gevechtspiloot WOI, oorlogsmisdadiger WOII) en inspireerde hem om te gaan vliegen, von Rosen vloog hulpvluchten in Ethiopië tijdens de Italiaanse invasie in 1935-’36, daarna verdedigde hij als gevechtspiloot Finland bij de Russische invasie in 1939, hij trouwde een Nederlands meisje en ging voor de KLM vliegen, na de Duitse inval in Nederland (1940) vloog hij naar Londen zij bleef achter ging in het verzet en stierf in een concentratiekamp, von Rosen wilde vechten bij de RAF maar werd geweigerd vanwege zijn foute oom..
..vervolgens vloog hij de rest van de oorlog lijnvluchten op de risicovolle verbinding Londen-Lissabon, na WOII hielp hij keizer Haile Selassie met het opbouwen van een Ethiopische luchtmacht (1945-’56), daarna werd hij de persoonlijke piloot van de tweede secretaris-generaal van de Verenigde Naties: Dag Hammarskjöld, een ‘ziekte’ hield von Rosen aan de grond op de dag in 1961 dat Hammarskjöld boven Congo verongelukte, von Rosen ging weer hulpvluchten vliegen ditmaal in het door Nigeria belegerde Biafra, gefrustreerd over het leed van de bevolking in Biafra en de terreur van de Nigeriaanse luchtmacht kwam hij met een plan: samen met de Franse geheime dienst importeerde hij vijf een-persoons vliegtuigjes van Saab, zette er een mitrailleur op en hing er bommen onder, zijn squadron noemde men de Biafra Babies, bij de eerste verrassingsaanval (22 mei 1969) vernietigde het squadron de helft van alle Nigeriaanse bommenwerpers en enkele hightech MiG’s nog voordat de Nigerianen konden reageren, ook dropte hij volgens een innovatieve Canadese methode succesvol voedsel en hulpmiddelen boven Biafra, von Rosen was een sprankje hoop voor de gegeselde Biafranen, daarna ging hij weer hulpvluchten in hongerend Ethiopië vliegen, in 1977 werd von Rosen op de grond vermoord door Somalische guerrilla’s.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.