Het was weer een wonderlijke ervaring, het opstellen van alweer de tiende Sargasso Lijst. De inzendingen sprongen van hot naar her. Er was geen touw aan vast te knopen, maar leuk was het wel. Uiteindelijk komt er dan toch een lijst uit. Het simpele feit dat maar een paar nummers meer dan twee keer genoemd zijn zegt eigenlijk al genoeg. Het slechts een overzicht. Duidelijker is het wel wanneer alleen de uitvoerenden bekeken worden. Radiohead steekt er dan met kop en schouders bovenuit. Onderaan een lijst van de bovenste 25. Maar nu eerst de volledige lijst van meest inspirerende nummers volgens de Sargasso reaguurders (luister hier of helemaal onderaan de post): 1. Krang - Kraaien (41) 2. Jimi Hendrix - Machine gun (38) 3. Pink Floyd - Time (38) 4. Beastie Boys - Sabotage (32) 5. Rush - Exit Stage Left (31) 6. DJ Shadow - Midnight in a perfect world (30) 6. Joy Division - Closer (30) 6. Prodigy - No good (start the dance) (30) 6. Wir sind Helden - Denkmal (30) 10. John Lennon - Working class hero (29) 10. Johnny Cash - Hurt (29) 10. Rolling Stones - Gimme Shelter (29)
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Mede naar aanleiding van de column van Alex Burghoorn in de Volkskrant (sorry, betaald. Titel “Troost van Radiohead in sombere tijden” zegt genoeg) wilde ik nu eindelijk eens mijn stuk schrijven over de teloorgang van muziek als belangrijke gezamenlijke inspiratiebron voor hele generaties. Maar een spruit die om de twee zinnen een keel op zet, maakt een samenhangend verhaal onmogelijk.
Dus geen gloedvol betoog over het verdwijnen van de gezamenlijke beleving van muziek, het wegzakken van muziek in de top 10 van aandachttrekkers vanwege 30 TV kanalen en games, de fragmentatie van de muziekbeleving, het verdwijnen van supergroepen die tot 30 jaar na hun beste plaat nog zalen vol met grijze 50’ers kunnen trekken, de allesvernietigende marketingafdeling van de platenmaatschappijen, enzovoort en zo verder.
Natuurlijk verdwijnt de muziek niet. Maar de rol van muziek zoals die in de jaren 60 tot en met 90 gespeeld heeft in de leven van velen, zakt weg. De equivalenten van Bob Dylan’s “Times they are a-changing” en Pink Floyds “The Wall” zullen niet meer dan enkele subculturen bereiken. De legale recordverkopen van Michael Jackson’s Thriller zullen niet meer voorkomen.
Afijn, daar dus geen stuk over. Maar wat ik wel kan doen is eindelijk weer een Sargasso Lijst er in schieten. Alweer de tiende van deze bijzondere reeks (1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 en 9).
Dit keer vraag ik van u de meest inspirerende muziekstukken. Welke stukken hebben u aan het denken gezet, tot actie aangespoord, op nieuwe ideeën gebracht, veranderd, etc…. En ook, niet te vergeten, welke stukken kunnen bij u nog steeds heftige emoties opwekken. Lekkere ruime definitie, maar dat zijn we wel gewend. Toelichting bij uw keuze is natuurlijk altijd welkom.
Maar please, plaats uw lijstjes in het volgende formaat:
1 # Artiest/Uitvoerende # Titel stuk
2 # Artiest/Uitvoerende # Titel stuk
3 # Artiest/Uitvoerende # Titel stuk
etc…
(Dus met een hekje en een spatie voor/achter)
Ieder lijstje dat niet dit formaat heeft, kost mij 5 minuten extra werk. Aangezien het sowieso onduidelijk is waar ik de tijd vandaan moet halen om de lijstjes te verwerken met zo’n levendige spruit in de buurt is me een raadsel, dus maak het niet nog erger.
Soms vraag je je wel eens af of de Nederlandse podia hun programmering met elkaar afstemmen. Afgelopen dinsdag was dit zeker niet het geval. In het Amsterdamse Westerpark stond Radiohead, in Paradiso was Live, in Tivoli Vampire Weekend en in de Melkweg stonden The Raconteurs. Het is natuurlijk ook festivaltijd (a.s. weekend vindt alweer de 21e editie van Werchter plaats) waardoor veel bands in de buurt zijn en makkelijk kunnen worden geboekt. De ware muziekliefhebber stond gisteren echter voor een lastige keuze, of beter gezegd een paar maanden geleden, omdat de concerten bij de start van de voorverkoop binnen een mum van tijd waren uitverkocht.
Als ware sterren lieten The Raconteurs even op zich wachten in een uitverkochte Melkweg. Het publiek werd onrustig, misschien wel door de eerste rookvrije horeca-dag maar zeker ook door de slome blues die als achtergrondmuziek de handelingen van de overijverige roadies inlijstte. Bij opkomst van de band waarvan men verwachtte dat het een eenmalig nevenproject van zanger/gitarist Jack White zou zijn, leek het er ook op of de leden onenigheid hadden gehad want de opkomst was kil en er kon geen lachje van af. Plichtmatig werden de eerste nummers afgewerkt.
Het is misschien ook niet makkelijk om Jack White binnen de gelederen te hebben. De muzikant is de sterrenstatus al lang ontstegen en alleen al zijn naam op het affiche zorgt voor een toeloop van een schare fans. Zelf bleef hij er bescheiden onder tijdens het concert; haast verlegen nam hij plaats naast het andere muzikale brein, Brendan Benson en maakte hij zich volledig ondergeschikt aan het geheel. White staat erom bekend dat hij alle oude blueslegendes goed heeft bestudeerd en waarschijnlijk kan hij met de Raconteurs met meer instrumenten zijn ei beter kwijt dan bij het minimalistischere White Stripes. En dat zal dan ook de reden zijn dat deze band een langer leven beschoren is dan aanvankelijk verwacht.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.