De ‘onvermijdelijkheid’ van bezuinigingspolitiek

Bezuinigingspolitiek is nooit neutraal of logisch. Niet in de jaren tachtig en nu ook niet. Dat veel economen suggereren dat economische politiek gebaseerd kan worden op een wetenschappelijke en objectieve analyse is aanvechtbaar, volgens hoogleraar Duco Hellema. Ook eind jaren zeventig, begin jaren tachtig verkeerde de Nederlandse economie in een ernstige crisis. De werkloosheid was groot en zou tegen het midden van de jaren tachtig zelfs oplopen tot een miljoen, dit nog afgezien van de honderdduizenden die in de Wet Arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO) zaten. Tevergeefs trachtten de kabinetten-Van Agt (1977-1982) de economie met stimuleringsmaatregelen weer op gang te brengen. Noodzakelijke bezuinigingen werden tweede helft jaren zeventig nog voor een belangrijk deel geblokkeerd door krachtige maatschappelijke oppositie, niet in de laatste plaats van de kant van de vakbeweging. In 1982 trad het eerste kabinet-Lubbers aan, dat een harde saneringspolitiek doorzette (door met name een straffe beperking van de collectieve uitgaven). De Federatie Nederlandse Vakbeweging (FNV) sloot in hetzelfde jaar met de werkgevers het befaamde Akkoord van Wassenaar, gericht op loonmatiging en herverdeling van werk. Dat leverde succes op: het in de voorafgaande jaren (vooral tijdens de kabinetten-Van Agt) sterk gestegen begrotingstekort zou weer beginnen terug te lopen. De werkgelegenheid herstelde zich overigens aanvankelijk nog nauwelijks; dat zou pas in de tweede helft van de jaren tachtig gebeuren.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De opdracht van Lubbers

Lubbers (foto: flickr/DOETDOET)

Oud-premier Lubbers kreeg de opdracht van de koningin om “alle reële meerderheidsvarianten” te onderzoeken.

En, toegegeven, dat doet hij niet. CDA en VVD kan je moeilijk omschrijven als een meerderheidscoalitie. Maar het is wel een beetje gek dat verschillende partijen daar nu zo over vallen. Vooral D66 en PvdA, die voor minder invloed van het staatshoofd zijn, roepen nu om het hardst dat Lubbers de opdracht naar de letter moet uitvoeren.

Waarom? Is het niet zo dat in een democratisch Nederland het aantal zetels in het parlement dat je coalitie heeft (eventueel aangevuld met gedoogsteun) bepaalt of je kan regeren? Opdracht of geen opdracht, aan het eind gaat het daar om, en niet wat koningin Beatrix wil. Dus kom op, doe nu niet alsof jullie schoothondjes van Bea zijn, maar probeer zelf een coalitie te vormen en hou op met huilen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Levert de VVD straks wel de premier?

Mark Rutte (Foto: Wikimedia Commons/Nick van Ormondt)

Wat voor coalitie het ook wordt straks, de VVD zit met een interessant probleem: in een coalitieregering worden de belangrijke posten vaak verdeeld onder de grootste deelnemende partijen, waarbij de premier uiteraard de belangrijkste post bekleed. Deze post wordt bijna traditioneel aan de grootste partij gegund, in dit geval de VVD dus. Maar tijdens de campagne lag de nadruk stevig op de economie, waardoor de VVD ook zeer duidelijk kandidaat is om de post van Financiën op te vullen.

Het probleem is dat het twintig jaar geleden was toen er voor het laatst een premier en minister van Financiën van dezelfde partij werden benoemd. Dat was in het tweepartijenkabinet Lubbers II, waarin het CDA twee keer zo groot was als de VVD.

De vraag is of een drie- of vierpartijenkabinet dit ook toelaat, zeker gezien de relatieve grootte van de verschillende partijen. Het lijkt er dan ook op dat de VVD kan kiezen. Of de partij levert de premier, of de minister van Financiën.

Waarvoor zal de partij kiezen?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Inbraak nodig voor formatie?

inbraak (Foto: Flickr/Vleermuis)

Het was een moeizame formatie in 1973. De PvdA van Den Uyl had 43 zetels behaald, D66 en GroenLinks voorloper PPR respectievelijk 6 en 7. Een links-progressieve samenwerking lag in het verschiet, maar een meerderheid ontbrak. Als altijd was de steun van confessionele partijen noodzakelijk: KVP (27), ARP (14) en CHU. De formatie stuitte echter op wantrouwen tussen de linksen en confessionelen, onder andere vanwege de Nacht van Schmelzer waarin het Kabinet Cals ten val kwam wegens partijpolitieke spanningen tussen KVP en PvdA.

Nu zijn (in)formateurs in de parlementaire politiek nogal tamme toneelspelers. Hun rol is beperkt tot het masseren en bijeen brengen. Daar dacht toenmalig PvdA-formateur Burger echter heel anders over. Zo dwong hij de partijen tot onderhandelen door onder andere te dreigen gevoelige correspondentie tussen de fractieleiders openbaar te maken. Belangrijker is dat hij buiten weten van de toenmalige partijleiders om een aantal politici van de KVP en ARP wist te overreden om minister te worden in een nieuw kabinet. Het onwillige CHU zette hij zonder pardon buiten spel. Deze ingreep is de geschiedenis ingegaan als “de inbraak van Burger”. Zo werd een kabinet geformeerd bestaande uit PvdA, D66, PPR, KVP en ARP: het vaak verfoeide Kabinet Den Uyl.

Om deze meesterzet van Burger op waarde te schatten moeten we nog een aantal bijzondere eigenschappen van dit kabinet beschouwen: het was een extraparlementair kabinet, het was een samenwerking tussen progressieve en linkse partijen, een samenwerking tussen linkse en confessionele partijen, een kabinet met een linkse premier, en de CHU (met wie de KVP en ARP later het CDA zouden oprichten) werd door haar confessionele partners buiten spel gezet.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.