Het was weer een journalistiek dieptepunt deze vrijdag. Kapitein Marco Kroon kreeg de militaire Willems-Orde uitgereikt in Den Haag en onze vaderlandse perslui (nadruk op de laatste lettergreep) applaudisseerde. Zelfs niet één kritische opmerking werd gemaakt. Terwijl daar toch alle reden voor was…. Want ‘Operatie Perth’ in Uruzgan tussen 9 en 19 juli 2006, waarvoor Kroon met name zijn eremetaal ontving, kent nogal wat tegenstrijdigheden. Voor wie het allemaal is ontgaan, zet ze ik nogmaals even op een rij: * De inzet van de Nederlandse commando’s was volgens Legervoorlichting passief, namelijk ‘flankbeveiliging’ (De Pers: 25 februari 2009) Volgens Kroon zelf was het actief, namelijk het ‘leegvegen’ van de Baluchi-vallei en het opzoeken en uitschakelen van Talibanstrijders. (Carré, januari 2009) * Volgens Legervoorlichting werden bij de operatie geen Nederlandse gevechtshelikopters- en vliegtuigen ingezet. Het weer was namelijk te slecht.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Prijzen weigeren maakt de weigeraar in een klap nóg belangrijker en beschadigt doelbewust de prijsuitreikende partij. Een republikein weigert daarom vanzelfsprekend een koninklijke onderscheiding, een W.F. Hermans weigert de P.C. Hooftprijs, een weblog weigert een Dutch Bloggie en een journaliste die over ontwikkelingsvraagstukken schrijft weigert een prijs van een stichting die geld ontvangt van de NCDO. Maar is dat wel logisch? Op dinsdag 19 mei a.s. wordt de Dick Scherpenzeelprijs 2008 uitgereikt, Linda Polman auteur van het veelbesproken boek De Crisiskaravaan was een van de genomineerden maar ze trok zich terug. In de Crisiskaravaan wordt de falende Westerse hulpverlening aan de kaak gesteld. Polman vindt dat journalistiek geen prijs moet krijgen van een stichting die (deels) gefinancierd wordt met overheidsgeld en waar een minister (indirect) inspraak heeft op de samenstelling van het bestuur (zie Polman’s blog). Een dergelijke prijs ontvangen zou haar naar eigen zegge naast ‘de macht’ zetten en niet tegenover zoals dat hoort volgens de algemeen geaccepteerde visie op journalistiek. Ze trekt de integriteit van individuele bestuurs- en juryleden echter niet in twijfel.
Wel vertrouwen in het onafhankelijke oordeel van de jury maar omdat er ergens NCDO geld stroomt is de eventuele prijs toch niet welkom? Dit heeft toch wel wat weg van een strategische keuze van de ogenschijnlijke Prinzipienreiter Polman die in discussies met de door haar bekritiseerde hulporganisaties niet altijd tot de kern komt. Een journalist staat immers liever naast collega’s dan er tegenover ook al laten die collega’s zich in haar ogen voor het karretje van de macht spannen…
“ONTSNAPT AAN BOMAANSLAG”
“Amsterdam ontsnapt aan aanslag”
Dat waren de openingskoppen in respectievelijk de Telegraaf en de Volkskrant vanochtend.
Verkopen die kranten, moeten de hoofdredacteuren gedacht hebben. Het gaat immers niet zo best in de krantenwereld, dus alles is geoorloofd om meer exemplaren kwijt te raken. Ook het overboord zetten van journalistieke zorgvuldigheid kennelijk.
Wat zijn de feiten? Een anoniem telefoontje uit Brussel, het noemen van een familielid van een van de daders van Madrid en de associatie met de datum 11 maart 2004 (nu dus vijf jaar geleden). Geen explosieven, geen mensen op heterdaad betrapt en geen aanwijzingen van een daadwerkelijke aanslag.
Geen enkele reden dus om die kop te rechtvaardigen.
Verkopen die kranten zou ik dus zeggen, maar dan in zijn geheel aan een of ander louche Engels hedgefund.
En laat Plaskerk het niet in zijn hoofd halen hier subsidie voor beschikbaar te stellen.
Naast dat het jammer is dat dit soort journalistieke fouten gemaakt worden, is er nog iets ernstigers aan de hand. De kop is wat blijft hangen bij veel mensen. Dus, er vanuit gaande dat er verder geen informatie naar buiten komt die van dit geval werkelijk een potentiële aanslag kan maken, blijft er bij veel mensen het gevoel hangen dat er heel veel gevaar is vanuit terroristische hoek in Nederland. En dat het dus gerechtvaardigd is om nog meer wetten en maatregelen te nemen om dit te voorkomen. De volgende aanslagen op onze privacy kunnen dus weer wat makkelijker door de democratie gesluisd worden.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Mogen we af en toe ook eens wat zelfonderzoek plegen? Ik vind van wel. Zeker nu we een paar massieve VN-veren in onze reet hebben gestoken gekregen, mag de vraag worden gesteld: is dit een journalistiek weblog of maken we ons hier ‘schuldig’ aan een als infaam gekwalificeerde soort ‘burgerjournalistiek’ (whatever that may be)? Of is er wellicht zoiets ontstaan als ‘blog-journalistiek’?
Laatst merkte een van mijn mede-redactieleden op dat Sargasso geen journalistieke weblog is. Ik ben het hartgrondig met hem oneens: voor zeker 90 procent wordt hier journalistiek bedreven. Noem het new-journalism voor mijn part. Mijn stelling is een impliciete uitnodiging tot polemiek.
Journalistiek is een zaak van feiten vergaren, rangschikken en in leesbare vorm presenteren. Een zaak van checks and balances. Wat doen wij hier dagelijks? Toch niet anders dan dat? Er is uiteraard een verschil tussen de presentatie van hard nieuws en de beschrijving van achtergronden en opinies. Maar im grossen Ganzen tellen toch de feiten steeds als fundament, waarop men zich baseert. Checks and balances dus. Even los van de amuse en satire, die zich in de marge van deze processen bevinden. Maar dat is bij kranten en andere journalistieke media niet anders…
Checks and balances
“Moet je eens goed luisteren, ik heb als wethouder en als burgermeester altijd voorlichters gehad. Ik heb er nooit gebruik van gemaakt. Ik deed het altijd zelf. (..) Een beetje bewindspersoon met lef en bravoure en kwaliteit zet zo iemand aan de kant en doet het gewoon zelf.”
zei Geert Dales zelfverzekerd op het symposium Media, Populisme & Politieke Cultuur georganiseerd door de master Journalistiek en Media van de Universiteit van Amsterdam. Dales was wethouder voor de VVD in Amsterdam en burgemeester van Leeuwarden. Tegenwoordig is hij voorzitter van het college van bestuur van Hogeschool INHOLLAND in Den Haag.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Het is al een oud deuntje, dat de bloggers niets anders doen dan journalistieke stukjes van de traditionele media afpakken en van een mening voorzien. Tot nu toe liet ik dat gewoon voor wat het was, haat en nijd van snel verouderende journalisten. Maar toen de gerenommeerde oud-blogger, tevens politicus met plots teveel tijd over, Jan Marijnissen riep “…bloggers parasiteren op wat de schrijvende journalistiek produceert.” werd het me plots toch wat te veel. En toen een van onze zeer vaste bezoekers in het betreffende draadje ook nog eens het deuntje ging meezingen, moest ik wel iets doen.
Reflexmatig grijp ik dan naar het middel van de getallen. Hoe anders kan je zuiver uitdrukken hoezeer Sargasso wel of niet lijdt onder het journalistiek parasiteren.
Zie hier het resultaat. In de grafiek zijn de er uit springende rode en oranje taartpunten de postjes die direct afgeleid zijn van berichten van journalisten in de diverse media. De rest is dat dus niet.
Hoe is deze parasitaart tot stand gekomen? Ik heb alle postjes op Sargasso vanaf 1 januari tot nu doorgelopen (157 stuks). Onze Waan vd Dag heb ik buiten beschouwing gelaten. Misschien doe ik die later nog een keer. Per postje heb ik bepaald in welke van de onderstaande categorieën deze viel:
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.