Eind 2013 stond Justine Sacco (toen 30) op het punt het vliegtuig van Londen naar Kaapstad te nemen, toen ze besloot haar 170 volgers op Twitter aan het gniffelen te krijgen met een schunnig grapje:
Going to Africa. Hope I don’t get AIDS. Just kidding. I’m white!
Sargasso berichtte al over de directe gevolgen. Tijdens haar 11-urige vlucht werd haar 'tweet' een 'twitterstorm', de 'hashtag' #HasJustineLandedYet werd wereldwijd 'trending', ze werd opgewacht in Kaapstad door 'twitteraars' die de rest op de hoogte wilden houden. En zij had niks door. Totdat ze landde en haar telefoon weer aanzette, uiteraard.
Ze probeerde aan 'damage control' te doen, liet haar vriendin het twitteraccount verwijderen, maar het was al te laat. Ze kreeg op haar kop van haar (ANC-stemmende) familie in Zuid-Afrika, raakte haar baan vrijwel direct kwijt, werd thuis in New York nog een tijdje door paparazzi achtervolgd, en zij is gestigmatiseerd en haar naam voor altijd verbonden aan het vermeende racisme en/of de harteloosheid van haar grapje.
De journalist Jon Ronson (The Men Who Stare at Goats, o.a.) interviewde haar voor zijn nieuwe boek over dit onderwerp (sociale media als schandpaal), The New York Times heeft een fragment ter voorpublicatie met dit interview en een paar interessante weetjes.
Wie wist dat de staat Delaware de schandpaal pas in 1905 afschafte bijvoorbeeld (met het laatste gebruik in elk geval nog in 1901)? Of dat Delaware de openbare geseling pas in 1972 uit het strafboek haalde (met de laatste veroordeling nog in 1963!)?
(via)
