Kunst op Zondag | KunstZomerTexel

Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke vierde zondag van de maand een bijdrage van Wilma takes a break KunstZomerTexel is een nieuw initiatief voor kunstliefhebbers om deze zomer het eiland Texel en de Texelse kunstenaars individueel te bezoeken. In verband met de coronamaatregelen zijn alle grote evenement tot 1 september 2020 geannuleerd. Zo ook de kunstevenementen op Texel. De leden van de Stichting Lange Juni hebben een alternatief bedacht zodat je deze zomer toch kunt genieten van de artistiek energie op het eiland. [caption id="attachment_317504" align="aligncenter" width="450"] Mondkapje verplicht tijdens de overtocht © foto Wilma Lankhorst[/caption] Texel met trein en (huur)fiets Het eiland Texel is via Den Helder gemakkelijk per trein te bereiken. De veerboten varen elk half uur en de overtocht duurt maar 20 minuten. Mede hierdoor is Texel een ideale bestemming voor een dagtocht. Je eigen fiets mag voorlopig nog even niet mee in de trein. In de haven van ’t Horntje (Texel) zijn fietsen te huur. Je kunt het eiland ook met de eilandbus verkennen. En als je meer tijd hebt, kun je ook plannen maken voor een mini-vakantie of lange zwoele zomervakantie in eigen land.

Door: Foto: Eiland Galerij, schilderijen Niek Welboren © foto Wilma Lankhorst
Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Volentekriebels | Terug naar de Bijlmer #2

, door

COLUMN - Na vorige week in gedachten terug te zijn gekeerd naar de Bijlmer, ging ik nu in het echt.

De foto op mijn rijbewijs is gemaakt in 2006. Het is als een beslagen zwart-witspiegel. Er zat iets meer krul in mijn haar en het lijkt alsof ik geen wallen onder mijn ogen heb, maar dat komt door de afdrukkwaliteit. Opvallend hoe weinig een mens kan veranderen in zeven jaar. Alleen de details verschillen. De grote lijnen zijn hetzelfde.

Zo zou het in de Bijlmer waarschijnlijk ook zijn. Misschien is het fietspad naar mijn flat eindelijk gereed gekomen. Of hebben ze die picknicktafel weggehaald, waar toch nooit iemand zat omdat hij in een tochtgat stond zodat je zelfs bij windkracht 2 weggeblazen werd.

Maar ik lette er niet op, want ik werd gegrepen door de totale leegte van het uitzicht. Het winkelcentrum was veranderd in een grote berg puin. Ik dacht aan al die rare winkeltjes waar nooit klanten kwamen, maar die altijd bleven bestaan. Aan de niet eens zo slechte Chinees, waarvoor je om moest lopen en dan door een donker trappenhuis kwam waar in films altijd lijken van bijrolspelers worden gevonden. Aan de rommelige Albert Heijn, waar ik met mijn krop ijsbergsla tussen de lijvige schooljongetjes stond die energydrink en chips kochten. Het rook er altijd naar gas, maar iedereen negeerde het, dus dat deed ik ook maar, zoals ik buitensporige turbulentie negeer als iedereen rustig verder bladert in zijn in-flight magazine. Geestelijk gerustgesteld door de kudde, maar diep van binnen doodsbenauwd.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

Mededeling

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Volentekriebels | Terug naar de Bijlmer

, door

COLUMN - In navolging van Jan Wolkers (ik lees momenteel Terug naar Oegstgeest) keerde ik in gedachten terug naar het stadsdeel waar ik, gedwongen door omstandigheden, ruim een jaar gewoond heb.

Tegenwind. Altijd was er die verdomde tegenwind, zowel op de heen- als op de terugweg. Ik dacht lange tijd dat ik het me verbeeldde, dat zoiets niet bestond, maar Wikipedia gaf me gelijk en dus is het waar. In de ochtend staat de wind vaak noordwest, in de middag zuidwest. En omdat ik ’s ochtends naar Amsterdam fietste en ’s middags weer terug naar de Bijlmer, had ik twee keer pech.

Verder herinner ik me van die dertien maanden Zuidoost vooral de stilte. Als de zon onderging en de straatverlichting ontstoken werd, vluchtte iedereen zijn huis in. Ik had gehoopt op Caribische en Afrikaanse vrolijkheid. Uitgebreide barbecues, waarbij de kippen op straat geslacht werden. Dansende vrouwen in kleurrijke klederdracht. Rappende hangjongeren toch op zijn minst. Maar ik hoorde alleen de wegschietende konijntjes in het hoge gras, doodsbang voor het geruis van mijn wielen over het rode asfalt dat daar speciaal voor mij leek te zijn neergelegd.

Het was 2010 en de media hadden een dingetje gemaakt van de 22 schietpartijen die er het jaar ervoor plaats hadden gevonden. Dat moet je niet bagatelliseren, maar in andere jaren waren het er ongeveer net zoveel en toen hoorde je er niemand over. Nu was er een vergrootglas en daaronder werd elke kogel een enorme granaat en dus landelijk nieuws.