Het Iron Dome: een schild tegen consequenties

In De Groene Amsterdammer schreef Margalith Kleijwegt een mooi stuk over hoe het is je als Jood in de diaspora te verhouden tot het geweld van de staat Israël en hoe die staat zich mede in jouw naam misdraagt. En het antisemitisme dat daarnaast nog immer aanwezig is. Ik kon me in veel vinden, tot ik halverwege op een zin stuitte die me bleef steken. Kleijwegt noemt het recente PvdA-GL-congres waar werd opgeroepen tot een wapenembargo tegen Israël, inclusief het stoppen van de export van onderdelen voor het Iron Dome-systeem. Daarover schrijft ze dat met “het Iron Dome, een raketafweersysteem, [...] onschuldige burgers worden beschermd”, met de ondertoon: hoe kun je daar nou tegen zijn? Een terechte vraag, als je het systeem uitsluitend bekijkt als een soort raketvangend humanitair schild. En inderdaad, het Iron Dome redt levens. Israëlische levens om precies te zijn. Maar die constatering, hoe feitelijk ook, is slechts de helft van het verhaal. Want dat Iron Dome beschermt niet alleen burgers. Het beschermt ook de mogelijkheid om een oorlog te voeren zonder echte politieke kosten. Geen slachtoffers aan eigen kant betekent geen straatprotesten, geen druk op de regering, geen verontwaardiging die verder reikt dan een boze tweet van een Europese minister die al met één been in het bedrijfsleven staat. Het Iron Dome haalt niet alleen raketten uit de lucht, het haalt ook urgentie en reflectie uit het Israëlische debat. En leidt daarmee uiteindelijk tot méér doden, niet in Israël, maar bij de ander. Het systeem verandert de oorlog namelijk van existentieel naar beheersbaar. En zodra oorlog beheersbaar is, wordt het beleid. Dat is de werkelijke functie van het Iron Dome in de handen van een agressor. Niet vrede brengen, maar oorlog reguleren, zodat die zo lang mogelijk kan doorgaan, in ieder geval zolang de schade maar eenzijdig blijft. Wat wordt onderschept is dus niet alleen een raket of granaat die een dak had kunnen raken, maar ook een politieke consequentie die een regering had kunnen treffen. En laat dat nu net de droom zijn van elke staat die zijn militaire macht wil behouden zonder dat de bevolking zich ermee bemoeit en het zelfs blijft steunen. En dan Nederland. Ooit een trots gidsland, tegenwoordig stamelend aan de zijlijn met de mensenrechten in de ene hand en exportvergunningen in de andere. We leveren geen wapens, natuurlijk niet, we leveren onderdelen. Sensoren. Chips. Metaal. Dingen waar je, zogenaamd, geen bom van kunt maken. Maar het zijn wél precies de componenten die het Iron Dome draaiende houden. Zodat Israël kan blijven doen wat het doet, zonder dat het te veel terugkrijgt en het ongemakkelijk wordt. Het is de moreel acceptabele vorm van meedoen: op een nette afstand, zonder bloed. Het Iron Dome mag dan technisch gezien een schild zijn, maar voor een genocidale bezetter wordt het al snel een vergunning om door te blijven slaan, zonder zelf geraakt te worden. En in die zin was de oproep op het PvdA-GL-congres geen roekeloze aanval op de veiligheid van onschuldige burgers, maar een poging om de comfortabele hypocrisie van het Nederlandse en Europese beleid bloot te leggen: dat het Iron Dome-systeem niet onschuldig is maar een wapen, dat wordt gebruikt de status quo te behouden, geleverd door onszelf.

Door: Foto: Plaatje gemaakt met ChatGPT

Iron Dome

Een oud artikel uit 2012 over het Israëlische raketafweersysteem Iron Dome, is opnieuw relevant:

Even on its own terms, the strategic success of Iron Domes remains in serious question. Whatever tactical success Iron Dome achieves comes at considerable cost. An Iron Dome battery runs $50 million, with each missile in the neighborhood of $40,000 to $100,000 (estimates vary). Even the more sophisticated rockets launched by Hamas cost considerably less. Israel is, of course, a much wealthier society than Gaza, and enjoys the backing of the world’s wealthiest and most powerful country, so Israeli policymakers may decide that the extra security is worth the cost.

Israel may also have pinned its hopes on the idea that Hamas will simply give up the rocket game in the face of Iron Dome’s impressive batting average. However, If we read Hamas’s strategic intent in launching the rockets as much in domestic as international terms—launching rockets demonstrates resolve in the face of Israeli strength, improving Hamas’s standing vis-à-vis Palestinian political competitors—then where (or whether) the rockets land simply doesn’t matter very much. Given that from 2009 to 2011, over a thousand Palestinian rockets resulted in ten dead Israelis, it’s a good bet that Hamas fires rockets not as part of a slow motion effort at genocide, but rather for these reputational reasons. Most of the rockets won’t do $40,000 worth of damage even if they land in populated areas (although of course a very few will inflict considerably more destruction). Moreover, Hamas may determine that forcing Israel to pay $40,000 to shoot down cheap, ineffective rockets is well worth it’s time and effort, even if 90 percent of the rockets are destroyed on the way down.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.