De partij voor de Dieren en de Christen Unie hebben de beste site. De site van de Christen Unie valt vooral op door haar overzichtelijkheid en begrijpelijkheid. De sites van de VVD en de SP vallen vooral op door hun onoverzichtelijkheid en onbegrijpelijkheid. De pogingen van de VVD hun site ook tot een verkapte nieuwssite te maken, helpt daarbij zeker niet. Ik heb de sites van de volgende partijen onderzocht: van het CDA, de PvdA, van de VVD, van D66, van GroenLinks, Partij voor Vrijheid, de ChristenUnie, de Partij voor de Dieren en de Socialistische Partij. Daarbij heb ik een aantal criteria onderzocht: (1) de vermelding van partijbeginselen en standpunten, (2) de vermelding van plannen en prioriteiten, (3) of de site (tot zekere hoogte) interactief is, (4) of sprake is van fondsenwerving, (5) of ik lid kan worden via de site, (6) of de site actueel is, (7) of de site het emailadres van de partijleider vermeld, (8) of de site het mogelijk maakt mij te laten waarschuwen door middel van SMS, en (9) tot slot hoe overzichtelijk en begrijpelijk de site is (voor mij).
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
“Als ze zich op campagnebijeenkomsten achter hun laptop installeerden, bekeken ze eerst hoeveel lezers hun weblog hadden aangeklikt. Een weblog hadden za allemaal – weblogs zijn in dit land steeds vaker het belangrijkste distributiekanaal van nieuws. Vervolgens bekeken ze Google Trends. En in die periode stond één man ruim bovenaan: Barack Obama”
Tom-Jan Meeus in zijn analyse van de strijd om het Witte Huis (NRC 8 november 2008 | deel 1, deel 2).
Betekent dit nu dat journalisten de informatie op maat kunnen leveren waarover de lezers kennelijk graag meer willen weten? Of is hier opnieuw sprake van een beïnvloedbare aanpak die alleen maar leidt tot versterking van een gewenst beeld? Immers, waar men überhaupt niet van weet, gaat men ook niet op zoeken.
Elke week maakt GeenCommentaar ruimte voor een artikel van de satirische website de Speld! Nieuws zonder de ‘feitish’ van de reguliere media.
Het bestaan als data analist van een middelgroot ICT bedrijf in Bilthoven is Ben Elker op zijn tweede werkdag minder goed bevallen. “Ik heb eigenlijk geen idee wat ik hier doe,” zei Ben. Hoewel hij de vroege ochtend eigenlijk had moeten besteden aan belangrijke opdrachten, besloot Ben vele malen zijn mail te checken en tientallen minuten comateus uit het raam te staren. Het begin van een lange reeks activiteiten die Ben verhinderden om productief te zijn voor zijn werkgever.
“Als ik mijn mail check en er is niks binnen gekomen dan druk ik toch nog paar keer op ‘verversen’ om het zeker te weten. Je weet maar nooit,” zei de data analist. Dat er maar weinig emailverkeer in zijn inbox gaande was gisterochtend weerhield Ben er niet van om met hoge frequentie te blijven controleren. Met de teleurstellende hoeveelheid digitale aandacht besloot Ben een aantal oude berichten te herlezen om zijn geheugen op te frissen. “Gelukkig maar, anders was ik de eetafspraak met mijn moeder waarschijnlijk vergeten,” aldus Ben.
Eenmaal begonnen met het bekijken van Youtube filmpjes van obscure kennissen op vriendennetwerksites Hyves en Facebook ontstond de reële mogelijkheid dat Ben niks meer zou presteren in de werksfeer. “Na de lunch was ik echt van plan iets te doen, maar ik wilde wel eerst mijn mail checken. Ik had twee nieuwsbrieven binnen gekregen van JustEat.nl en Partyscene,” verklaarde de analist. In de namiddag was Ben zeer goed op de hoogte van de laatste ontwikkelingen in het feestencircuit in Nederland en van de laatste aanbiedingen van de regionale afhaalrestaurants. Enige productiviteit voor zijn werkgever bleek echter ‘onhaalbaar’.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Je hoort niet veel over Joe Biden. Hij valt een beetje bleekjes weg in de machtige schaduw van Obama. En wat betreft blundernieuws haalde hij het niet bij Palin. Zij kreeg daardoor drie keer zoveel aandacht in de media. Dat terwijl Biden er zelf ook wat van kan. Zo verzocht hij tijdens een campagnebijeenkomst de lokale politicus Chuck Graham op te staan. “Stand up Chuck, let them see ya.” Graham wilde wel opstaan, maar helaas zit hij al sinds zijn zestiende in een rolstoel. Lees het stuk Joe Biden, de onzichtbare blunderaar in de Stentor voor meer blunders.
Dit soort verhaaltjes is natuurlijk leuk, maar de focus op blunders gaat ten koste gaan van de aandacht voor de inhoud. Nu de strijd gestreden is, kan eindelijk eens die inhoud onder de loep genomen worden. Daarbij zal ik het grote verhaal even vermijden. Interessanter namelijk nog dan zijn standpunten over Israël of abortus, is zijn stemgedrag als senator op het gebied van privacy en copyright wetgeving.
Biden heeft het zijn missie gemaakt de copyright rechten van de muziek- en filmindustrie te beschermen ten koste van de burger. In 2002 diende Biden een voorstel tot een wet in die het aanpassen van mp3-spelers zodat je je eigen muziek of software er op kan zetten, strafbaar maakt. Alleen al de poging ertoe zou je 5 jaar gevangenisstraf kunnen opleveren of een boete van 25.000 dollar. Biden werd gesteund door bedrijven als News Corp., de eigenaar van de Amerikaanse televisiezender FOX.
Invloedrijke multinationals als Verizon, Microsoft, Apple, eBay en Yahoo waren er juist tegen en uiteindelijk ging de wet niet door.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Is de opkomst van de internetgeneratie daadwerkelijk een bedreiging voor de juryrechtspraak zoals gebruikt in het VK en de VS en sommigen ook voor NL propageren?
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
