I have blogged pretty regularly about Virgil Hawkins’s work on stealth conflicts and chosen conflicts: the idea that certain conflicts get disproportionate attention (in the media and politically). For instance, the Israel / Palestine conflict gets enormous attention whereas the atrocities going on in the DRC consistently remain under the radar. I would argue that the same distinction applies to disasters: certain disasters are more equal than others when it comes to media attention and the corresponding level of aid that can be expected. Roger Yates makes that point in the Guardian. And, as always, Africa gets the short end of the stick:
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Prijzen weigeren maakt de weigeraar in een klap nóg belangrijker en beschadigt doelbewust de prijsuitreikende partij. Een republikein weigert daarom vanzelfsprekend een koninklijke onderscheiding, een W.F. Hermans weigert de P.C. Hooftprijs, een weblog weigert een Dutch Bloggie en een journaliste die over ontwikkelingsvraagstukken schrijft weigert een prijs van een stichting die geld ontvangt van de NCDO. Maar is dat wel logisch? Op dinsdag 19 mei a.s. wordt de Dick Scherpenzeelprijs 2008 uitgereikt, Linda Polman auteur van het veelbesproken boek De Crisiskaravaan was een van de genomineerden maar ze trok zich terug. In de Crisiskaravaan wordt de falende Westerse hulpverlening aan de kaak gesteld. Polman vindt dat journalistiek geen prijs moet krijgen van een stichting die (deels) gefinancierd wordt met overheidsgeld en waar een minister (indirect) inspraak heeft op de samenstelling van het bestuur (zie Polman’s blog). Een dergelijke prijs ontvangen zou haar naar eigen zegge naast ‘de macht’ zetten en niet tegenover zoals dat hoort volgens de algemeen geaccepteerde visie op journalistiek. Ze trekt de integriteit van individuele bestuurs- en juryleden echter niet in twijfel.
Wel vertrouwen in het onafhankelijke oordeel van de jury maar omdat er ergens NCDO geld stroomt is de eventuele prijs toch niet welkom? Dit heeft toch wel wat weg van een strategische keuze van de ogenschijnlijke Prinzipienreiter Polman die in discussies met de door haar bekritiseerde hulporganisaties niet altijd tot de kern komt. Een journalist staat immers liever naast collega’s dan er tegenover ook al laten die collega’s zich in haar ogen voor het karretje van de macht spannen…
Gin is associated blogger bij Sargasso en blogt vanuit Sierra Leone.
Vanaf uw kant van de wereld zal het er ongetwijfeld fantastisch uitzien, hulpverleningsland. We doen met z’n allen wat aan het leed in de wereld, dat is fantastisch! En eerlijk gezegd, dat is het ook. Dat u van uw zuurverdiende geld iets voor een ander over heeft. Het is alleen zo vreemd dat u er zo weinig voor terugverwacht. Dat liefdadigheidsinstellingen helemaal niet zo goed functioneren, dat weet u best wel, niets nieuws onder de zon. Die discussie wordt nu al jaren gevoerd. Maar ach, is uw reactie, ook al helpen ze een klein beetje, dan is het nog altijd beter dan helemaal niets doen. Geoorloofd dus, die slecht functionerende NGO’s. En ach, dat hun personeel zich soms meer dan misdraagt in hun hulplanden, dat noemen we ontspanning, of overspanning. Moet kunnen. Het is een hele opoffering om onder die idiote arme lui te werken, dus moet je je overmatig kunnen uitleven. De boog kan niet altijd gespannen zijn natuurlijk. En dat is waar, en ontspannen kan natuurlijk alleen met andere westerlingen, met duur eten, en duur drinken. Duur alles eigenlijk. Het geld is toch gratis. Een paar centen uit de spaarpot van pietje, een paar centen van een geldinzameling van school x en kerk y, een tientje van mevrouw de Wit, een paar honderd euro’s van dat bedrijf dat toch geld als water heeft.
Als u er werkelijk zo over denkt, dan moet u eens een goede handdoek aanschaffen, om u achter uw oren behoorlijk droog te kunnen wrijven. De humanitaire sector is de derde economie ter wereld. Er gaan miljarden in om.
Miljarden. Laat dat maar even goed bezinken. Uw eigen bescheiden bijdrage mag dan niet zoveel lijken, maar alles op een hoop gegooid, zijn het toch bedragen waar je iets voor mag verwachten, toch? En laten we het woord ‘helpen’ eens onder de loep nemen. Heeft u zich weleens afgevraagd waar dat woord voor staat? Eerst en vooral gaat het om assisteren, bijstaan, meehelpen, ondersteunen. Nergens staat geschreven dat helpen ‘maar wat doen’ betekent. Helpen kent grenzen. Daar waar helpen overgaat in veranderen, zou toch iemand eens aan de noodrem moeten trekken. Toch? Puur volgens taaltechnische interpretatie bekeken. En heeft u zich weleens afgevraagd of het niet ontzettend arrogant en hautain is om een hulpbehoevend land binnen te banjeren met je miljoenen, maar even de lakens uit te komen delen zonder te weten waar je over praat, vervolgens een goed deel van de economie om zeep helpt, en de cultuur volkomen ontwricht? Moet u zich eens voorstellen dat Nederland in lastig vaarwater terechtkomt, en dat Saudi Arabiërs ons komen vertellen dat ze ons wel willen helpen, maar dat we dan eerst onze barbaarse manier van leven op moeten geven. Stelt u zich eens voor dat u net uw derde kind heeft begraven, en de laatste twee zijn constant ziek van ondervoeding. De Algerijnen besluiten geld in te zamelen om ons te helpen, maar dan komen ze met die grote zak geld en doen ze er vervolgens dingen mee, die kant noch wal raken. Kind nummer vier gaat dood, en nummer vijf ligt op het randje. Zou u dan niet vreselijk kwaad worden als de Algerijnen de hele wereld proberen wijs te maken dat ze ons zo fantastisch helpen? Of zegt u dan ook nog: ‘Ach, zelfs al helpt het maar een beetje, dan nog is het allemaal prachtig.’
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.