Hieronder volgt een gastbijdrage van pedagoog en filosoof Ron Ritzen over het onderwijs in de jaren nul. In de serie ‘De jaren nul (2000-2009)’ blikt de Volkskrant terug op het afgelopen decennium. Op 28 december was het onderwijs aan de beurt. Het jaar 2005 was volgens de Volkskrant kennelijk het omslagpunt in het denken over onderwijs: "Halverwege het decennium begint de slinger terug te bewegen. In het najaar van 2005 klagen universiteiten dat nieuwe studenten niet meer kunnen rekenen en schrijven. Een paar maanden later blaast onderwijsminister Maria van der Hoeven in een vraaggesprek met de Volkskrant het studiehuis op. 'De slinger is te ver doorgeslagen', zegt ze, en: 'Het vakkenpakket bestaat nu uit veel vakken en vakjes. Er is te weinig ruimte voor kennis en vaardigheden, voor verdieping. Het blijft vaak oppervlakkig. In datzelfde najaar boort Martin Sommer in zijn Volkskrant-column ‘Onder Onderwijzers’ een vat aan frustraties onder leraren aan. Ze klagen dat ze hun vak zijn kwijtgeraakt door tegenwerkend management en nieuwe leermethoden. Vanuit hetzelfde ongenoegen wordt een half jaar daarop Beter Onderwijs Nederland opgericht." Er zitten een paar verrassende stukjes in dit citaat. Najaar 2005 klagen universiteiten over de nieuwe studenten, de politiek is ontevreden over de onderwijsvernieuwing en het onderwijsveld mort. Najaar 2005? Er werd altijd gemord over het onderwijs. En door iedereen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Zodra iemand een vergelijking met de Tweede Wereldoorlog maakt, komen de kritieken. Vaak is de kritiek terecht. Ongenuanceerde vergelijkingen, scheve vergelijkingen en onjuiste vergelijkingen zijn schering en inslag. Iedereen, van uiterst links tot uiterst rechts, houdt ervan om de Tweede Wereldoorlog erbij te slepen. Denk alleen maar aan Wilders die president Obama met Chamberlain vergelijkt. Of Herman van Veen, die op zijn beurt de PVV vergelijkt met de NSB. Ik wil het nu niet hebben over welke vergelijking getuigt van historisch inzicht: dat moet eenieder voor zichzelf maar uitmaken. Mijn vraag is de volgende: “Kan een vergelijking van een gebeurtenis uit het heden met de Tweede Wereldoorlog ooit zinvol zijn? Staat niet iedere gebeurtenis op zichzelf? Zorgt niet iedere vergelijking voor een verstoring van de werkelijkheid, in plaats van dat de vergelijking inzicht verschaft in ontwikkelingen die nu plaatsvinden?”
Schaapskleren
Critici hebben een punt. De geschiedenis herhaalt zich namelijk nooit letterlijk. Er zijn altijd andere slachtoffers, daders, motieven en omstandigheden. Te vaak maakt men vergelijkingen zonder dat men specificeert wat er vergeleken wordt. De totaal andere historische context maakt een letterlijke vergelijking al bij voorbaat krachteloos. Daarvoor verschilt de 21ste eeuw eenvoudigweg teveel met de jaren ’30 en ’40 van de vorige eeuw. De eens frisse en nieuwe ideologieën fascisme en communisme bleken wolven in niet al te toedekkende schaapskleren. Ze zijn definitief verworden tot ouderwetse en nare ideologieën. Kortom: de aantrekkingskracht is weg, de glans verloren en ze behoren tot de geschiedenis. Maar is met het verdwijnen van de grote totalitaire ideologieën van de 20ste ook al het gevaar geweken? Natuurlijk niet.
“Wij zijn al eeuwenlang een gastvrij volk” zei ooit een ijzeren dame op krukken in een vertrek-terminal. Maar dat gold in 1946 even niet voor de Rijksduitsers in Nederland. In Nederland was na de slopende Duitse bezetting tekort aan alles, het uitzetten van enkele tienduizenden mensen zou ongetwijfeld helpen dacht men toen: een nuchtere afweging van kosten-baten. Op sympathie hoefden deze Duitse Nederlanders niet te rekenen, maar al snel werd duidelijk hoe onrechtvaardig deze maatregel was (Duitslandweb). Het boek “Operatie Black Tulip” van Jan Sintemaartensdijk en Yfke Nijland beschrijft deze relatief onbekende en zwarte bladzijde in de vaderlandse geschiedenis.
Nadat Operatie Black Tulip was gestart kwamen de twijfelgevallen naar boven: je kon Duitse joden, die voor de oorlog voor Hitler op de vlucht gingen en hier met moeite hadden overleefd, toch moeilijk het land uit zetten? En wat te doen met wezen, met kleine kinderen, met felle anti-nazi’s? De oplossing: regels, uitzonderingen en criteria. En dan proberen die regels te handhaven. Maar ook daarna bleef het uitzettingsbeleid lastig te verdedigen: meerdere burgemeesters reisden naar Den Haag om de uitzetting van Duitse gezinnen in hun gemeenten te voorkomen en buurtbewoners organiseerden zich tegen de uitzetting van hun buren. Het beleid heeft geen stand gehouden. De autoriteiten zijn op hun schreden teruggekeerd, hun regels waren niet handhaafbaar, de weerstand in de samenleving was te sterk. Uiteindelijk waren we in tweede instantie toch wel een gastvrij volk… Bron: Duitslandweb
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Churchilllaan, Rooseveltlaan, Stalinlaan Vrijheidslaan zijn Amsterdamse straten die onze bevrijders eren, das logisch. In het Kosovaarse Pristina staat sinds 1 november een bronzen standbeeld van Bill Clinton op de gelijknamige straat. De Kosovaren zijn dol op hun Bill, die door slagvaardig militair optreden het Servische leger ervan weerhield van het nogmaals genocide te plegen op de Balkan. Sommigen onder u focussen liever op de burgerslachtoffers in Servië en de terroristische aspiraties van het UCK. Maar wie het uiteen vallen van Joegoslavië heeft gevolgd begrijpt dat Kosovo een tweede Bosnië was geworden als de internationale gemeenschap weer besluiteloos had toegekeken en tanks hou je nu eenmaal niet tegen met gedichten voorlezen.
De Kosovaren gaan erg ver in adoratie van Bill Clinton, zo worden er nog steeds tientallen babies vernoemd naar de Comeback Kid uit Arkansas. Maar er huppelen ook trossen Tonies en Madeleines in Kosovo rond, vernoemd naar de verguisde Tony Blair en gevierde Madeleine Albright. Analoog aan de inmiddels bejaarde Zimbabwanen met die luisteren naar de naam Adolf: wie je vijand ervan langs geeft is je held, ongeacht waar hij/zij verder voor staat. (bron + foto’s: Observers France24)
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
“The accused knew throughout the course of the 44-month siege that his forces were shelling and sniping at civilians and creating conditions of terror for the citizens of Sarajevo” (France24)
De aanklager van het Joegoslavië-tribunaal stelt dat Radovan Karadzic wist van de terreur die de (Bosnisch-) Servische troepen uitoefenden op de bevolking van Sarajevo. Dat is nogal een understatement aangezien Karadzic destijds de Russische schrijver Eduard Limonov uitnodigde om voor de camera te komen schieten op Sarajevo. De Russische gast van Karadzic schoot als sluipschutter op de burgers van deze multiculturele stad in Europa, terwijl hijzelf een telefoontje pleegde naar zijn vrouw.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.