“Ik ben NIET dik! Stevig gebouwd, hooguit.”
Stereotypen over dikke mensen in de media mag best eens kritisch bekeken worden, vindt Gregor Hakkenberg van het weblog Hufterhunter.
Stripheld Obelix reageert steevast lichtgeraakt als iemand over zijn omvang begint. Maar die kan tenminste nog van zich af slaan. Dikke mensen – en met name dikke kinderen – hebben daar meer moeite mee. Gevolg: ze staan onderaan de pikorde op school, op straat en op de werkplek, en worden vaak gepest. Sommigen kunnen daar tegen, ontwikkelen een olifantenhuid. Anderen raken gefrustreerd, durven niet meer naar buiten en zoeken troost in nog meer eten.
De hufters die de zwakste schakel uitzoeken om hun eigen plek in de pikorde veilig te stellen, kunnen er eigenlijk ook niks aan doen. Ze krijgen gewoon met de paplepel ingegoten dat dik minderwaardig is. In een artikel in Trouw (via @columnisten) schrijft Asha Ten Broeke “Geef mollige medemensen hun gezicht terug“. Zij wijst er op dat op televisie dikke mensen en kinderen nooit met hun gezicht in beeld komen. Dat komt natuurlijk doordat de televisiemakers in een programma over ‘te dik’ niet graag herkenbare voorbeelden willen laten zien. Juist omdat die dikke mensen het al moeilijk genoeg hebben. Bovendien… er bestaan eigenlijk geen goede rechtenvrije afbeeldingen van dikke mensen. En áls er al plaatjes zijn, dan gaat het juist om rolbevestigende beelden van dikke mensen die ‘slechte dingen’ doen. Iets vets eten of op de bank hangen.