De grootste kunstliefhebbers zijn criminele kunstliefhebbers. Gestolen kunst gedijt goed. Afgelopen week waren er 4 kunstdiefstallen in het nieuws, over heel juni haalden 7 kunstroven de media. Uit de Sint-Baafskathedraal in Gent is het marmeren kunstwerk ‘Salome’ van Jan van Oost gestolen. Ook te zien aan het eind van dit filmpje. Met dank aan Gentblogt.be.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
De telefoonwinkel was verlaten, op een jonge medewerker na. Terwijl ik mijn verhaal deed, keek hij af en toe langs me heen. Ik keek om. Achter me stonden twee jongens die na mij waren binnengekomen. Ze bogen zich over een telefoon, de ruggen naar ons toe gekeerd.
Toen ik op het punt stond om het gesprek af te ronden, sprong de medewerker op. Hij schreeuwde iets en rende achter de toonbank vandaan, richting de uitgang. Ik zag nog net de twee jongens naar buiten sprinten. De medewerker zette de achtervolging in: ‘Hé jongens, terugkomen!’
Zelfs in de verwarring van het moment, viel me op dat de uitroep nogal beleefd geformuleerd was.
Een meter of twintig buiten de winkel, staakte de medewerker de achtervolging. Hij liep terug. Via een deur achterin de winkel kwam een vrouwelijke medewerker kijken wat er aan de hand was. ‘Wat hebben ze meegenomen?’ vroeg ze.
‘Een iPhone,’ antwoordde de man. ‘Ik hield ze nog in de gaten. Ik vertrouwde het al niet helemaal. Verdomme.’ Hij schudde het hoofd. ‘Sorry,’ zei hij tegen mij.
Ik had met hem te doen. Het verlies van een telefoon was een kleinigheid voor de winkelketen. Maar die abstractie leek weinig troost te bieden.
Vreemd genoeg voelde ik me zelf ook enigszins geschoffeerd door de dieven. Eerst dacht ik dat het kwam uit empathie met de medewerker. Maar mijn burgerlijk fatsoen is veel beter ontwikkeld dan mijn vermogen tot empathie. Dat is de vloek van het fatsoen van de middenklasse: elke inbreuk op de bestaande orde voelt als een persoonlijke bedreiging of belediging. Het antwoord op het persoonlijk affront is ook duidelijk: ressentiment jegens iedereen die afwijkt. Dit neurotische patroon wordt soms vergoelijkend aangeduid met de frase ‘afspraak is afspraak’.
Normen en waarden gelden altijd voor anderen. Citaat uit de standpunten van Trots op Nederland:
“De Nederlandse normen en waarden zijn leidend in onze samenleving en mogen nooit verloren gaan. Er worden door Nederland geen concessies meer gedaan aan anderen Wie kiest voor een leven in ons land, zegt ‘ja’ tegen onze wetten en regels en conformeert zich aan onze normen en waarden.”
Die uitspraak kan de prullenbak in. Trots op Nederland steelt namelijk het fotomateriaal voor haar site van professionele fotografen. Hier een voorbeeld:
Incident zegt u?
Loopt u dan gerust het volgende rijtje even na:
1. Bij TON – Het origineel bij NRC
2. Bij TON – Het origineel bij NRC
3. Bij TON – Het origineel bij DAG/ANP
Zover wij hebben kunnen nagaan, zijn er geen afspraken gemaakt over het gebruik van de foto’s en zijn de fotografen ook niet vergoed. Dus dan is de conclusie: Trots op Nederland steelt van de Nederlanders.
Met dank aan de tipgever, Kaj Leers
En mocht u er nog meer vinden, dan kunt u dat natuurlijk hieronder even melden. Nemen we ze op in het lijstje. En maak voor de zekerheid screenshots.
Update 1: Iemand was het al eerder overkomen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Elke week maakt GeenCommentaar ruimte voor een artikel van de satirische website de Speld! Nieuws zonder de ‘feitish’ van de reguliere media.
David Marksen heeft aangifte gedaan bij de politie van ideeëndiefstal. De petrochemicus, werkzaam aan de Erasmusuniversiteit te Rotterdam, heeft naar eigen zeggen de oplossing voor het wereldwijde energieprobleem gevonden. Deze zou hem echter zijn ontstolen. De onderzoeker verdenkt ‘grote spelers uit de olie-industrie’ van een complot. Afgelopen dinsdag ging Marksen met twee goede vrienden de kroeg in. Na drie biertjes kreeg hij een ingeving. Hij zag het helder voor zich: de oplossing van het wereldwijde energieprobleem. “Het was een revolutionair idee,” aldus Marksen. Hij stelde zijn vrienden op de hoogte, die ook erg enthousiast werden. Ter gelegenheid hiervan bestelden ze drie tequila?s. “Toen begon het pas echt interessant te worden.”
De petrochemicus vervolgt: “John had wat goede aanvullingen. Ik pakte er een bierviltje bij en schreef alles nauwgezet op. Bob-Jan probeerde gaten te schieten in mijn theorie, maar dat lukte hem niet. Ik vond overal wat op.” Al gauw breidde het idee zich uit tot een omvang van vijf bierviltjes, die door Marksen aan beide kanten werden beschreven. “Ik wist meteen dat ik hier te maken had met iets heel belangrijks. Deze bierviltjes moest ik goed bewaren.”
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
