'Don't be evil', luidt het credo van Google. Die lijfspreuk vormde vorig jaar aanleiding voor de internetgigant om te vertrekken uit China. Als het bedrijf zich bleef onderwerpen aan de Chinese censuurwetten zou het haar lijfspreuk te grabbel gooien, vond Google-oprichter Sergey Brin. Volgens NRC Handelsblad heeft Google hiermee een norm gepresenteerd: wel respect maar geen blinde adoratie voor de nieuwe wereldmacht. Zullen andere bedrijven volgen? VPRO's Tegenlicht duikt vanavond dieper in het conflict tussen Google en China en bestudeert de waarde van ongefilterde informatie.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Martijn van Dam van de PvdA wil een keurmerk voor programma’s van de publieke omroep. Door middel van dat keurmerk zou het kijkers en luisteraars duidelijk moeten worden of ze met een kwaliteitsprogramma van doen hebben of met riooljournalistiek. Hij wil uitdrukkelijk geen censuur, maar duidelijke voorlichting over de programma’s die worden uitgezonden.
In een ideale wereld zou het voorstel van Van Dam een goede zijn (ware het niet dat niet-objectieve programma’s in een ideale wereld niet zouden bestaan waardoor zo’n keurmerk onnodig is). Zou het niet mooi zijn als de “feiten” die in een programma worden gepresenteerd langs een onafhankelijke meetlat worden gelegd? Ja natuurlijk.
Maar in de praktijk is zo’n keurmerk echter een hoogst onzalig idee. Want goede journalistiek is niet alleen een kwestie van objectief correcte feiten weergeven, maar ook van wat je weglaat. En welke feiten wegen zwaarder dan andere? Je kan een reportage maken die 100% gebaseerd is op feiten, maar toch een compleet vertekend beeld geven van de realiteit. Je lost het probleem van foute journalistiek er niet mee op. Daarnaast kan het bestaan van zo’n keurmerk zelfcensuur in de hand werken en zo een verstikkend effect hebben.
En dat maakt het een eventuele – ongetwijfeld menselijke, en dus zelf ook vol meningen en ideeën zittende – beoordelingscommissie zo goed als onmogelijk een objectief en gewogen oordeel over een programma te geven. Niet doen dus.
Een aantal Vietnamese bloggers, dat in de lente van 2010 tegen een bauxietmijn protesteerde, kwam ineens onder vuur te liggen van een DDoS-aanval. Eerder hadden de bloggers een programmaatje gedownload dat het publiceren in Vietnamees vergemakkelijkt. De aanbieder van het programma, een website van de Vietnamese Diaspora Society, is doorgaans een betrouwbare steunpilaar voor dissidenten. Later bleek dat iemand, waarschijnlijk de Vietnamese overheid, een stukje malware aan het programma had toegevoegd. Naast de gerichte DDoS-aanval bleken de bloggers al een tijd onder surveillance te staan.
De Wit-Russische schrijver Evgeny Morozov ziet in dit voorval een bevestiging dat het Westen de online capaciteiten van autoritaire regimes steevast onderschat. Rusland, Iran, Egypte, China en vele anderen worden in de media vaak afgeschilderd als landen die doodsbang zijn voor democratiserende effecten van internet in het algemeen en sociale media in het bijzonder. De eerste reflex bij dissidente geluiden is dan ook afknijpen, censureren, verbieden, platleggen.
De Amerikaanse minster van Buitenlandsse Zaken Hillary Clinton hield in januari 2010 een belangrijke policyspeech waarin ze dit beeld bevestigde en een Amerikaans antwoord formuleerde. Het vrije Westen moest bloggers en internetters wereldwijd bijstaan in het beslechten van online muren door te zorgen dat netwerken open blijven en het vrije woord zich met lichtsnelheid over de globe kan verplaatsen. Het moest Clintons ‘tear down this wall’-moment zijn, alleen gaat het hier om fire walls. Onze eigen minister van Buitenlandse Zaken Maxime Verhagen praatte een paar maanden later deze nieuwe beleidslijn flauwtjes na.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Nederlandse internetproviders vinden een internetfilter geen effectief middel meer in de strijd tegen afbeeldingen van seksueel misbruik van kinderen. Dat zei staatssecretaris Teeven (Veiligheid en Justitie) begin december in de Tweede Kamer. Hij baseerde zich op een brief van het Platform Internetveiligheid, het samenwerkingsverband van providers en het Meldpunt Kinderporno. Die brief is nu, na maanden van onnodig uitstel, openbaar gemaakt.
In de brief schrijven de internetproviders en het meldpunt dat ze het over belangrijke onderdelen van het internetfilter eens zijn geworden, zoals de criteria en de technische inrichting. Ook hebben de partijen het benodigde geld toegezegd. Maar in tussentijd is de situatie erg veranderd. Sinds de motie voor een internetfilter door de Tweede Kamer werd aangenomen is het aantal websites om te blokkeren geminimaliseerd. De afname is, zo schrijft het platform, een gevolg van de opkomst van alternatieve technieken voor het verspreiden van grote bestanden. Ook is de nationale en internationale opsporing effectiever geworden.
Het platform schrijft aan de minister dat de omvang van het aantal commerciële websites met afbeeldingen van seksueel misbruik van kinderen drastisch is afgenomen en er “nagenoeg geen websites over blijven om te blokkeren”. Op basis van de gegevens van het Meldpunt Kinderporno komen de internetproviders tot de conclusie dat een filter niet langer “als probaat en effectief instrument kan dienen om bij te dragen aan de bestrijding van kinderporno op internet.” De internetproviders willen het filter niet langer.
[qvdd]
Ik had dat niet zo moeten zeggen, hoewel ik wel vind persoonlijk, als ik de koningin hoor op dit moment, dat er alle reden is voor de gedachte dat zij gecensureerd wordt.
Huub Oosterhuis doet een Maximaatje, en noemt zichzelf ‘een beetje dom’. Hij vermoedt dat de kersttoespraak van de koningin is gecensureerd door de PVV.
Wilders ontkent de koningin ooit gecensureerd te hebben, en geeft er tevens blijk van de definitie van het woord ‘censuur’ niet te kennen: hij zegt zelfs nog nooit iemand gecensureerd te hebben.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“So where’s the surprise in Dylan playing a show at the Beijing Workers’ Stadium on Wednesday, fingering his guitar like a rotary phone while dialing through a song list selected by the Chinese government?” [bron]
De bekendste ‘protestzanger’ is al jaren de meest pathetische – ’t is al langer bekend. Nu gaat Robert Zimmerman nog een (wankel) stapje verder door luidkeels te zwijgen omtrent de verdwijning van Ai Weiwei tijdens diens optreden daar in kom, kom, commie China. Een verbluffende opera speelt zich heden ten dage af, tussen voormalige hype ‘protestzanger’ en voormalig gelijkheidland China. Ze hebben elkaar ingehaald, qua hypocrisie en dollarlust. Zijn kristelijke dagen lijken over, netzogoed als zijn andere dagen ook – ik heb enkele jaren geleden die pipo het waarlijk àller- àller- àllerslechtste concert ooit weten geven – maar het rare is dat ie nog steeds als een soort van godheid word aanzien.
