Over Argentinië kun je grappen maken. Of je kunt je aan het land ergeren. De presidente laat zich met een helikopter van huis naar werk vliegen. Het sluiten van een koekjesfabriek leidt al weken tot een halve burgeroorlog. Huizen kopen doe je met tassen contant geld in plaats van met een girale overschrijving. En piloten zijn er trots op de bijdrage die ze hebben mogen leveren aan het opruimen van tegenstanders van het regiem. Maar er gaan ook dingen goed. Een voorbeeld is de afhandeling van de affaire Cro-Magnon. Republika Cro-Magnon was een populair poppodium/discotheek in de wijk Once, een wat verlopen wijk tegen het centrum van Buenos Aires aan. Op 30 december 2004 trad er een band op, werd er vuurwerk afgestoken en kwamen bijna 200 jongeren om in de hel van vuur en rook die volgde. Talloze gymschoenen van slachtoffers zijn over kabels in de buurt gehangen als spontaan monument.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Civil journalism gone wrong. Een winkelcentrum in Miami donderdagmiddag: een verwarde vrouw overgiet zich met benzine en steekt zichzelf in brand. Tientallen omstanders zien het gebeuren, hun primaire reactie: foto’s maken. In plaats van een brandblusser te zoeken, het vuur te doven met een stuk textiel óf op z’n minst 911 te bellen grijpt de meerderheid naar zijn of haar mobieltje?!
Volgens de deskundoloog in de nieuwsreportage cremeren creëren de fotograferende burgers met hun handeling een filter tussen zichzelf en wat ze zien gebeuren, zo wordt het gruwelijke wat ze zien virtueel en hoeven ze dus niet in te grijpen. Is dit Sociaal Onthechten 2.0? Uiteraard is dit gedrag het resultaat van onze verdorven maatschappij vol nieuws, videogames en films zo wordt gesteld in de reportage. “In een provinciestadje was dit allemaal heel anders verlopen” aldus een intrigerende insinuatie van de (plattelands?) deskundoloog.
Zal dit het toppunt van waanzinnigheid zijn? Nee natuurlijk niet! Ik verwacht dat het volgend lichtend middelpunt van de burgerjournalistiek zélf foto’s maakt van de mensen die hem/haar fotograferen. Al was het maar voor het Droste effect op Flickr! Wat zeg ik? Onderwijl twitterend, toeschouwers zullen zich ra(n)zend snel aanmelden als followers. Waarom niet?
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
![[Foto’s] Hilarisch onderschrift](2010/04/best-caption-evar.jpg){kind=link}