Quote du Jour | Volk in doodsnood

“We streven niet naar onafhankelijkheid. Waar het ons om gaat is behoud van de Tibetaanse cultuur, in een zekere mate van autonomie binnen China zelf” (Dalai Lama). Op 10 maart is het exact 50 jaar geleden dat Tibet definitief zijn onafhankelijkheid verloor en de Dalai Lama inderhaast naar India moest vluchten. Om tot op de dag van vandaag nimmer terug te keren in zijn geboorteland. De spiritueel leider in ballingschap heeft steeds gepleit voor de vreedzame middenweg-benadering: geen onafhankelijk Tibet, maar autonomie binnen China. De Chinese bezetters voerden en voeren daarentegen een beleid van harde repressie door en ze blijven de Dalai Lama daarbij afschilderen als een onruststoker, die slechts uit is op een onafhankelijk Tibet. Ook na 1959 heeft het westen Tibet in de steek gelaten, door het land niet als onafhankelijke staat te erkennen. Nu is het te laat: miljoenen Chinezen hebben het land gekoloniseerd en in meer en meer steden vormen de Tibetanen al een minderheid. Even gloorde er hoop, toen in de aanloop naar de Olympische Spelen in Beijing wereldwijde aandacht kwam voor het lot van de Tibetanen. Daarna zakte de internationale aandacht weer even snel weg en nu gaat de Chinese repressie weer onverminderd door. Neem even de tijd voor het schrijnend beeld dat in deze documentaire (Dalai Lama: 50 years after the fall ) wordt geschetst van een volk dat na 50 jaar onderdrukking in hevige doodsnood verkeert. De Dalai Lama: “We maken nu als volk met een eeuwenoude cultuur een doodvonnis mee”.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Quote du Jour

Quote du Jour | Rijke arme mensen…

, door

“Op een of andere manier zijn we de innerlijke waarden kwijtgeraakt. Veel mensen mogen financieel rijk zijn, als persoon zijn ze vaak arm.” (De Dalai Lama in een speech voor het Europees Parlement)

Rijke arme mensen. Of is het andersom? De Dalai Lama zegt al jaren dezelfde dingen. De Dalai Lama wordt ook zelden tot nooit tegengesproken, want hij zegt simpele dingen die iedereen graag hoort. Ook in het Europees Parlement – waar rijke arme parlementariërs komen en gaan.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige