Haat voor de staat – politie, geweld en muziek

“Fuck the police! … I’m a motherfuckin COP KILLER!!!” Jawel, rapper Ice-T was onlangs in Nederland, met zijn metalband Body Count. Het titelnummer van de debuut-cd kon daarbij niet ontbreken. Zoals dat hoort bij metal lekker controversieel, en uiteindelijk door de platenmaatschappij van de cd gehaald vanwege het promoten van geweld tegen de politie. Dat is jammer, want het nummer was juist bedoeld als protest tegen geweld en discriminatie door de politie, onder andere naar aanleiding van de zaak Rodney King: een donkere Amerikaan die zonder aanwijsbare reden werd neergeknuppeld door een aantal agenten. Die overigens allen werden vrijgesproken, ook al was het hele gebeuren gefilmd. Het nummer is akelig actueel. In de Verenigde Staten trad de politie het afgelopen jaar een aantal keer met dodelijk (en naar het zich laat aanzien buitenproportioneel) geweld op tegen donkere Amerikanen. Zoals Mike Brown, die ongewapend was, maar twaalf keer (‘uit zelfverdediging’) werd neergeschoten. Of Eric Garner, die stikte in een verwurging door een agent (een verwurging die de politie eigenlijk niet mocht gebruiken). Terwijl drie andere agenten Garner in bedwang hielden en Garner een paar keer riep dat hij geen lucht kreeg. Ook in deze beide gevallen gingen de betrokken agenten vrijuit. Wat dat betreft lijkt er, helaas, weinig veranderd in de VS.

Door: Foto: Cartoon against violence https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Geweld.jpg?uselang=nl

Closing Time | Body Count feat. David Gilmour

Damn, mijn vrienden! Kijk, jullie wisten al langer dat ik Ice-T en zijn metalband Body Count hoog heb zitten, en als jullie op deze linkjes klikken kunnen jullie horen waarom dat volkómen terecht is. Maar dit is wel weer een nieuw hoogtepuntje hoor. Samen met David Gilmour (die van Pink Floyd) heeft Body Count een remake opgenomen van het Floyd-nummer Comfortably Numb. Geweldig hoor, zowel de tekst en zang van Ice als de solo van Gilmour die van begin tot eind van het nummer heen klinkt.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Closing Time | Body Count

“No Lives Matter” is een nummer van de nieuwe CD Bloodlust, van Body Count. Dat is de metalband van rapper en acteur Ice-T. Eerder schreef ik hier op Sargasso al over Body Count en hun protestliederen tegen excessief politiegeweld. In 2017 ageert de band hier nog steeds tegen, en daar hebben ze helaas alle reden toe. Ze kijken er dan ook danig ontstemd bij, in deze videoclip. Die oprechte boosheid is wellicht wel de reden dat zij na meer dan 25 jaar nog steeds uitstekende, keiharde muziek maken, met vlijmscherpe teksten. In tegenstelling tot veel van hun collega’s in de hardere muziek, waar met de jaren vaak de gezapigheid toeslaat.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.