Sinterklaas is in het land. Winkels liggen ongetwijfeld vol chocoladeletters, marsepeinen spaarvarkens, zakken pepernoten en cadeauboekjes over het al dan niet politiek correct zijn van zwarte piet. In Zuid-Amerika kennen ze de Sint niet, maar Papa Noel, ofwel de kerstman, is een bekend figuur. En kerst is een leuk excuus om de omzet van de middenstand op te krikken. Een afbeelding van Father Christmas uit 1686 toont al de witte baard en de warme kleding. Kerst valt immers midden in de winter en is terug te voeren op de geboorte van de religieuze hoofdrolspeler Jezus en op allerhande heidense midwinterfeesten. Licht in donkere dagen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
In de strijd om het presidentschap van de Verenigde Staten mag het dan gaan om economie, loodgieters en eervolle aftochten uit Irak en Afghanistan, voor Midden- en Zuid-Amerika is een heel ander thema relevant. De kranten staan er hier dagelijks vol mee: de georganiseerde drugscriminaliteit. Het Mexicaanse Tijuana is momenteel de hotspot, maar voor het hele subcontinent is het van belang hoe de ‘war on drugs’ een vervolg gaat krijgen.
In de relatieve rust tussen de Koude Oorlog en de Internationale Strijd tegen Het Terrorisme ontbeerde de Verenigde Staten een vijand om zich tegen te verenigen en verveelden de Amerikaanse strijdkrachten zich kapot. De oplossing was gauw gevonden, de ‘war on drugs’ werd met hernieuwd enthousiasme aangegaan.
De blik richtte zich al snel op Colombia, grootproducent en exporteur van cocaïne en hofleverancier van de VS. Plan Colombia kwam van de grond. Hoewel het begon als een sociaal plan, gericht op herstel van veiligheid en democratie, werd de nadruk meteen gelegd op bestrijding van drugs, waarbij het besproeien van cocavelden een beproefde aanpak werd. Het is bijna komisch, hoe een militaire grootmacht zich steeds aan dezelfde steen lijkt te stoten. In de jaren zeventig mislukte de jungleoorlog in Vietnam, waarbij het besproeien en ontbladeren van de jungle als strategie niet bijster succesvol bleek. Op dit moment levert het besproeien van de cocavelden discutabele resultaten op. Het oppervlak aan coke-planten daalt niet doorslaggevend, terwijl de ‘collateral damage’ voor rekening komt van de kwetsbare jungle en haar menselijke en dierlijke bewoners…
Vandaag is het in Latijns-Amerika feest. Het is Dia de la Raza, ofwel Dag van het Ras. Hoewel het woord ‘ras’ in Zuid-Amerika lang niet zo beladen is als bij ons, is de dag toch omstreden.
Officieel viert men op het feit dat Columbus in 1492 de Amerika’s ontdekte. Dat dat aanleiding kon zijn voor een feest werd in 1913 door een Spanjaard bedacht in het kader van de warme Ibero-amerikaanse banden en de gedeelde geschiedenis.
In 1917 was de toenmalige Argentijnse president Hipolito Yrigoyen een van de eerste leiders die de dag omarmde en er een officiële nationale feestdag van maakte. In de decennia daarna volgden velen anderen. Rasdag was de dag dat twee culturen elkaar ‘ontmoeten’ (ras en cultuur…verbinden sommige politici in Nederland die woorden ook niet stiekem aan elkaar?).
Hoewel Argentinië nog steeds vasthoud aan de naam ‘rasdag’ is men in veel landen al lang door de bocht. In de VS heet de dag heel correct Columbus day en wordt hij lang niet overal gevierd. In Hawaii kan Columbus de boom in en heeft men het over ontdekkersdag, nog neutraler. Chili praat over de dag van twee werelden en Uruquay heeft dag van de Amerika’s.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“Máxima offert zich op, springt over haar eigen schaduw heen om het boek te ontvangen dat de schande van haar land beschrijft, waarvoor haar vader medeverantwoordelijk was” (BN DeStem)
Vandaag neemt prinses Maxima het boek Voetbal in een Vuile Oorlog in ontvangst. Ze ontvangt het boek uit handen van de Argentijnse voormalige spits Leopoldo Luque, die in 1978 de WK-finale tegen Oranje speelde. Luque is de laatste maanden zich openlijk gaan afkeren van wat de Argentijnse junta dertig jaar geleden heeft aangericht. Dat lijkt rijkelijk laat maar voor veel Argentijnen ligt deze periode nog steeds erg gevoelig. Uit eigen ervaring weet ik dat er onder een laag van oppervlakkige onverschilligheid (“wir haben es nicht gewusst”) men zich wel degelijk bewust is van ieders positie in die tijd (lees: goed of fout in de oorlog). Afgelopen week pleegde een verdachte van de Vuile Oorlog zelfmoord op TV zodat hij niet kon worden gehoord door de rechter en hiermee beschermde hij zijn oude martelmaatjes. In dit verhitte klimaat is het des te dapper dat prinses Maxima een dergelijk gebaar maakt door het boek in ontvangst te nemen.
Kantoorbaan in Buenos Aires voor iemand die vloeiend Nederlands spreekt en Spaans op een behoorlijk niveau beheerst. Werktijden: maandag tot en met vrijdag, van half drie tot half twaalf (voor de goede verstaander: half drie ’s nachts tot half twaalf ’s middags). Vergoeding: 2400 pesos per maand, plus 200 pesos taxivergoeding om op het werk te kunnen komen.
Bovenstaande kantoorbaan werd mij onlangs aangeboden. Argentijnse vrienden vonden het lang geen gek aanbod. Vooral de verdiensten lagen op een behoorlijk niveau. De meesten van hen verdienen minder (een boekhouder: 1800 pesos per maand, een secretaresse: 1500 pesos). Bij de huidige koersen komt 2400 pesos neer op ongeveer 550 euro. Daarvoor werk je dan 40 uur per week, met iedere dag verplicht een uur pauze. Daglicht in kantoorruimtes is zeldzaam, net als werken in een ruimte met minder dan honderd man erin. Je salaris krijg je keurig uitbetaald op de allerlaatste dag van de maand, deels in geld, deels in bonnen die je vervolgens mag/moet uitgeven bij bepaalde supermarktketens en winkelgroepen.
Vakantie krijg je ook, namelijk twee weken per jaar. Twee weken per jaar betekent tien werkdagen. Wie vijf jaar trouw blijft aan een bedrijf wordt opgeschaald naar vijftien vakantiedagen en na tien jaar worden het er zomaar twintig. Luxe!
Ziek melden kan natuurlijk ook: je hoeft alleen maar een doktersattest te overleggen (soms twee) en keurig thuis te wachten tot de arts van het bedrijf op bezoek komt. Overigens krijgen de meeste kantoorwerkers een jaarlijkse verplichte medische check op het bedrijf. Er komt dan een grote truck met een mobiele spreekkamer/lab naast het kantoor te staan en alle medewerkers gaan door de scanner. Benieuwd wat er dan met je gebeurt als je HIV-positief blijkt….
Wakker worden in Argentinië doe je met Cronica TV, een TV-zender die met bombastische koppen, sfeerversterkende muziek en dramatische inleidingen het dagelijkse nieuws afvuurt op Juan Modaal. Het belangrijkste bestanddeel van vrijwel iedere uitzending is het live-verslag van een verkeersongeval, vaak met doden, soms alleen met gewonden, maar altijd met veel autowrakken en bloed in beeld.
Cronica bevredigt de sensatiezucht van de kijker, maar confronteert hem ook met een van de grootste rampen die zich jaarlijks op de wereld afspeelt: het verkeer in Latijns-Amerika, dat volgens cijfers van tijdschrift The Lancet jaarlijks 200.000 levens eist. Men verwacht dat dit aantal rond 2020 verdubbeld zal zijn.
De cijfers voor Argentinië liegen er dan ook niet om: afgelopen jaar vielen er per dag 22 doden in het verkeer (meer dan 8000 in het hele jaar). In 2006 ging het om ruim 7500 dodelijke slachtoffers. Ter vergelijking, in Nederland waren er 791doden te betreuren in 2007 en 811 het jaar daarvoor. En de inzet voor 2020 is 500 slachtoffers. Omdat absolute cijfers niet veel zeggen: per 100.000 inwoners vallen in Nederland ongeveer 5 slachtoffers per jaar, in Chili zijn dat er 13, In Venezuela 19 en in Argentinie en Mexico rond de 28.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
