Tegenstrijdige geluiden over immigratie in Duitsland

Er komen te veel immigranten naar Duitsland, maar ze zijn ook nodig. Vier jaar na de zomer van Merkel's 'Wir schaffen das' laat Duitsland tegenstrijdige geluiden horen over immigratie. Een recent onderzoek van de Bertelsmann Stichting wijst uit dat een kleine meerderheid vindt dat er te veel immigranten in Duitsland zijn. Tegelijkertijd vindt een ruime meerderheid eveneens dat zij een positief effect hebben op de economie, ook al belasten ze de verzorgingsstaat. 'Duitsland heeft immigranten nodig, maar wil ze niet', kopt Der Spiegel. Volgens Jörg Dräger, voorzitter van het onderzoeksinstituut, hebben de Duitsers inmiddels een pragmatische houding ontwikkeld tegenover migratie. "De bevolking begrijpt de uitdagingen van migratie duidelijk, maar ziet ook kansen voor een verouderende samenleving." Zondag zijn er verkiezingen in twee Oost-Duitse deelstaten, Brandenburg en Saksen. De verwachting is dat de anti-immigratie partij AfD grote winst gaat boeken. In Brandenburg zou de partij de grootste kunnen worden. De SPD staat daar in de meest recente poll op gelijke hoogte. In Saksen lijkt de CDU uiteindelijk toch groter te worden dan de AfD. Mocht deze trend zich doorzetten dan is dat een flinke opsteker voor Merkel's coalitieregering van CDU en SPD, die de afgelopen tijd zwaar onder druk is komen te staan.

Quote du Jour | Van obscuur idee tot politieke partij

ANALYSE -

Once an ideology confined to the kookier corners of the internet, the idea of Eurabia is now visible in the everyday politics of the US, Australia and most of Europe: when Trump tweets about stabbings in London and falsely claims that crime in Germany is “way up”, he is invoking the Eurabian myth, taken as fact on Fox News, that European liberals have surrendered their cities to Muslim criminals.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: EurActiv.com (cc)

Déjà vu in Lyon

COLUMN - “Het vonnis lijkt al klaar te liggen.” Vorige week stookte PVV-leider Geert Wilders het vuurtje alvast op in aanloop naar zijn proces. Een week eerder stond zijn collega Marine Le Pen terecht. Wilders volgt het ongetwijfeld op de voet. Profiteert Le Pen electoraal van haar proces? Onderzoek hiernaar loopt.

“Sorry, maar voor degenen die het zo graag over de Tweede Wereldoorlog hebben, als het gaat over de bezetting: dit keer zouden we het erover kunnen hebben, want dat is een bezetting.” Met “dat” bedoelde Le Pen, leider van de Franse partij Front national, biddende moslims in de straten van Lyon. De moslims waren uitgeweken naar de straten omdat de moskeeën vol zaten. Le Pen deed de uitspraak in Lyon.

Onder luid applaus vervolgde Le Pen: “Het is een bezetting van stukken territorium, in wijken waar religieuze wetten gelden, het is een bezetting. Er zijn geen tanks, geen soldaten, maar toch is het een bezetting en mensen hebben er last van.” De uitspraak dateert van december 2010. Sindsdien hebben verscheidene organisaties geprobeerd om Le Pen zich voor de rechter te laten verantwoorden.

Het Franse OM stelde een vooronderzoek in, maar zag af van vervolging in september 2011. Op instigatie van een anti-racismeorganisatie werd in januari 2012 een onderzoek ingesteld. Le Pen kon echter niet worden vervolgd omdat ze, als lid van het Europees Parlement, strafrechtelijke immuniteit genoot. In juli 2013 stemde het Parlement voor opheffing van die immuniteit. Vijf jaar na dato stond ze terecht in Lyon.

Foto: bert boerland (cc)

Het volgende “Proces van de Eeuw”

COLUMN - Een reeks racistische moorden. Sinds de Duitse partij NPD ermee in verband is gebracht, wordt (weer) getracht haar te verbieden. Op 15 mei liep een termijn af voor bewijsvoering. Zulke juridische actie tegen anti-immigratiepartijen is niet onomstreden. De effecten op de publieke opinie zijn onduidelijk.

“U bent de eerste die ik eigenhandig doodsla wanneer ik vrijkom. Dan weet ik tenminste waarom ik vastgezeten heb.” Dat zei Günter Deckert, destijds NPD-leider, tegen een politieagent toen hij in november 1995 werd gearresteerd. Deckert kwam pas vrij in oktober 2000. Zijn partij was inmiddels geïnfiltreerd door de geheime dienst. Daarna volgden procedures om te komen tot een partijverbod.

Enerzijds zijn anti-immigratiepartijen controversieel. Ze worden wel in verband gebracht met politiek geweld, zoals Gouden Dageraad in Griekenland in 2012 en ook, meermalen, de NPD. En uitspraken van hun leiders zijn soms niet mals. Zo becommentarieerde Deckert met instemming een boek van een holocaustontkenner, en adviseerde hij een joodse Duitser om te vertrekken naar Israël, “waar u hoort.”

Anderzijds zijn maatregelen tegen die partijen ook controversieel. Het vervolgen van politici vanwege hun politieke uitlatingen is problematisch vanuit normatief democratisch oogpunt. Ook zijn er complicerende factoren, zoals verandering in jurisprudentie. Bijvoorbeeld, uitspraken waar anti-immigratiepartijleider Hans Janmaat in 1997 nog voor werd veroordeeld worden tegenwoordig met schouderophalen afgedaan.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.