Dat de oorlog in Uruzgan niet lekker loopt, dat weet u als trouwe lezer. Dat de strijd in die Afghaanse provincie zevenmaal meer kost dan begroot, is voor u misschien nieuws. Vandaag becijfer ik in De Pers [.pdf] dat Nederland twee miljoen euro per dag betaalt voor Task Force Uruzgan. Materieel- en personeelskosten vormen slechts een deel van de prijs. Vooral de langlopende medische verzorging en uitkeringen aan militairen verhogen de eindrekening met honderden miljoenen euro’s. Een voorbeeldje: Zo’n 20.000 Nederlandse militairen dienen tot 2010 in Uruzgan. Bij een gunstig scenario houden 1.000 militairen Post Traumatische Stress Stoornis PTSS over aan hun uitzending. Advocaat Henk van der Meijden, gespecialiseerd in militaire zaken, zegt dat uit zijn praktijk blijkt dat ruim de helft voor het leven werkloos en arbeidsongeschikt blijft. “De daaraan gerelateerde uitkeringen dienen veelal door defensie te worden gedragen. Dan praat je over bedragen van 0,5 tot 1,5 miljoen euro per persoon.”
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
GeenCommentaar.nl presenteert vanaf vandaag een nieuwe gastlogger. Vanuit Kamp Holland geeft Brechtje haar kijk op het leven in Afghanistan en de Nederlandse missie aldaar. Vanaf juni is zij aanwezig in Uruzgan als OSAD oftewel Adviseur OntwikkelingsSamenwerking. Naar verwachting zal zij elke maand verslag doen van haar bevindingen op dit weblog.
Sinds een paar weken loop ik rond in Kamp Holland als OSAD oftewel Adviseur OntwikkelingsSamenwerking (niet ADOS, die vier letters waren ooit gereserveerd voor Prins Claus). Kamp Holland is een eigenaardige omgeving om van daar uit Ontwikkelingshulp te bedrijven. Het is natuurlijk een militair kamp: alles wat geen uniform draagt, valt op – ik dus ook. Alles is militair, en dus een beetje oncomfortabel: de stoeltjes, de bureaus, de containers waarin we werken en slapen. En omdat militairen praktische mensen zijn en omdat Afghanistan in de zomer stof, stof en nog eens stof is, ligt het gehele kamp vol kiezels. Niet van die kleine kiezeltjes, maar van die grote waarin je in het donker je nek kunt breken – het is maar goed dat we hier geen alcohol mogen drinken.
Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan, en op sommige plekken zijn mensen bezig kleine (ietwat illegale) tuintjes aan te leggen:
Dinsdagavond 20 mei, te Amsterdam, bij de uitreiking van de jaarlijkse persprijs ‘De Tegel’ mocht minister van Defensie Eimert van Middelkoop een toespraak houden. Reden: De Nederlandse militairen in Uruzgan waren de ‘Nieuwsmaker van het jaar 2007’. In die keuze kan ik me wel vinden –Uruzgan is hot- dus daarover geen kritiek van mijn kant. Wel op de babbel van de minister.
Want wat zei onze excellentie?
Dit bijvoorbeeld:
“Natuurlijk zijn er de nodige botsinkjes geweest – tussen de commandant, de voorlichter en de verslaggever – maar er is onmiskenbaar wederzijds begrip. Groeiend begrip. De enige eis die wij stellen is rekening te houden met de veiligheid van onze militairen en de operatie niet te compromitteren.”
Jaja, lees het goed …anders ontgaat het u lezer ……en let vooral op het laatste: “DE OPERATIE NIET TE COMPROMITTEREN”. Dat is nieuw! Spiksplinternieuw! Een nieuw oekaze! Bij het begin mocht de Nederlandse embed-verslaggever niets schrijven wat de operationele veiligheid van de troepen in gevaar zou kunnen brengen. Nu moet ie ook zijn kanis houden over alles wat de missie een slechte naam geeft. Ongemerkt weer een stap verder in de vervolmaking van de censuur. U en ik weten best wat dit in de praktijk inhoudt: Zwijgen over burgerslachtoffers. (Honderden zijn er door bombardementen gevallen.) Mond dicht over miskleunen bij de wederopbouw. (Miljoenen zijn al verdwenen.) Geen woord over de foute strategie. En als er dan toch kritiek moet zijn, lever dat op de Afghanen. (Domme Afghaanse politieagenten doen het erg goed in embed-artikelen. Lees uw betaalde krant er maar op na.)
Het meeste stoor ik me echter aan deze quote:
“De zogenaamde onafhankelijke persvertegenwoordiger reist onder de hoede, de gewapende hoede, van één van de stamleiders door de straten van Tarin Kowt. Zijn collega reist met een Afghaanse politicus, die niet bepaald de vriend van de gouverneur is. Uiteraard heeft ook hij zijn bescherming gekocht. En een derde collega rijdt mee in een Nederlandse Bushmaster. Alle drie spreken ze via een tolk met de Afghanen en alle drie zien zij slechts de achterkant van het borduurwerk.”
Deze opmerking is natuurlijk van het niveau ‘Ministeriële Lariekoek’. Nooit ben ik, (Van Middelkoop moet het over mij hebben, schat ik zo in), met een stamleider of politicus door de straten Tarin Kowt gereisd. Ik spreek uiteraard wel iedereen, gewoon gezellig thuis of in het parlement aan de thee.
Voor alle duidelijkheid wil ik nog maar eens wijzen op het grote verschil tussen embed en unembed. Afghanen die ik spreek censureren niet. Ze vragen nooit wat ik schrijf en hanteren ook geen rood potlood. Als unembed ben ik sowieso vrij met wie dan ook te praten; nabestaanden van slachtoffers, gewonden, gevangenen, regeringsvertegenwoordigers, Taliban-aanhangers, de man in de straat.
De grootste leugen (want de minister liegt keihard op dit punt) is dat ik bescherming zou moeten kopen om door Tarin Kowt te lopen. Pure onzin. Het is een spindoctor-methode, bedoeld om unembedded verslaggeving in een kwaad daglicht te stellen.
Hoe gaat het dan echt in de praktijk? Ik wandel bij ieder bezoek door de stad (dat deed ik al ver voordat de eerste Nederlanders arriveerden) of ik rij er per auto doorheen. Tijdens het laatste bezoek zat ik zelfs achterop een brommer. Niks geen konvooi met windbuksen! Ik stop wanneer ik wil en praat met wie ik wil en wissel regelmatig van tolk.
Waarom dan die Haagse kritiek? Wel, omdat ik schrijf wat ze daar niet willen horen. Zoals laatst het verhaal in De Pers over Sultan Mohammed die bij een Nederlands bombardement in het district Chora zijn vrouw, 6 van zijn 9 zonen en 2 van zijn 3 dochters verloor. Kijk, dat mag u en de rest van Nederland niet weten want deze waarheid ‘compromitteert’ de missie.
Jokken is beleid bij Van Middelkoop. Dat vind ik.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Al eerder schreef ik over Joris Luyendijk, onze sirene in medialand (blog: 31-3-2007). Ik vond zijn boek ‘Het zijn net mensen’ interessant. Soms hilarisch door de vele leuke grappen. Neem ik geen woord van terug. Journalistiek is best een grappig beroep. En er eens flink tegen trappen mag.
Nederlandse correspondenten van over de hele wereld vonden het echter nodig om te reageren op zijn stelling dat journalisten nooit de hele waarheid boven water kunnen halen. Ze hebben hun kritiek gebundeld in het net verschenen boek ‘Het maakbare nieuws’. En hoewel ik het boek niet heb gelezen, ken ik wel het werk van veel van deze collega’s. En ik vind –omdat ik de situatie en de moeilijkheidsgraad ter plaatse ken- dat ze goed werk doen: Bram Vermeulen in Zimbabwe, Coen van Zwol op de Kaukasus, Conny Mus in het Midden-Oosten. De samenstellers van het boek hadden mij uitgenodigd voor een bijdrage maar ik heb bedankt voor de eer. Want wat Joris zegt, is zijn mening. Het is geen wet. Waarom zou ik dan appelleren? En ach kritiek op de Westerse persbureaus kreeg ik er al ingepompt op de School voor de Journalistiek. Daarnaast heb ik al een dik boek, ‘Pleisters’, geschreven over de Nederlandse oorlogsverslaggeving. Dus ‘laat maar’ dacht ik. Geen spijt overigens.
De Nederlandse ambassade in Kabul is ontruimd vanwege een terrorisme dreiging. Over de exacte aard van de dreiging worden geen mededelingen gedaan. Maar in een bijzin zegt minister van Buitenlandse Zaken Verhagen (CDA) wel het volgende (03:10):
“Niet uitgesloten kan worden dat de dreiging ook verband kan houden met de film van Wilders.”
Nee nou wordt hij fraai! Je kan net zo goed zeggen “Niet uitgesloten kan worden dat dit door mijn slechte adem komt.”
Er is dus geen enkel bewijs. Maar politiek gezien heeft CDA nu eenmaal zijn zinnen gezet op Wilders. Dus maak je hem bij iedere gelegenheid een beetje zwarter. Net als met die notulen die nooit openbaar zullen worden van die andere CDA ministers.
Dat CDA speelt voor de zoveelste keer een vuil politiek spel. En Verhagen toont zich hier een meester in. Waar blijven de journalisten die doorvragen op dit punt?
En waarom meldt het NOS journaal niet ook dat de Deense ambassade ook ontruimd is? Lekker makkelijk dit. Bah!
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.