StB trekt aan d’r uiers: Melkfeeks

Hieronder volgt een gastbijdrage van StB die met wederzijds welbevinden is overgenomen van PropriaCures

De ideale schoondochter wordt met uitsterven bedreigd. Chantal Janzen bleek een gemeen secreet, Natasje Froger gaat van deur tot deur om bijstandstrekkers energie tegen oliecrisisprijzen te verkopen en de negerimitaties van Wendy van Dijk beginnen na de eerste kennismaking al te vervelen, waarschijnlijk eerder als je vader Winston Bogarde is. Het wordt dringen voor de moeders van Nederland, want eigenlijk is er maar één echte kandidaat die nog niet ontmaskerd is: Yvon Jaspers.

Het zet je aan het denken wat er precies verwacht wordt van zo’n ideale schoondochter. Als zoon ga je voor het hoogst haalbare: een mooi meisje, lief, eerlijk, tieten als overrijpe zeppelins en vooral geen moeilijke eter. Hoe anders is dit voor de moeder. Die wil een meisje dat geen concurrentie is. Iemand die hem koestert en bemoedert, maar altijd nummer twee blijft. Een overblijfmoeder, bij wie de verleiding al snel plaats maakt voor gezelligheid. De ideale schoondochter is dus bij voorkeur iemand met een volkomen gebrek aan persoonlijkheid. Yvon Jaspers voldoet ruimschoots aan deze norm.
Ze maakt furore met haar imago als provinciemeisje, maar woont tegen de grachtengordel aan. Ze is niet noemenswaardig knap, maar ook niet hinderlijk lelijk. Het is een vrouw die het ongetwijfeld met iedereen kan vinden. Die, als je haar vraagt wie van Nick & Simon ze leuker vindt, zegt: ‘ik vind ze allebei even leuk.’ Haar grote gave bestaat eruit dat ze zo invoelend is. Een talent dat niet veel meer omhelst dan het vijfenveertig graden draaien van het hoofd tijdens het luisteren en dan om de zoveel seconden ijverig knikken. Yvon Jaspers bestaat bij de gratie dat ze voor niemand een bedreiging vormt.

Toch is er iets bijzonders met haar aan de hand. Haar imago als ideale schoondochter is niet volkomen uit de lucht gegrepen, niemand heeft Yvon ooit op een misstap kunnen betrappen. Dat is gerust knap te noemen. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik hoop haar op iets verschrikkelijks te betrappen. Dat ik nietsvermoedend een deur opentrek en haar daar aantref, verwikkeld in een of ander satanisch ritueel, frisbee spelend met een kloppend koeienhart. Ik bid voor de kans om haar op de straathoek slechte xtc te zien dealen aan kleine kinderen, waarbij ze de weesjes uiteraard extra laat betalen. Soms hoop ik dat ze in het ziekenhuis infusen verwisselt of in haar vrije tijd met getrokken wapen spermabanken berooft om de buit als danoontjes als speciale traktatie aan de voedselbank te schenken. We kunnen bidden, hopen, smeken en prevelen zoveel als we willen, gebeuren zal het niet. Daar is ze te doortrapt voor.

Ik heb overwogen om een burgerwacht op te richten om het gaan en staan van Jaspers in de smiezen te houden. Een club van bezorgde medeburgers die het definitieve bewijs moeten leveren dat Yvon Jaspers niet zo perfect is als ze doet voorkomen. We zouden haar dagelijks schaduwen. Haar vuilniszakken leegschudden, haar vriendenkring waterboarden, zenders plaatsen in haar auto, bed en man. De reden dat het uiteindelijk niet zo gelopen is, is de angst om erachter te komen dat ze écht feilloos is. We zouden waarschijnlijk moeten toezien hoe ze onderweg naar de studio lifters meeneemt die ze aanmoedigt tot het zingen van potje met vet en bij het uitstappen nog een paar euro toestopt, ‘om wat lekkers van te kopen’. Het is veelzeggend dat er gedurende de hele carrière van Yvon Jaspers slechts één noemenswaardig incident is geweest. Tijdens een fotoshoot voor het blad Miljonair, verbrandde een onoplettende stylist het haar van Jaspers. Nu lijkt mij dat je aan het sprietenkapsel van Yvon Jaspers zelfs met hulp van Rommels derde tankleger niets kunt verprutsen, maar deze kapper kreeg het toch mooi voor elkaar. Yvon was niet content met haar coupe de napalm en eiste een schadevergoeding van liefst duizend euro of ze zou de publicatie voorkomen. Aha! De schijnheilige diva! Geldwolf! Hoer! Of?… Juist, ze maakte het gehele bedrag over aan een goed doel.

Haar hele carrière lang heeft Yvon Jaspers dit imago als zorgzame schoondochter uitgemolken. Ze maakt uitsluitend programma’s waarin ze omringd wordt door zwakkeren. Iedereen kent het programma waarin ze verlegen boeren helpt om een geschikte dekmerrie te vinden. Daarvoor deed ze vooral kinderprogramma’s en tekende ze voor een seizoen Over Mijn Lijk, de enige realitysoap met de garantie dat het eindig is. Wat schuilt hierachter? Boer zoekt vrouw had afgedaan kunnen worden met één aflevering als Yvon Jaspers zichzelf beschikbaar had gesteld. Geen hemeltergende brieven, geen sfeerbeelden, geen emotioneel gedram. Gewoon tien minuten de man. Desnoods met een krukje erachter. De boeren hadden er ongetwijfeld genoegen mee genomen, de kijkers ook.

Yvon Jaspers doet nog het meeste denken aan rolmodellen zoals ze die vroeger in de Sovjet-Unie hadden. Waar kerels nog kerels waren. Gespierde, patriottistische mannen met een sikkel in de ene hand en een vlag in de andere. Thuis wachtte dat andere rolmodel, de dienstige vrouw die dampende borden borsjt serveerde en daarna alleen de afwas deed. Schoonmoeders en totalitaire staten verschillen niet zoveel. Ze zitten niet te wachten op talent of markante persoonlijkheden. Men wil een toonbeeld van berusting en non-confrontatie. Iemand die gedurende rampspoed nog een glas melk inschenkt, en hoopt op betere tijden. Wat men wil, zijn mensen die geen vragen stellen en de kinderen gewoon op tijd naar bed brengen. Wat men wil, zijn mensen die ook in een burgeroorlog nog groeten op straat. Wat men wil, is Yvon Jaspers.