Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.
Gisterenavond (donderdag 28 februari) stonden Queens of the Stone Age in de Heineken Music Hall (HMH) te Amsterdam. Vandaar deze week een speciale Spotlight zonder de gewoonlijke achtergrondinformatie en feitjes. Geen feitjes over dat de band door Josh Homme is gestart na zijn tijd in Kyuss, dat de band oorspronkelijk Gamma Ray heette maar haar naam moest veranderen omdat er al een power metal band met deze naam bestond. Ook niet dat de naam af zou komen van een uitspraak van producer Chris Goss die in de begindagen van de band grapte [i]”You guys are like the Queens of the Stone Age.”[/i]. De focus in deze spotlight zal liggen op het recente optreden in Nederland.
Biffy Clyro
Het voorprogramma werd verzorgt door de voor mij onbekende band Biffy Clyro. Deze uit Schotland afkomstige gitaarrock band maakte niet echt een hele grote indruk. De driemansformatie klonk zeker energiek en is waarschijnlijk op album zeer de moeite waard, maar helaas was de geluidstechnicus van de HMH of in slaap gevallen of had een grotere voorliefde voor gitaren dan zang. De zang verdronk namelijk geheel in de brei van, overigens zeer aardige, gitaar-riffs. Daardoor bleef voor mij het meest opvallende aan Biffy Clyro het feit dat frontman Simon Neil na letterlijk elk nummer van gitaar wisselde. Ook was het enigszins teleurstellend dat de band totaal geen contact zocht met het publiek. Simon Neil sprak geen woord, op een bedankje net voor het laatste nummer na. Kortom: op naar QotSA!
Queens of the Stone Age
Hoewel ook QotSA enigszins te lijden had onder het feit dat de zang soms verdronk tussen de gitaren was dit slechts een kleine smet op een voor de rest geweldige show. De band speelde een afwisselende set gevuld met eigenlijk alleen maar toppers. De nadruk lag duidelijk op ‘Songs for the Deaf‘ en het recent verschenen ‘Era Vulgaris‘. Ook passeerde een aantal nummers van ‘Lullabies To Paralyze‘ en ‘Rated R‘ de revue. Al met al was het een geslaagde mix, ook in de afwisseling tussen de meer uptempo en de meer rustige nummers. Het viel mij op dat een op het album wat zwakker nummer als ‘Sick Sick Sick‘ live juist uitermate tot haar recht kwam.
De reactie van het publiek was dan ook zeer enthousiast. Tijdens een nummer als ‘Go With the Flow‘ was dat ook letterlijk de enige manier om jezelf staande te houden tussen al het dansende en springende publiek. Aan het einde van de avond was iedereen in de zaal wel van plekje gewisseld. Er hing een zeer positieve sfeer in de zaal en waar mogelijk werd luidkeels meegezongen. Nummers als ‘Make it Wit Chu‘, ‘No one Knows‘ en ‘Little Sister‘ (het nummer waarop de zaal helemaal doordraaide) zorgde voor uitzinnige meezingmomentjes. Iets wat het enthousiasme bij de band zelf ook weer verhoogde. De interactie tussen Josh Homme en het publiek was dan ook zeker goed te noemen, hoewel hij zich natuurlijk het meest toespitste op het ten tonele brengen van zijn uitzonderlijke gitaarkunsten. Menig nummer werd dan ook anders gespeeld dan de albumversies. Niet alleen qua zang (de afwezigheid van Mark Lanegan (waar Josh nog een nummer aan leek op te dragen) en “schreeuwlelijk” Nick Oliveri waardoor Josh tegenwoordig alle vocalen voor zijn rekening neemt), maar ook de opbouw van de nummers en het gitaarspel was sterk aangepast om er een succesvolle liveset van te maken.
Al met al zetten Josh Homme en zijn mannen een sterke set neer, goed ondersteund door lichteffecten en met een enthousiast reagerend publiek. De ‘desert rockers’ toonden aan dat zij nog immer zeer energiek zijn en hun naam meer dan waar maken. De HMH zelf toonde wel haar “gastvrijheid” door direct na het concert de beide bars in de zaal te sluiten en iedereen de gang en de “meet & greet” in te jagen. De mensen waren nog niet de zaal uit of deze werd direct al schoongeveegd, zowel van een dikke laag plastic bekertjes als van overgebleven mensen. Toch jammer.
Lezersservice: Concert Foto’s [2]
Reacties (6)
De echte QOTSA fan zal me wel weer vervloeken omdat ik over _dat ene nummer_ begin, maar de riff in No One Knows is toch wel het meest catchy gitaarloopje uit de moderne popgeschiedenis. Wat een gigantisch _tof_ nummer is dat…
@1, Niets mis met ‘No One Knows’. Heerlijk nummer :D
Grappig die verschillende meningen als je eerst de recensie en reacties op de site van OOR hebt gelezen over het concert van QOTSA.
@3, Dat is altijd het probleem met recensies (uiteindelijk is een deel ervan een mening). Nu moet ik zeggen dat ik die OOR review wel erg zuur vind. Meer het gevoel dat het juist de reviewer was die een verplicht nummertje afdraait en beetje zuur was. Vraag me ook af waar de goede man stond tijdens Biffy Clyro, want het publiek was helemaal niet arrogant, waren zelfs nog wel mensen die er erg van genoten.
Ik had geen hoge verwachtingen (laatste keer in Paradiso was een aanfluiting en de keer daarvoor met Dave Grohl was ook niet fantastisch), maar ik vond het erg goed. Verrassende setlist en ik heb Homme zelden zo spraakzaam gezien.
Mensen mooi dat het leuk was. Ik ga ze zelf godzijdank @ pinkpop zien :) .