Deze schets raakt me diep, hier staat een mij bekend gevoel sterk weergegeven…dank.
Op een andere post word voorzichtig geïnformeerd welke partij er gestemd gaat worden. Bedacht ik spontaan een test en als, vind ik zelf dan, vrij anarchistisch ingesteld persoon en als zodanig reagerend alhier om iets volkomen tegengesteld te noemen (de vvd) vanwege een film die in me opkwam “speechless” (bere ouwe film dat wel) waar twee mensen met innige verhouding zich realiseren dat ze in volkomen tegengestelde politieke richting werkzaam zijn.
Dan valt dat niemand op, althans geen reacties van “dat kan toch niet” en dan ben ik vanuit andere invalshoek bekeken “speechless” en dan voel ik me precies als de man op Uw krachtige schets….van die dingen.
Dank Larie -geen beter soort resultaat kan men verwachten van een gefabriceerd beeld wat men de wereld instuurt. Met een invulling die niet minder dan ‘voor elk wat wils is’, maar ook voor hen die op meer hopen.
Een universeel gevoel, in een collectief herkenbare verbeelding. Daar hoop je toch op?
-Al zou je, qua paragraaf 2, kunnen opmerken dat uw VVD-invulling dusdanig opvalt dat iedereen behàlve u speechless is …
#4
MP
@Crachat,
Knap lijnenspel en sterke lege vlakken.
#5
mescaline
De haren te berge zijn essentieel in dit beeld van het weggetrokken bloed. Deceptief !
#6
Snaporaz
“Mais qu’est-ce que je fais ici, je connais pas le texte ?” En ook de souffleur muist er vanonder.
#7
Bismarck
Ik (cutuurbarbaar) moet het toch nog leren… De diepere betekenissen achter dit soort plaatjes (ik druk me vermoedelijk kleinerend uit?) ontgaan me te vaak.
#8
Snaporaz
Ook ’n Magritte goes Topor sfeertje…
#9
Crachat
Ja, wat te zeggen, waarde Bismarck… Den maker weet het echt ook niet.
Het is bijna altijd een droom of zulk een luciede droommoment wanneer de zon schijnt je je je geliefde graag ziet, dat er een zaadje geplant wordt. Ondertussen zit het hoofd propvol, en dan is het kijken wat er groeit wanneer ik iets zie of hoor -zeer vaak op Sargasso.
In dit geval: het zaadje: ik vind soms het sprakeloos zijn, het niets kunnen zeggen, mooi. Begerenswaardig op momenten. Het hoeft niet meer. Iets Zenachtigs.
Dan is er de aanleiding: het politieke koortsje wat op Sargasso hangt… Het getatergetatergetater -ook niet perse slecht of overbodig, integendeel, maar vanuit perspectief: bizar. Overvloedig.
Dus ontstaat èrgens in dat sick brain van me, een beeld, een leegte, een situatie, een podium, een speech die niet gegeven wordt, en vallen stukjes samen.
Dan is het: verstand op nul: en krasselen maar, mijn waarde, krasselen, heerlijke gestolen tijd, verloren zijn en pas terugkomen als de tekening klaar is. Op avontuur in Grafietland.
Mogen beginnen op een leeg blad vind ik telkens opnieuw de grootste eer die mij ooit te beurt kan vallen.
”Everything we see hides another thing. We always want to see what is hidden by what we see”
The empty mask – René Magritte – 1928
Overigens zocht ik naar een schilderij?, maar kan ook een reclame? zijn, van soortgelijke vliegende figuren ”man without face(s)” in zwart- wit…hmm,..”t zal een recláme zijn geënt op een schilderij,..kon het niet vinden.
Googelen leverde deze nog op: ”The man without a face” – Isabel Holland – 1972
#12
Snaporaz
U zag ze vliegen, zij zagen u niet vliegen.
#13
Snapeachless
Hoe kon het ook anders ! Nochtans, het kon ook anders.
#14
Yevgeny Podorkin
”U zag ze vliegen U zag ze vliegen”?? Neenee Snaporaz,..ik zag ”ze” toch écht ergens vliegen. Ik droom nooit, géén drugs (alleen een bloint bij griep of sporadische pijn) en drank, tja was het zéker niet….
Mannetjes met een bolhoed, paraplu en aktetas,..in zwart- wit,…schilderij óf reclame.. zeker weten…
#15
Snaporasssssttt
British Airways ? Heb ze precies ook gezien. Doet me denken aan de tijd toen meneer Ogilvy zelf de plak nog zwaaide ? Of recenter ? IBM had Charlot’s, maar die vlogen niet. Soit. Bon. Bref. Bueno.
In elk geval, u hebt vliegenden gezien die u niet konden zien vliegen. En zwijg nu stil.
#16
Snaporyaz
I cannot know what I would be if I were not me,
I can only guess me.
So when I say that I know me, how can I know that?
—
exerpts from “Free will and testament” by Robert Wyatt, cd “Shleep”, 1997
#17
HansR
Ik weet niet of ik stiller wordt van de commentaren of van de tekening. De tekening is prachtig, je erkenning dat je ’t zelf ook niet altijd weet is mooi Crachàt, maar de dialoog tussen Snapetcetera en Yevgeny Podorkin is van redelijk uniek niveau en ik heb toch al wat mooie een-tweetjes voorbij zien komen. Complimenten heren.
apploos, YP.
Uitgespuwd door Breton.
Who the fook is Breton en waar is die nu?
En Magritte is hoop in hedendaagse bange dagen.
#20
larie
@Spuug, Verstand op nul, ik weet het niet. Over Uw #9 zou ik graag eens zeer lang willen bomen omdat ik–
..niet begrijp wat tijd is en bovenal Het ongrijpbare moment.
..niet het verschil kan omvatten tussen links en rechts ( in den kop mind you..die hompen cellen met spaarzame verbindinswegen)
–graag tegen de hand wil praten met die eigen wil omdat:
Ik dacht dat er drie breinen waren,
— het oeroude ruggenmerg (de reflex of reptielenbrein zeg maar zoals het kloppend hart)
— De reticularis, soort van vuistgrote oude klomp celllen achterin ons hoofd die de dingen in de gaten houdt..gevaar enzo…wat ruik ik daar brandlucht…Wakker worden!
–De neocortex, een iets te snel (voor de baarmoederhals, bekkenkanteling) groeiende kluwen neuronen versmolten in een samenhang die de verbeelding tart.
En nu potvolblomme zijn er onafhankelijke extremiteiten (zoals de hand) die notabene hun eigen overstijgende weg gaan.
Van den piemel wist/weet ik wel, we moeten onze soort instant houden, primitif zoals we zijn. Maar de schetsende hand..moeilijk moeilijk maar wel prikkelend en ook bovenal onrgijpbaar.
Enfin ik realiseer me dat comment #9 iets bijzonders doet in me wat.
Haps Larie –
ironie van Sprakeloos -der valt zoveel over te zeggen. En dat kan enkel beter met beeld dan woord. Maar verrekte interessant wat je aanboort.
De paar experimenten met verklarend reaguren in het verleden hebben bewezen dat het de spontaniteit niet in de weg heeft gezeten, dus, allà.
En er kijkt toch niemand mede. :-)
De belangrijkste mindgap (tussen je drie kwabben) moet -denk ik- zijn: ervaring. De frontsoldaat sliep doorheen de granatenregen in WO I.
De Aborignal loopt de woestijn door en is ongedeerd.
Een stadsrat als ik overleeft zonder nadenken in de Texture Cité.
Om te bedoelen: kijk -ik probeer het ‘verstand op nul’ te verklaren:
• dat figuurtje, daar straalt het licht op. Dat doe je door met een 9B messcherp potlood vertikaal aan de achterkant de schaduwtjes te krassen.
> Dat doe ik in trance. “Zo gaat dat nu eenmaal” is zowat het zinnigste dat ik daar nog weet over te vertellen.
• De ‘weerspiegelingen’ aan de toneellampen? Ineens ‘moet ik’, (hersendeel 2?) die met een vinger uitvegen naar beneden. Blijkt dat het dat was wat ik zocht en nog niet wist -eenzaamheid van de speecher die niet meer hoeft te spreken vanwege innerlijke rust- het werden ineens donkere openingen onder een brug over water, zoals de Seine. Dan treedt wellicht breindeel 3 in werking: Dit ‘klopt’! Daarom een iets zwaardere lijn erboven gezet, zodat het brugidee er uit kan springen, zodat de ‘eenzame eenzamer wordt’ omdat ‘eenzamen nu eenmaal van bruggen springen’ -als het mensenoog der toeschouwer dat toelaat tenminste, dat switchen zoals met ‘Freud’ en ‘die blote vrouw’.
En zeker niet teveel: het moet ook een theaterzaal blijven, met publiek -those little gray dots.
• de krullijnen op de achtergrond: zeer zeer behoedzaam in scritture automatique vrijheid suggereren, in ieder geval iets wat eigenlijk niet op een toneeldecor kan. Een beetje het Holodeck? Dit om het toneelmatige van La theatre humaine te benadrukken. Speechlesness is in the mind, bestaat niet echt, is een uitvinding van die lillende frontaalkwab.
ergo: verstand staat niet op nul, maar de behoefte aan bewijs, aan bevestiging, aan beoordeling is uitgeschakeld -en dat doet niet enkel deugd, het is de essentie van scheppen.
Mentaal naakt.
Geen behoefte aan defens.
Goddeloos menselijk, me dunkt.
#23
larie
Bedankt..ik keek wel en leer…mijn gordijntjes gaan dicht..adieu.(ad)
#24
larie
Voor ik echt mijn geest uitzet. Ik moet nu ineens denken aan een film met Dustin hofman. “Little Big man”. Verhaal van eeuw oud man die zijn leven indeelt in periodes (wie niet)…and this is when I entered my religious period etc`’
De scene die zojuist in me opkam vanwege uw comment is dat “dustin” met een blinde Indiaan opperhoofd tussen de wigams loopt terwijl generaal custer een slachtpartij aanricht. “gewoon net doen alsof ze je niet zien” zei de indiaan. Het lukte ze liepen door het gedoe naar de vrijheid, ongedeerd. Verstand op nul, zeg maar.
Prachtfilm..moet je zien, kijk niet naar het stof.
Die heb ik in grote cinemaversie al een paar keer mogen zien. Wonderlijk dat u die associatie legt, Larie, ik waas er nooit opgekomen.
Wat ik nog in die nachtelijke rant vergeten was: de tijd. Uiteindelijk staat mijn tijd als maker/medium stil: het enige wat ‘ik en ‘jullie’ te zien krijgen is het gefixeerde resultaat.
Het proces is onbestaande.
#27
Gezellig
Dit plaatje deed me direct denken aan het nog nooit door mij gelezen (door wie wel?)
ik moet dat boek echt eens gaan lezen. Als ze nog eens een nieuwe uitgave van de vertaling maken, moeten ze jouw tekening voor de cover gebruiken. Mooi!
Reacties (27)
Deze schets raakt me diep, hier staat een mij bekend gevoel sterk weergegeven…dank.
Op een andere post word voorzichtig geïnformeerd welke partij er gestemd gaat worden. Bedacht ik spontaan een test en als, vind ik zelf dan, vrij anarchistisch ingesteld persoon en als zodanig reagerend alhier om iets volkomen tegengesteld te noemen (de vvd) vanwege een film die in me opkwam “speechless” (bere ouwe film dat wel) waar twee mensen met innige verhouding zich realiseren dat ze in volkomen tegengestelde politieke richting werkzaam zijn.
Dan valt dat niemand op, althans geen reacties van “dat kan toch niet” en dan ben ik vanuit andere invalshoek bekeken “speechless” en dan voel ik me precies als de man op Uw krachtige schets….van die dingen.
aaaaaach….is dat wouter bos?
Dank Larie -geen beter soort resultaat kan men verwachten van een gefabriceerd beeld wat men de wereld instuurt. Met een invulling die niet minder dan ‘voor elk wat wils is’, maar ook voor hen die op meer hopen.
Een universeel gevoel, in een collectief herkenbare verbeelding. Daar hoop je toch op?
-Al zou je, qua paragraaf 2, kunnen opmerken dat uw VVD-invulling dusdanig opvalt dat iedereen behàlve u speechless is …
@Crachat,
Knap lijnenspel en sterke lege vlakken.
De haren te berge zijn essentieel in dit beeld van het weggetrokken bloed. Deceptief !
“Mais qu’est-ce que je fais ici, je connais pas le texte ?” En ook de souffleur muist er vanonder.
Ik (cutuurbarbaar) moet het toch nog leren… De diepere betekenissen achter dit soort plaatjes (ik druk me vermoedelijk kleinerend uit?) ontgaan me te vaak.
Ook ’n Magritte goes Topor sfeertje…
Ja, wat te zeggen, waarde Bismarck… Den maker weet het echt ook niet.
Het is bijna altijd een droom of zulk een luciede droommoment wanneer de zon schijnt je je je geliefde graag ziet, dat er een zaadje geplant wordt. Ondertussen zit het hoofd propvol, en dan is het kijken wat er groeit wanneer ik iets zie of hoor -zeer vaak op Sargasso.
In dit geval: het zaadje: ik vind soms het sprakeloos zijn, het niets kunnen zeggen, mooi. Begerenswaardig op momenten. Het hoeft niet meer. Iets Zenachtigs.
Dan is er de aanleiding: het politieke koortsje wat op Sargasso hangt… Het getatergetatergetater -ook niet perse slecht of overbodig, integendeel, maar vanuit perspectief: bizar. Overvloedig.
Dus ontstaat èrgens in dat sick brain van me, een beeld, een leegte, een situatie, een podium, een speech die niet gegeven wordt, en vallen stukjes samen.
Dan is het: verstand op nul: en krasselen maar, mijn waarde, krasselen, heerlijke gestolen tijd, verloren zijn en pas terugkomen als de tekening klaar is. Op avontuur in Grafietland.
Mogen beginnen op een leeg blad vind ik telkens opnieuw de grootste eer die mij ooit te beurt kan vallen.
En zie ook (het slot van) : http://www.dailyscript.com/scripts/the-man-who-wasn't-there.html
”Everything we see hides another thing. We always want to see what is hidden by what we see”
The empty mask – René Magritte – 1928
Overigens zocht ik naar een schilderij?, maar kan ook een reclame? zijn, van soortgelijke vliegende figuren ”man without face(s)” in zwart- wit…hmm,..”t zal een recláme zijn geënt op een schilderij,..kon het niet vinden.
Googelen leverde deze nog op: ”The man without a face” – Isabel Holland – 1972
U zag ze vliegen, zij zagen u niet vliegen.
Hoe kon het ook anders ! Nochtans, het kon ook anders.
”U zag ze vliegen U zag ze vliegen”?? Neenee Snaporaz,..ik zag ”ze” toch écht ergens vliegen. Ik droom nooit, géén drugs (alleen een bloint bij griep of sporadische pijn) en drank, tja was het zéker niet….
Mannetjes met een bolhoed, paraplu en aktetas,..in zwart- wit,…schilderij óf reclame.. zeker weten…
British Airways ? Heb ze precies ook gezien. Doet me denken aan de tijd toen meneer Ogilvy zelf de plak nog zwaaide ? Of recenter ? IBM had Charlot’s, maar die vlogen niet. Soit. Bon. Bref. Bueno.
In elk geval, u hebt vliegenden gezien die u niet konden zien vliegen. En zwijg nu stil.
I cannot know what I would be if I were not me,
I can only guess me.
So when I say that I know me, how can I know that?
—
exerpts from “Free will and testament” by Robert Wyatt, cd “Shleep”, 1997
Ik weet niet of ik stiller wordt van de commentaren of van de tekening. De tekening is prachtig, je erkenning dat je ’t zelf ook niet altijd weet is mooi Crachàt, maar de dialoog tussen Snapetcetera en Yevgeny Podorkin is van redelijk uniek niveau en ik heb toch al wat mooie een-tweetjes voorbij zien komen. Complimenten heren.
Dat moet eigenlijk zijn: Heren.
*hoest*
Golconde (René Magritte – 1953)
apploos, YP.
Uitgespuwd door Breton.
Who the fook is Breton en waar is die nu?
En Magritte is hoop in hedendaagse bange dagen.
@Spuug, Verstand op nul, ik weet het niet. Over Uw #9 zou ik graag eens zeer lang willen bomen omdat ik–
..niet begrijp wat tijd is en bovenal Het ongrijpbare moment.
..niet het verschil kan omvatten tussen links en rechts ( in den kop mind you..die hompen cellen met spaarzame verbindinswegen)
–graag tegen de hand wil praten met die eigen wil omdat:
Ik dacht dat er drie breinen waren,
— het oeroude ruggenmerg (de reflex of reptielenbrein zeg maar zoals het kloppend hart)
— De reticularis, soort van vuistgrote oude klomp celllen achterin ons hoofd die de dingen in de gaten houdt..gevaar enzo…wat ruik ik daar brandlucht…Wakker worden!
–De neocortex, een iets te snel (voor de baarmoederhals, bekkenkanteling) groeiende kluwen neuronen versmolten in een samenhang die de verbeelding tart.
En nu potvolblomme zijn er onafhankelijke extremiteiten (zoals de hand) die notabene hun eigen overstijgende weg gaan.
Van den piemel wist/weet ik wel, we moeten onze soort instant houden, primitif zoals we zijn. Maar de schetsende hand..moeilijk moeilijk maar wel prikkelend en ook bovenal onrgijpbaar.
Enfin ik realiseer me dat comment #9 iets bijzonders doet in me wat.
Beaujolais primeur..nie sleg dit jaar..skuus.
Haps Larie –
ironie van Sprakeloos -der valt zoveel over te zeggen. En dat kan enkel beter met beeld dan woord. Maar verrekte interessant wat je aanboort.
De paar experimenten met verklarend reaguren in het verleden hebben bewezen dat het de spontaniteit niet in de weg heeft gezeten, dus, allà.
En er kijkt toch niemand mede. :-)
De belangrijkste mindgap (tussen je drie kwabben) moet -denk ik- zijn: ervaring. De frontsoldaat sliep doorheen de granatenregen in WO I.
De Aborignal loopt de woestijn door en is ongedeerd.
Een stadsrat als ik overleeft zonder nadenken in de Texture Cité.
Om te bedoelen: kijk -ik probeer het ‘verstand op nul’ te verklaren:
• dat figuurtje, daar straalt het licht op. Dat doe je door met een 9B messcherp potlood vertikaal aan de achterkant de schaduwtjes te krassen.
> Dat doe ik in trance. “Zo gaat dat nu eenmaal” is zowat het zinnigste dat ik daar nog weet over te vertellen.
• De ‘weerspiegelingen’ aan de toneellampen? Ineens ‘moet ik’, (hersendeel 2?) die met een vinger uitvegen naar beneden. Blijkt dat het dat was wat ik zocht en nog niet wist -eenzaamheid van de speecher die niet meer hoeft te spreken vanwege innerlijke rust- het werden ineens donkere openingen onder een brug over water, zoals de Seine. Dan treedt wellicht breindeel 3 in werking: Dit ‘klopt’! Daarom een iets zwaardere lijn erboven gezet, zodat het brugidee er uit kan springen, zodat de ‘eenzame eenzamer wordt’ omdat ‘eenzamen nu eenmaal van bruggen springen’ -als het mensenoog der toeschouwer dat toelaat tenminste, dat switchen zoals met ‘Freud’ en ‘die blote vrouw’.
En zeker niet teveel: het moet ook een theaterzaal blijven, met publiek -those little gray dots.
• de krullijnen op de achtergrond: zeer zeer behoedzaam in scritture automatique vrijheid suggereren, in ieder geval iets wat eigenlijk niet op een toneeldecor kan. Een beetje het Holodeck? Dit om het toneelmatige van La theatre humaine te benadrukken. Speechlesness is in the mind, bestaat niet echt, is een uitvinding van die lillende frontaalkwab.
ergo: verstand staat niet op nul, maar de behoefte aan bewijs, aan bevestiging, aan beoordeling is uitgeschakeld -en dat doet niet enkel deugd, het is de essentie van scheppen.
Mentaal naakt.
Geen behoefte aan defens.
Goddeloos menselijk, me dunkt.
Bedankt..ik keek wel en leer…mijn gordijntjes gaan dicht..adieu.(ad)
Voor ik echt mijn geest uitzet. Ik moet nu ineens denken aan een film met Dustin hofman. “Little Big man”. Verhaal van eeuw oud man die zijn leven indeelt in periodes (wie niet)…and this is when I entered my religious period etc`’
De scene die zojuist in me opkam vanwege uw comment is dat “dustin” met een blinde Indiaan opperhoofd tussen de wigams loopt terwijl generaal custer een slachtpartij aanricht. “gewoon net doen alsof ze je niet zien” zei de indiaan. Het lukte ze liepen door het gedoe naar de vrijheid, ongedeerd. Verstand op nul, zeg maar.
Prachtfilm..moet je zien, kijk niet naar het stof.
Ik groet U,
#24 refereert naar een film van Arthur Penn uit 1970 :
http://en.wikipedia.org/wiki/Little_Big_Man
Die heb ik in grote cinemaversie al een paar keer mogen zien. Wonderlijk dat u die associatie legt, Larie, ik waas er nooit opgekomen.
Wat ik nog in die nachtelijke rant vergeten was: de tijd. Uiteindelijk staat mijn tijd als maker/medium stil: het enige wat ‘ik en ‘jullie’ te zien krijgen is het gefixeerde resultaat.
Het proces is onbestaande.
Dit plaatje deed me direct denken aan het nog nooit door mij gelezen (door wie wel?)
http://www.amazon.de/Mann-Eigenschaften-Erstes-zweites-Buch/dp/3499134624/sr=8-1/qid=1164012222/ref=pd_ka_1/303-6962083-5365848?ie=UTF8&s=books
ik moet dat boek echt eens gaan lezen. Als ze nog eens een nieuwe uitgave van de vertaling maken, moeten ze jouw tekening voor de cover gebruiken. Mooi!