Overzicht

serie

#Dezeweek

Foto: daisy.images (cc)

Peter Buurman bespreekt wat hij de afgelopen week op Twitter vond. Over mooie artikelen, Twitterfitties en andere ongein.


Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | De musical heeft me aangerand

, door

COLUMN - Van Buurman en Buurman zou geen musical gemaakt mogen worden. Daarom een aantal suggesties, uit het leven gegrepen.

Elke keer als er een musical gemaakt wordt, gaat er een stukje in mij dood. Er was door de huidige uit z’n voegen knallende industrie al bijna niks van me over, maar sinds kort ben ik op sterven na dood. Ik heb het in een cultuurblokje op televisie gezien, ze gaan een musical van Buurman en Buurman maken.

Wegens mijn achternaam is de Tsjechische kleipoppetjesserie van Villa Achterwerk min of meer cultureel erfgoed van mijn familie geworden. Ik kan het dan ook niet verdragen dat iets dat me zo lief is zielloos wordt verkracht door de ludieke musicalscene. Ik durf best te stellen dat er op deze wereld geen mensen zijn die van Buurman en Buurman én musicals houden. In 2012 deed de scene mij al veel pijn, toen werd Marten Toonders Bommel-saga te grazen genomen. En dat terwijl er zoveel moois voor handen is. Alhier drie alternatieven.

Alternatief 1: SNS Reaal de musical. Waarin grote graaier Sjoerd van Keulen struikelt over zijn eigen voeten, maar nog net wordt opgevangen door de overheid. Alles lijkt aanvankelijk in orde, maar het stuk komt pas echt op gang als onder leiding van modern day Robin Hood Jelle Brandt Corstius (gespeeld door Jamai Loman) het oproer begint. Het illustratieve nummer ‘Geef je centjes terug’, waarin Jamai indrukwekkende uithalen soleert, is de absolute klapper van het stuk. Maar ook wanneer het eindigt in een grote regen van muntgeld wordt het publiek zichtbaar geroerd.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | Leven in onwetendheid

, door

COLUMN - Beatrix treedt af, haar zoon moet een naam kiezen, en ja, het ging weer eens over de Fyra. Peter Buurman bespreekt de afgelopen week op Twitter.

Ik heb een paar uur in onwetendheid geleefd. Op het moment dat Hare Majesteit via haar webcam het volk toesprak, zat ik onderuitgezakt in een bioscoopstoel. Ik heb gefietst zonder dat ik wist dat ze ging aftreden. Ik heb een broodje pom verorberd zonder de wetenschap dat we volgend jaar Koningsdag gaan vieren. Ik had het waarschijnlijk nog steeds niet geweten als ik na de Surinamer niet naar de kroeg was gegaan. ‘HIJ WEET HET NOG NIET!’ riep een van mijn pubquizgenoten verontwaardigd.

Beatrix, ik heb altijd een warm hart gehad voor die vrouw, al heb ik in praktische zin misschien wel helemaal niks aan haar gehad. Dat is natuurlijk ook niet heel belangrijk. Ik denk dat ze gewoon een lieve vrouw is. Iemand die je zou helpen als je huilend je moeder kwijt bent in de supermarkt. Al doet de koningin natuurlijk geen boodschappen. Of misschien ook wel? Stiekem? Beatrix is een koningin van wie me dat niet eens zou verbazen, als ze met een trainingsbroek aan en zonnebril op stiekem ardennerpaté zou kopen. Ik ga haar missen, ze is de beste koningin die ik ooit gehad heb.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | De zwarte zwadderneel

, door

COLUMN - In de nasleep van Blue Monday waart de Zwarte Zwadderneel door het land. Er is kwaad en dat moet bestreden worden. Met z’n allen op de Fyra! Europa is een totalitaire staat! Twitter wordt een soort commissie van bestrijding van het kwaad. Of zit het kwaad in onszelf?

Vooral de NS kreeg het weer te verduren. Er valt sneeuw en er komt een aangepaste dienstregeling. Zo gek nog niet als je het mij vraagt. Vertraginkje hier en daar, niet raar. Maar mensen komen te laat op hun werk en het is allemaal de schuld van de Nederlandse Spoorwegen. Die kunnen niet eens tegen een beetje sneeuw. Als jij tegenwind hebt fiets je ook gewoon even hard door toch?

De Fyra is natuurlijk de opper-Satan. Met fakkels en opgestoken hooivorken steekt men de banden lek van de toch al stilstaande trein. Sommigen zijn ervan overtuigd dat al het slechts uit de wereld ooit uit de Fyra is gestapt. Dat weet ik niet zeker hoor. Ik weet wél zeker dat Dijsselbloem in ieder geval niet door middel van de Fyra in Brussel terecht is gekomen.

Jeroen ging naar het Zuiden om zich aan te sluiten bij de Illuminati van ons continent. Als een soort Saruman keert hij onze groene tolerante shire de rug toe om zich aan te sluiten bij het grote boze ork-leger van het alziende oog Van Rompuy. De Europese Unie. Het 1984-regime van deze tijd. Eerst pakken ze onze persvrijheid af en voor je het weet mag je ’s nachts niet eens meer de straat op om iemand tegen zijn achterhoofd te trappen.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | Sneeuw

, door

COLUMN - Bijna alles wordt beter als er sneeuw ligt. Behalve misschien het treinverkeer.

Als de winterstop afgelopen is, Matthijs weer op de buis is en je met een stuk taart in de mond al je goede voornemens overboord gegooid hebt, dan weet je zeker dat het nieuwe jaar pas echt kan beginnen. Behalve dan als er een hoop sneeuw valt, maar dat gebeurt toch niet.

Maar toen ik dinsdagochtend mijn gordijnen uit elkaar trok, toen lag er opeens een aardig pak vlokken op de stoep. Ik zal je vertellen. Woensdagavond was de kutfilm The Day The Earth Stood Still op tv, maar die titel staat in schril contrast met wat er met Nederland gebeurt als er sneeuw ligt. Toen ik diezelfde avond een patatje stoofvlees wilde halen bij de snackbar tegenover, waren ze al aan het sluiten. Veel te vroeg. ‘We hebben het koud!’ riep de eigenaar.

De witte sneeuw bedekt het land en laat ons weer even vergeten wat er eigenlijk allemaal aan de hand is. De Volkskrant covert idyllische foto’s van onherkenbare landschappen met onherkenbare personen. Cameron komt op bezoek toch? Nou en! Hier heb je een boer die met versleten noren op zijn eigen sloten schaatst. Heerlijk! Wat komt die Brit eigenlijk doen? Serieuze zaken zeker. Ga toch gewoon eens een sneeuwpop maken met Mark! Of ijsballen gooien naar Geert!

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | 2013

, door

COLUMN - Voorspellingen voor 2013 zijn makkelijk te maken. Het zal ons precies hetzelfde vergaan als in 2012.

We kunnen wel weer lekker gaan zeuren met z’n allen dat de oliebollen te taai waren, de champagne kut was, het feest te duur en de kleren te lelijk. Of dat het veel te hard regende. Maar er is in ieder geval één iemand écht knallend het jaar uitgegaan. Op het moment dat ik net klaar was met het meebrullen van de Bohemian Rhapsody en de champagne ontkurkte, op dat moment timmerde Rafaël van der Vaart zo hard op het zdf-gezicht van zijn Sylvie, dat zij waarschijnlijk met net zoveel hoofdpijn wakker werd als ik, op 1 januari.

Sylvie had ook een klein katertje, en besloot die weg te spoelen met een stapel scheidingspapieren. Telegraaflezend Nederland, Der Bildlezend Duitsland én The Sunlezend Engeland stonden op z’n kop. Dat zegt mij maar één ding, 2013 wordt niks anders dan 2012.

2013 wordt gewoon weer een jaar waarin Ajax op de laatste speeldag kampioen wordt door een aantal goals van Siem de Jong. We worden weer geen Europees kampioen voetbal, al is er dan ook geen EK om dat te bewerkstelligen. Messi breekt weer een record of honderd, waarmee hij ook het record van de meeste records verbreken verbreekt. Nummer 101. Advocaat gaat stampvoetend weg bij PSV en Melvin Platje gaat naar Real Madrid.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | BOODSCHAP

, door

COLUMN - Tegenwoordig moet alles maar een boodschap hebben. Maar soms zegt de vorm meer dan de inhoud.

Pakweg een week geleden interviewde BNN-presentator Tim Hofman een bevlogen knul bij de brievenbus van het Glazen Huis. Het was een aanstekelijk en ontroerend gesprek. Nadat de jongen een tekening van een zon en ‘twee geld’ naar binnen gepropt had, stelde Tim voor dat de knul nog een boodschap door de brievenbus zou roepen. Dat liet de knul zich geen twee keer vertellen: ‘BOODSCHAP!’

Met het verlopen van kerst is ook Serious Request weer aan z’n eind. Wat is het eigenlijk? Oneerlijke concurrentie van het radiostation? Een week hoerenlopen voor de commercie? Of is het, zoals voor een huisgenoot van mij, bij wie zelfs in zijn slaap de radio nog aan stond, zegt: ‘het ultieme kerstgevoel?’ Wel een succesvol kerstgevoel, want er is maar liefst twaalf miljoen euro door de brievenbus geboodschapt. Dat is voor de babysterfte in Afrika. Baby’s leven daar namelijk niet lang genoeg om van de fantastische faciliteiten van het land te kunnen genieten. Ach, wat maakt het ook uit. Het gaat om de boodschap.

De hoogbejaarde Paus had ook een boodschap. Geen urbi at orbi deze keer, maar: ‘homo’s gaan in tegen de essentie van de natuur.’ Die @pontifex toch. Hij mag dan wel 283 zijn, maar hij is de lust om homo’s weg te zetten nog altijd niet verloren. Niet alleen kreeg hij een boze gaypride achter zich aan, er ontsproten ook andere anti-kerk-initiatieven. Het meldpunt kinderporno hadden we natuurlijk al, maar het is nu ook mogelijk je banden met de kerk te vernietigen via ontdopen.nl. Tv- en radiomaker Winfried Baijens vertelde wel waarom hij dat deed, maar niet hoe dat nou eigenlijk in z’n werk gaat. Gaan ze je dan afdrogen met een satanistisch handdoekje ofzo? Ook is er een Facebookinitiatief om geen bloemen naar de Paus te sturen met Pasen. Vindt hij waarschijnlijk niet zo erg, bloemen zijn toch voor homo’s.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | Geluk zit in een klein ventiel

, door

COLUMN - Alles is relatief, ook geluk. Of nieuws. Anders zouden we het niet zo lang over een aangespoelde walvis gehad hebben.

Ongeveer een half jaar geleden knalde tijdens het oppompen van mijn fietsband het ventiel eruit. Dit nare ongelukje zorgde ervoor dat ik definitief een gemaakte afspraak zou missen, die al in gevaar kwam omdat ik te lang onder de douche stond. Ik was de wanhoop nabij en was enkele tijd letterlijk radeloos. De enige oplossing die ik zag was zoeken. Zoeken naar het ventiel waarvan ik ten eerste niet wist hoe het eruit zag. Ten tweede niet wist welke kant het opgeschoten was. En dat ten derde waarschijnlijk zo klein was dat ik het tussen de grassprieten nooit zou vinden.

Een hopeloze taak natuurlijk. Gedoemd om te mislukken. Des te groter was de euforie dan ook toen ik het onderdeeltje slechts enkele minuten later vond in een fietstas een stukje verderop. Ik durf best te zeggen dat ik op het moment van vinden meer vreugde voelde dan het moment waarop de mentor mij mijn VWO-diploma overhandigde. Niet te verantwoorden, maar in het dagelijks leven de normaalste zaak ter wereld.

In de Verenigde Staten, het land van onbegrensde vrijheden, verwordt de American Dream tot het gruwelijk vermoorden van een kleuterklas. Nederland spreekt er schande van. Waarom zijn wapens daar nog niet verboden? Waarom worden geesteszieken niet beter geholpen? Waarom worden er nog gewelddadige videospelletjes verkocht? “Heel dat land is mislukt” zegt een vriend van me, terwijl hij een hap van zijn pizza neemt.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | Een pleidooi voor de poepgrap

, door

COLUMN - Wanneer is een grap grappig, en wanneer is-ie kwetsend? Voor de zekerheid kun je het maar beter bij poepgrappen houden.

Gisteren was het een magische datum, als we de cijferfetisjisten mogen geloven. Sommigen dachten dat de maya-kalender afliep, maar dat is pas de 21e. Anderen hielden van repeterende cijfers en gaven elkaar het ja-woord op deze dag. Normaal gesproken doen dit soort data mij niet zoveel, maar gisteren wel, want het was mijn twintigste verjaardag.

Twintig. Ik verkondig vaak dat leeftijd maar een getal is, maar nu is het anders. Als iemand mij vraagt: ‘Hoe oud ben je nu eigenlijk?’ en ik zeg ’twintig jaar,’ dan voel ik wel iets. Ik voel dat mijn onbezonnen tienerjaren nu echt achter me liggen. Ik voel het volwassen verantwoordelijkheidsjuk op mijn schouders drukken. Ik voel me daadwerkelijk ouder.

Onzin natuurlijk. Ik maak nog dagelijks poepgrappen, maak lange ochtenden in bed en lange nachten in de kroeg. Ik mag dan wel twintig geworden zijn, volwassen ben ik waarschijnlijk nog lang niet. Kinderachtigheid moet je koesteren, maar zo gauw het buiten de perken van de poepgrappen gaat treden, kan het uit de hand lopen.

Australische radio-DJ’s haalden een grapje uit met een Britse zuster. Ze deden zich voor als mensen die namens Kate Middleton informatie wilden opvragen bij het ziekenhuis. Dat lukte nog ook. Hoewel deze prank minder kinderachtig was dan de meeste radio-grappen, bleek hij fataal. Enkele dagen later werd de zuster dood gevonden. Ze was al tijden overspannen en het telefoontje was de druppel die de emmer deed overlopen. Een nepdrol op haar bureau was waarschijnlijk net zo grappig geweest, maar minder fataal.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | Onkruid

, door

COLUMN - Net als je even inkakt, prikken onze Vaste Gasten je elke werkdag om 15.30 uur weer wakker met hun scherpe pennetjes. Vandaag: Peter Buurman over een chronisch gebrek aan respect in onze samenleving.

Grensrechter was trending topic. Niet omdat Ajax was uitgeschakeld door een aantal buitenspeldoelpunten, maar omdat er één op een voetbalveld in Almere door een drietal idioten is doodgetrapt. Ik vind het de normaalste zaak van de wereld dat je respect hebt voor een ander.

De op één na normaalste zaak vind ik dat je problemen bij de wortel aanpakt.

Laatst pakte ik een probleem bij de wortel aan. Er stond een stomme plant in mijn tuin die ik daar weg wilde hebben. Eerst dacht ik dat het wel zou werken als ik de plant straf gaf. Ik trok al zijn blaadjes eraf. Dat leek een tijdje te helpen, de plant stond er treurig bij en uitte wel eens de wens te willen vertrekken uit mijn tuin. Maar enkele tijd later stond de plant er weer in volle glorie een plant te zijn.

Ik knipte maar eens wat takken eraf. De plant riep een paar maal ‘auwie!’, maar ook verwijdering van takken bleek niet genoeg straf om het kruid tot afscheid te nopen. Dit proces kabbelde zo een aantal jaren voort. De ongewenste plant stond nog steeds op mijn gazon. Pas toen ik na jaren de begroeiing bij de wortels vatte, hem in zijn volledigheid uit de grond trok en verbrandde in de open haard, pas tóen heb ik warempel nooit meer wat van hem gehoord.

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | De wereld een Top 2000-lijst

, door

COLUMN - Net als je even inkakt, prikken onze Vaste Gasten je elke werkdag om 15.30 uur weer wakker met hun scherpe pennetjes. Vandaag: Peter Buurman, over makke schapen op Facebook en leeghoofdigheid bij DWDD.

Toen het bij De Wereld Draait Door over de Top 2000 ging, vatte ik het malle idee om te gaan stemmen. Er bestaan op deze aardbol mensen voor wie deze lijst als een soort religie is: Bohemian Rhapsody niet op één zetten, is als het afbeelden van Mohamed. Ik heb eigenlijk niets met de Top 2000 en ik kwam er weer even fijn achter waarom.

Je mocht op twintig nummers stemmen, waarvan je er vijftien koos uit een voorselectie en je de ruimte had om zelf vijf suggesties te geven. Aangezien de voorselectie voornamelijk bestond uit nummers die ik niet leuk vond, waren de vijf open suggesties veel te weinig om te laten zien wat ik wél leuk vond. De oplossing was simpel: gewoon niet stemmen.
In dezelfde week stroomde mijn Facebooktimeline vol met mensen die graag hun privacy wilden claimen. Naar mijn idee is Facebook (veel privacylozer wordt het niet) een hele rare plek om dat te doen, maar blijkbaar waren mensen bang dat Zuckerberg’s concern rechten op hun foto’s en informatie had. Dit had iemand anders namelijk op het internet gezet, dus dan zou het wel waar zijn. Zonder het kritisch te bekijken werd het klakkeloos van elkaar gekopieerd. ‘Nee Zuckerberg, je mag niet aan mijn spullen zitten.’ In de verwachting dat dat dan ook niet zou gebeuren. (Want zo werkt recht toch!? Gelukkig legt CollegeHumor kort uit waarom dit zo achterlijk is).

Foto: daisy.images (cc)

#Dezeweek | De #intocht

, door

COLUMN - @Buurtvader volgde #dezeweek de intocht van Sinterklaas op Twitter. En vergat even alle wereldproblematiek.

Vorige week zei ik nog dat ik nooit televisie keek. Daar moet ik toch op terug komen. Ik heb afgelopen zaterdag expres de intocht gekeken. Sterker nog: ik heb twee uur met een drukke trein gereisd om dat bij mijn ouders te kunnen doen. Ik heb zelfs mijn wekker gezet.

Het Sinterklaasfeest werd bij mij thuis altijd intensief gevierd. Schoenen zetten, zingen, tekeningen maken. In de pyjama met een bakje pepernoten Dag Sinterklaas kijken. De voorpret duurde vaak al weken, maar het mocht van mijn moeder altijd pas écht beginnen als de intocht was geweest. Dit werd vaak beperkt tot de intocht op televisie. In mijn herinnering ben ik eenmaal daadwerkelijk aanwezig geweest bij een intocht. Toen heb ik de oogballen uit mijn kassen gehuild, dat was niet voor herhaling vatbaar.

Nog altijd kijk ik de optocht en nog altijd stop ik pas pepernoten in mijn mond als de goedheiligman zijn voeten op Nederlandse aarde heeft gezet. Bij het kijken hoe de Sint dat dit jaar in Roermond deed, hield ik Twitter in de gaten.

De organisatie van de intocht had geprobeerd mensen via Twitter op de hoogte te houden van ontwikkelingen. Het lijkt er echter op dat ze het wachtwoord van het account waarmee ze dat deden zijn kwijtgeraakt. De laatste tweet die het account de lucht in slingerde was namelijk op 4 oktober. Gelukkig zit de Sint zelf nog op Twitter, net als enkele pieten en hulpsinterklazen. Alsof dat nog niet genoeg was, twitterde de rest van intochtkijkend Nederland ook wat er gebeurde. Ik herkende twee trends. Pieten herkennen, of semi-komisch reageren.

Vorige