Hoewel de meeste liedjes gaan over de liefde, wordt ook vaak gezongen over dorpen, steden, landen, rivieren en bergen. Michiel Maas gaat op zoek naar de plaats achter deze muzikale beschrijvingen. Benieuwd naar de achtergronden van uw favoriete plaat? Stuur uw tips voor een geoplaat naar [email protected]
We got married in a fever
Hotter than a pepper sprout,
We’ve been talkin’ ‘bout Jackson
Ever since the fire went out.
I’m goin’ to Jackson
I’m gonna mess around,
Yeah, I’m goin’ to Jackson,
Look out Jackson town.
Jackson – Johnny Cash en June Carter.
Het is even zoeken naar het graf van June Carter en Johnny Cash in de Hendersonville Memorial Gardens, net buiten Nashville, Tennessee. Er is niemand anders op het kerkhof op een warme novemberochtend. Tientallen grootheden uit de countrymuziek liggen hier begraven, maar de Gardens zijn verre van een bedevaartsoord. Er liggen wat bloemen op het graf, briefjes van Cash en Carters kinderen. En een bordje met het vriendelijke verzoek aan bezoekers om niks mee te nemen.
Cash overleed in september 2003, slechts een paar maanden na zijn vrouw. Zonder June was het leven voor Johnny Cash het leven niet meer.
Vreemd genoeg is het bekendste liedje van Cash en Carter samen niet bepaald een ode aan de liefde. Gelukkig maar, want niets is zo slecht houdbaar als een liefdevol en zoet duet. Duetten waarin de geliefden elkaar voor rotte vis uitmaken, die blijven hangen. Denk maar aan Fairytale Of New York tussen Shane McGowan (leeft die nog?) en -de inmiddels overleden- Kirsty McColl.
Ook in Jackson sparen de geliefden elkaar niet. Cash wil de bloemetjes buitenzetten in Jackson (waar kennelijk wat te beleven valt), en Carter snuift dat ie dat vooral moet doen, boerenkinkel die hij is.
Cash
When I breeze into that city
People gonna stoop and bow.
All them women gonna make me
Teach ‘em what they don’t know how
Carter
But they’ll laugh at you in Jackson
And I’ll be dancin’ on a Pony Keg.
They’ll lead you ‘round town like a scolded hound,
With your tail tucked between your legs,
In de jaren zestig en zeventig was Jackson het hoogtepunt van een optreden van Cash en Carter. Ze zullen het duizenden keren hebben gezongen. In de biopic Walk The Line over het echtpaar zingen acteurs Reese Witherspoon en Joaquin Phoenix het duet ook. Niet onverdienstelijk trouwens.
Cash werd weliswaar geboren in Akansas, maar woonde het grootste deel van zijn leven in Tennessee, de staat die in zijn nummers het vaakst wordt bezongen. Het ligt voor de hand te denken dat de plaats uit het liedje Jackson, Tennessee moet zijn. Maar is dat wel zo?
Jackson is een middelgrote stad grofweg halverwege tussen Nashville en Memphis. Een armoedige plek, waar anno nu weinig te beleven is. Bovendien is het nachtleven in Nashville of Memphis veel bruisender. Dat zal in de jaren zestig vast ook het geval zijn geweest. Het is alsof een boer uit Aalsmeer zegt dat-ie in Hoofddorp een nachtje gaat stappen.
Maar Jackson werd ook niet geschreven door Cash. Het werd in 1963 uitgebracht door Billy Ed Wheeler met de hulp van de bekende popsongschrijver Jerry Leiber, die de tekst wat veranderde. Wheeler heeft nooit verteld om welke Jackson het nu gaat in het lied. Jackson, Missisippi is een grote stad, maar het lijkt onwerkelijk dat het lied daarover ging. Wheeler zelf kwam uit West Virginia. En in de hele VS zijn honderden plaatsen die Jackson heten.
Maar juist die onduidelijkheid maakt het liedje zo mooi. Jackson is een idee, een gevoel. Een mythische plek waar de sleur van het huwelijk ontvlucht kan worden, maar waar je uiteindelijk toch nooit heengaat. Het is die wereldreis die je nooit gaat maken. Het feestweekend in Barcelona met je vrienden waar het uiteindelijk nooit van komt. En de kibbelende geliefden uit het liedje zijn waarschijnlijk gewoon samen oud geworden en vlak na elkaar overleden. Zoals het hoort.
Reacties (9)
pff johnny cash.. flutmuziek met een sausje valse romantiek..
Zeker lady gaga fan, hè, sikbock?
Heb je ooit de moeite genomen de “American Recordings” albums eens te beluisteren? Waarschijnlijk niet, anders had je wel een andere mening.
Sickbok hééft juist een andere mening ;)
Michiel, kunnen we ook zo’n stukkie krijgen over “24 hours from Tulsa” ?
Johnny Cash is een grote held. Jackson ken ik niet moet ik tot m’n spijt bekennen. Andere covers die wel over de liefde gaan zijn beter blijven hangen. Overigens kon Cash ook dat als geen ander. Daarbij is If I were a Carpenter wel mijn favoriete cover van Cash en Carter.
Johnny is geweldig. Al jaren staat “At San Quentin” bij mij op nummer 1 qua albums die ik opnieuw en opnieuw en opnieuw kan luisteren.
@ bullie: Goeie suggestie. Prachtige platte dramatiek in dat nummer. Ik ga eens kijken of er wat leuks over te vertellen valt.
Alleen was Johnny Cash een held totdat zijn bekering tot het nationalistische christendom: met veel vlagvertoon, Billy Graham, usw.
@7: Ik geloof niet dat Cash’ bekering hem bij de Christian Right heeft gebracht. Anders valt zijn compassie voor gevangenen en de native Americans moeilijk te verklaren.
Of zoals Wikipedia vermeldt (ik ga er maar vanuit dat de bron klopt):
When invited to perform at the White House for the first time in 1972, President Richard Nixon’s office requested that he play “Okie from Muskogee” (a satirical Merle Haggard song about people who despised youthful drug users and war protesters) and “Welfare Cadillac” (a Guy Drake song that derides the integrity of welfare recipients). Cash declined to play either song and instead played a series of more left-leaning, politically charged songs, including “The Ballad of Ira Hayes” (about a brave Native-American World War II veteran who was mistreated upon his return to Arizona), and his own compositions, “What is Truth?” and “Man in Black”. Cash claimed that the reasons for denying Nixon’s song choices were not knowing them and having fairly short notice to rehearse them, rather than any political reason.
Dus christelijk, maar wel vanuit de sociaal-christelijke hoek.
Bovendien kan ik persoonlijk niet zeggen dat Cash’ muzikale of tekstuele kwaliteiten hebben geleden onder zijn geloof. Zelfs zijn liedjes over God en religie vind ik, in tegenstelling tot de meeste andere christelijke muziek, goed te pruimen.
Shane McGowan (leeft die nog?)
Ongelooflijk maar waar: ja.