Da’s een beetje een rèreligión ak’t zehhe mag. Ouwe bêêlden mi mèègden en dôôd ant kruus pelle mekoar of int gouwe licht afterlife. Zieltje schenkt en kriegt et leven, moar och wat scherminkel est toch. Tjoeng.
ik ga altijd voor minstens een dubbele ‘betekenis’ tegenwoordig. veel tekeningen ontstaan maar komen nooit los van hun enkelvoudige idee. Die blijven op stock.
In dit geval was de pun Christ aan het kruis het startidee.
Tot het figuurtje z’n eigen leven begon te leiden, en de houding van Moeder ontstond…
#9
HansR
Hemelvaart.
Rare religie.
#10
mescaline
Ik had de enkeling aan het kruis zitten en de dubbeling in de maagden van Mohammed, in almaar pellende chronologische handeling.
#11
mescaline
God weet wat. Het was de zware Zeeuwse stem in me die iets wou zeggen. Hij dankt u Crachat.
en voorts dacht ik ook aan een paar interesses van onze baas, uiteraard.
Het is vrijdag voor iets.
#14
Larie
@Crachàt:
-Harry Mulisch schrijft ergens in ” De ontdekking van de hemel”, ik verzin niets ik herinner mij.
-Henry Moore repliceert een vraag van een journalist met “wat zeurt u nu, dat beeld zat al in die steen mijn enige verdienste is dat ik het toonbaar heb gemaakt.
-U zegt “totdat het figuur een eigen leven begint te leiden”
Hoe zit dat nu precies, heeft U daar gedachten over de mijne gaan in circels op dit moment.
#15
Larie nog een keer
Ah..zie het nu pas, de slijpsteen van de geest (rode pot met lood resten van de puntenslijper als teaser). Hoe zou u “re-search” verbeelden btw?
Sorry praat onzin, ik ga een sneeuwpop maken, heb peen en hoed (en wijn),
1) In het geval van Mulisch is dat correct, een pedanter en slechtschrijvender dief bestaat er niet. (heb het niet met ‘m op, sorry)
2) oh, die komt van Michelangelo! En die kan dan weer niet pedant genoeg zijn :-) Fuckin’ meester.
Zeer vaak heb ik dat gevoel met een wit vel toch ook. De eerste lijn is de belangrijkste. (Ik ga er ff serieus op in, je bent de eerste de beste niet hé…)
Als de eerste lijn niet goed zit pak ik een volgend vel.
Eigenlijk beeld ik me (als ontstaansreden voor een tekening) een figuur in een situatie in, net zoals een acteur een rol benadert. Een bepaald gebaar, een blik, een foto uit de krant, een spiegel of een gesprek, een situatie waar een vriend/vriendin in verkeert, een gebeurtenis uit de krant: dit alles vormt een soort fractale beeldbank waar ik zonder het te beseffen uit pluk.
Zo is er een man die op mijn donderdagse marktdag wafels bakt. Hij staat er met z’n moeder in een stinkkraam, heeft wel eens een blauw oog, ik koop er nooit iets, maar toch kruisen onze blikken elkaar in een soort mannenherkenning. Wel: zijn kop gebruik ik dikwijls uit het hoofd (…) als voorbeeld voor een welbepaald type. Voor iets wat ik wil uitdrukken. Wat er dan vervolgens op papier staat, kan anders zijn.
Dat is wanneer de ‘luciede onverschilligheid’ overneemt. Of ’the state of grace’, signature automatique. Eigenlijk sta ‘ik’ (in mijn bewustzijn) op een podium en moet improviseren met een ‘karakter’ en met ‘sleutelwoorden’ die erin moeten voorkomen.
Ik maak dan ook nooit met dunne lijntjes een opbouw, elke streep en en lijn wordt meteen en definitief gezet. Tot er een andere definitieve overkomt, of niet. De tekening is de baas.
Kleur (en in het geval van Sargasso: wat PhotoShopretouche) volgt op het laatst.
En uiteraard geldt dit alles enkel weer voor het type tekening van vandaag.
Maar of het nu een rots of een dier ofwatdanook is, dat ‘inlevend pre-acteren’ is er altijd.
Totale vrijheid -binnen de schedel.
Make show.
en dat was tevens 3) denk ik…
Pfew -als IK maar niet te pedant overkom :-S
Wou gewoon naar eer en geweten antwoorden, dan weet ik het gelijk ook.
#17
Larie
Een dag is voor mij pas een dag als er iets blijft hangen, vandaag is zo’n dag, bedankt. Ik kom daar nog eens op terug, als U mij toestaat.
ps: Mulichs haalde ik alleen maar aan omdat ik dat boek in Wadi Rum (Jordanie, eigenlijk de beste plek voor zo’n boekje) tussen de kamalenpoep gelezen heb en slechts enkele zinnen bleven kleven, waaronder deze.
In Amsterdam is hij vrijwwel elke avond ergens op een brug te aanschouwen als levend icoon met pijp, HEY IT’S ME’, zoiets dan, not my hero.
#18
Esthère
wauw as usual.
heel sterk — Vooral het vleugelkleed dat ze omhoog houdt :-)
dankallenreedsch wederom, voor de lof.
en hey George: da’s een mooie site!
Hoewel ik absoluut passioneel liefhebber van het potlood ben, twijfel ik toch in voorkeur; tussen wat het kàn en wat het ìs :-)
Reacties (20)
Das een moelijke, give me time.
Da’s een beetje een rèreligión ak’t zehhe mag. Ouwe bêêlden mi mèègden en dôôd ant kruus pelle mekoar of int gouwe licht afterlife. Zieltje schenkt en kriegt et leven, moar och wat scherminkel est toch. Tjoeng.
ta vreè juste hezien, mescaline :-)
@mescaline: klap hands voor uw scherpe blik, waar is m’n bril?
Niet te vergeten het scherpe en toch ook weer zoete penseel.
ik dacht aan gristus aan het gruis…… Het Gruis……..
en alweer: raak, DegPek…
ik ga altijd voor minstens een dubbele ‘betekenis’ tegenwoordig. veel tekeningen ontstaan maar komen nooit los van hun enkelvoudige idee. Die blijven op stock.
In dit geval was de pun Christ aan het kruis het startidee.
Tot het figuurtje z’n eigen leven begon te leiden, en de houding van Moeder ontstond…
Hemelvaart.
Rare religie.
Ik had de enkeling aan het kruis zitten en de dubbeling in de maagden van Mohammed, in almaar pellende chronologische handeling.
God weet wat. Het was de zware Zeeuwse stem in me die iets wou zeggen. Hij dankt u Crachat.
Eén of andere West-Vlaamse god dankte terug :-)
en voorts dacht ik ook aan een paar interesses van onze baas, uiteraard.
Het is vrijdag voor iets.
@Crachàt:
-Harry Mulisch schrijft ergens in ” De ontdekking van de hemel”, ik verzin niets ik herinner mij.
-Henry Moore repliceert een vraag van een journalist met “wat zeurt u nu, dat beeld zat al in die steen mijn enige verdienste is dat ik het toonbaar heb gemaakt.
-U zegt “totdat het figuur een eigen leven begint te leiden”
Hoe zit dat nu precies, heeft U daar gedachten over de mijne gaan in circels op dit moment.
Ah..zie het nu pas, de slijpsteen van de geest (rode pot met lood resten van de puntenslijper als teaser). Hoe zou u “re-search” verbeelden btw?
Sorry praat onzin, ik ga een sneeuwpop maken, heb peen en hoed (en wijn),
groet U :)
1) In het geval van Mulisch is dat correct, een pedanter en slechtschrijvender dief bestaat er niet. (heb het niet met ‘m op, sorry)
2) oh, die komt van Michelangelo! En die kan dan weer niet pedant genoeg zijn :-) Fuckin’ meester.
Zeer vaak heb ik dat gevoel met een wit vel toch ook. De eerste lijn is de belangrijkste. (Ik ga er ff serieus op in, je bent de eerste de beste niet hé…)
Als de eerste lijn niet goed zit pak ik een volgend vel.
Eigenlijk beeld ik me (als ontstaansreden voor een tekening) een figuur in een situatie in, net zoals een acteur een rol benadert. Een bepaald gebaar, een blik, een foto uit de krant, een spiegel of een gesprek, een situatie waar een vriend/vriendin in verkeert, een gebeurtenis uit de krant: dit alles vormt een soort fractale beeldbank waar ik zonder het te beseffen uit pluk.
Zo is er een man die op mijn donderdagse marktdag wafels bakt. Hij staat er met z’n moeder in een stinkkraam, heeft wel eens een blauw oog, ik koop er nooit iets, maar toch kruisen onze blikken elkaar in een soort mannenherkenning. Wel: zijn kop gebruik ik dikwijls uit het hoofd (…) als voorbeeld voor een welbepaald type. Voor iets wat ik wil uitdrukken. Wat er dan vervolgens op papier staat, kan anders zijn.
Dat is wanneer de ‘luciede onverschilligheid’ overneemt. Of ’the state of grace’, signature automatique. Eigenlijk sta ‘ik’ (in mijn bewustzijn) op een podium en moet improviseren met een ‘karakter’ en met ‘sleutelwoorden’ die erin moeten voorkomen.
Ik maak dan ook nooit met dunne lijntjes een opbouw, elke streep en en lijn wordt meteen en definitief gezet. Tot er een andere definitieve overkomt, of niet. De tekening is de baas.
Kleur (en in het geval van Sargasso: wat PhotoShopretouche) volgt op het laatst.
En uiteraard geldt dit alles enkel weer voor het type tekening van vandaag.
Maar of het nu een rots of een dier ofwatdanook is, dat ‘inlevend pre-acteren’ is er altijd.
Totale vrijheid -binnen de schedel.
Make show.
en dat was tevens 3) denk ik…
Pfew -als IK maar niet te pedant overkom :-S
Wou gewoon naar eer en geweten antwoorden, dan weet ik het gelijk ook.
Een dag is voor mij pas een dag als er iets blijft hangen, vandaag is zo’n dag, bedankt. Ik kom daar nog eens op terug, als U mij toestaat.
ps: Mulichs haalde ik alleen maar aan omdat ik dat boek in Wadi Rum (Jordanie, eigenlijk de beste plek voor zo’n boekje) tussen de kamalenpoep gelezen heb en slechts enkele zinnen bleven kleven, waaronder deze.
In Amsterdam is hij vrijwwel elke avond ergens op een brug te aanschouwen als levend icoon met pijp, HEY IT’S ME’, zoiets dan, not my hero.
wauw as usual.
heel sterk — Vooral het vleugelkleed dat ze omhoog houdt :-)
ik vond de foto juist zo mooi
http://pencilrevolution.com/
dankallenreedsch wederom, voor de lof.
en hey George: da’s een mooie site!
Hoewel ik absoluut passioneel liefhebber van het potlood ben, twijfel ik toch in voorkeur; tussen wat het kàn en wat het ìs :-)