Bas Heijne schrijft in de maandelijkse glossy van NRC-Handelsblad waarom hij zo’n eikel is. Hij heeft een boekje gelezen van een Franse filosoof over de omgang met eikels, zakken, hufters, etc.
Wat hij goed beschrijft: hoe eikels je onmiddellijk naar hun niveau weten te halen. Je ergert je, je wordt boos, krijgt de pest in – en je hapt. Het grootste, misschien wel enige talent van eikels bestaat eruit dat ze van jou ook een eikel kunnen maken.
En dat kan erg verleidelijk zijn, moet Heijne toegeven.
Ergernis kan gemakkelijk een verslaving worden; je hoeft zelf dan niks meer te doen of te vinden, je vult je tijd met reacties op wie je een eikel vindt. Tot voor kort waren er mensen die de hele dag liepen te schelden op Alexander Pechtold. Er zijn intelligente mensen die de hele dag bezig zijn Wierd Duk een lul te vinden.
En hij concludeert:
…de grootste strijd voer ik tegen de eikel in mezelf – de verleiding om te happen, je over te geven aan je ergernis en woede, de eikels in je omgeving de hele dag met je mee te nemen, als kauwgum aan je schoen. Het gaat steeds beter, dat wel, maar er is nog een lange weg te gaan.
Reacties (3)
Eigenlijk niet meer dan een variant op de bekende spreuk:
@1 Spreuken 26:4
Ik vind zelf overigens Wierd Duk alleen een lul als ik de telegraaf voor mijn neus heb, leg ik de moffenkrant terzijde dan ebt dat al snel weer weg, ik ben blijkbaar een eikel, maar met mate.
Ik ben al zo’n eikel dat ik niet eens begin aan de telegraaf, elsevier, ad. En dat zijn dan de kranten.
Uit verschillende hoeken kan je al genoeg geluiden horen zodat onderdompelen mij niet echt nodig lijkt.