Quote du Jour | “En fuck het liberalisme”

Serie:

QUOTE - Ok, de quote in de titel kan op heel veel onderwerpen slaan, maar het komt uit dit boeiende artikel over bijstandschaamte. Waar komt dat vandaan, bijstandschaamte, en waarom ervaren mensen in de bijstand zoveel mentale druk?

Recht hebben op een bijstandsuitkering betekent ook aan plichten moeten voldoen. Zo moet je meewerken aan onderzoek van de gemeente, zoals een huisbezoek, moeten vakantieplannen vooraf besproken worden en mag je maximaal vier weken per jaar op vakantie in het buitenland. Ook moet men zich ‘goed gedragen en er netjes en verzorgd uitzien bij een sollicitatiegesprek’ en zich ‘goed gedragen’ richting medewerkers van de gemeente. Wat ‘goed gedrag’ of ‘netjes en verzorgd’ inhoudt is nergens terug te vinden. Mag de medewerker van de gemeente daarover oordelen? En wat betekent ‘bespreken’ precies? Mag ook hier de medewerker een oordeel geven over de vakantieplannen? Is Zuid-Frankrijk acceptabel maar bijvoorbeeld een bestemming als Miami niet?

Aan het woord is een deelnemer aan het Tilburgse experiment met de bijstand.

De eerste drie maanden van het project was ik al productiever dan ooit. Je moet je voorstellen dat er daarvoor één medewerker was van de gemeente die naast mij nog zo een 275 ‘cliënten’ had. Ik heb die man nog nooit ontmoet. … Binnen de regels van dit project kon ik ineens weer keuzes maken. Ik heb echt 100% verbetering ervaren. In de praktijk, maar vooral ook mentaal.

En daar komt waarschijnlijk die mening over het liberalisme vandaan…

Reacties (1)

#1 Michiel de Pooter

Het stuk mist essentie. Dat er bij het recht op een bijstanduitkering ook plichten horen, vind ik helemaal niet zo gek. Dat die plichten per gemeente voortdurend verschillend worden geinterpreteerd en gehandhaafd, is veel ernstiger. Ik denk dan met name aan sollicitatieplicht voor 60 plussers en de z.g. tegenprestaties met vrijwilligerswerk. Door die ongelijke interpretatie van de particpatiewetgeving, zijn zelfs aparte republieken in NL ontstaan, waar je een type ambtelijke willekeur aantreft, die alleen in een banenrepubliek thuishoort.