De Participatiewet lijkt het niet zo goed te doen voor mensen met een beperking, volgens onderzoek van het SCP:
Het Sociaal en Cultureel Planbureau keek naar de 11.000 mensen die eind 2014, vlak voor de invoering van de nieuwe wet, op een wachtlijst stonden en onder de Wet sociale werkvoorziening vielen. Ongeveer een derde van hen vond in de twee jaar daarna een baan, terwijl dat voorheen ongeveer de helft was.
Ook hielden minder mensen dan in voorgaande jaren hun baan langer dan een jaar vast. En een grotere groep bleef deels afhankelijk van een uitkering, concludeert het planbureau.
Waar het SCP wijst op de nieuwe verantwoordelijken (de gemeenten), is de NOS niet vergeten dat deze overdracht van Rijk naar gemeenten gepaard ging met een flinke bezuiniging. Goede journalistiek:
Volgens het SCP is de Participatiewet nog altijd work in progress. Gemeenten kregen te maken met nieuwe verantwoordelijkheden, die ze zich nog eigen moeten maken. De effecten van de bezuinigingen die ermee gepaard gingen, heeft het planbureau niet gemeten.
Hopelijk wordt hier in de eindrapportage wel iets over gezegd.
Reacties (9)
Dat krijg je he, als ordinaire bezuinigingen worden verkocht als “verbeteringen”
Kon je zien aankomen. Bedrijven zitten niet te wachten op werknemers die niet full speed meekunnen, tenzij ze daar een zak met subsidiegeld voor krijgen. En als dat subsidiegeld op is, worden die mensen er weer uitgetrapt.
Sociale werkplaatsen werkten prima. In hun eigen tempo werken, toch het gevoel hebben een nuttige bijdrage te leveren, en daar een inkomen voor ontvangen. Maar nee, dat moest ook kapot.
Maar hoe levert het feit dat minder mensen aan een (blijvende) baan geraken en dus in een uitkering blijven zitten dan een bezuiniging op? Dat kost toch juist alleen maar meer geld?
@3: Sociale werkplaatsen worden door de rijksoverheid betaald. En een (bijstands)uitkering kost minder dan een arbeidsplaats in een sociale werkplaats. Plus de rijksoverheid heeft het geheel bij de gemeenten gedumpt, dus die overheid is er van af, de gemeenten mogen het oplossen, binnen hun (te kleine) budget. Zie ook de Jeugdzorg, nog zo’n fijn staaltje ‘ombuigen’.
De vraag daarbij is of werken bij een sociale werkplaats als een volle baan kan tellen. Een sociale werkplaats vult gewoon alle plekken die het heeft, er valt altijd wel wat te fröbelen te verzinnen. Een bedrijf daarentegen neemt alleen mensen aan die het nodig heeft. Niet dat de bezigheidstherapie in een sociale werkplaats niet nuttig kan zijn voor bepaalde gevallen.
Het feit dat het bedrijfsleven ruim aan de verwachting voldoet blijkt dat de regeling in principe werkt. Dat de overheid achterblijft bewijst maar weer eens te meer dat je zo min mogelijk aan ambtenaren moet overlaten.
@4: Ik lees uit de quote dat de helft van de mensen uit de sociale werkplaats naar een “echte” baan vertrokken binnen twee jaar en dat ze die baan vervolgens ook langer vasthielden dan de mensen die nu in de participatiewet terechtkomen en moeten “participeren” met behoud van uitkering. Dus ook al kost een sociale werkplaatsbaan meer dan een uitkering, dan nog ga je uiteindelijk er meer op toeleggen, als de uitstroom uit de sociale werkplaats aanzienlijk groter is dan uit een uitkering met “participatie” (dat mensen laten “participeren” kost trouwens ook gewoon geld).
@5 Heb je wel eens bij een ‘echt’ bedrijf gewerkt?
Is je daarbij opgevallen wat er bij bijv. ING of SHELL aan hofhouding rondloopt, daar hartstikke veel voor betaald krijgt, maar er alleen maar is om het topmanagement status te verlenen.
Als je met een ordner (of een MacBookPro) onder je arm in een driedelig pak of gekleed in het vrouwelijke equivalent daarvan week in week uit rondloopt bij een topbedrijf op de zuidas zit je echt alleen maar te froebelen, maar wekt de indruk dat je geld opbrengt, in plaats van dat je geld kost.
@7: Het probleem is dat je dat soort verborgen werkloosheid vooral tegenkomt vanaf middenmanagement. De (meestal uitbestede) schoonmaakploegen, bedrijfspost, catering etc. worden over het algemeen strikt aan efficiëntie/prestatiecontroles onderworpen, net als de mensen die de productie van het bedrijf doen (daar kun je dan ook weer een stukje verborgen werkloosheid/middle management op kwijt). En laat dat nou net de posities zijn waar de meeste arbeidsbeperkten en langdurig werklozen voor in aanmerking komen. Zo lang de overheid subsidie geeft, wil het bedrijfsleven die mensen ook wel aan dit werk helpen (maar dus blijkbaar niet blijvend), in periodes waarin de economie aantrekt. Bij de volgende recessie zijn dit natuurlijk ook meteen de eersten die weer (langdurig) op straat staan.
Ach, een collega ook een contract gekregen met 30% door de gemeente betaald. Waar hebben we het over. Allemaal cijfertjes, in de praktijk weten ze maar weinig. Sociale werkplaats is voor veel mensen meer een gevangenis dan een bescherming. Zielige mensen moet je niet doodknuffelen.