Muslims in the Middle East are fighting wars of religion. Like the carnage between Protestants and Catholics that haunted Northern Ireland during the last third of the 20th century, there is little anyone can do until local peoples crave peace so intensely they are willing to cultivate it. History shows that outside meddling only intensifies sectarian fury.
Historica Elizabeth Cobbs-Hoffman duidt de huidige situatie in Syrië en Irak aan de hand van de godsdienstoorlogen die het Europese continent in de nasleep van de Reformatie honderddertig jaar lang teisterden, en komt tot de conclusie: niet mee bemoeien.
Religious or ideological battles typically aim to redraw boundaries and overthrow governments. Onlookers cannot end such conflicts — as Americans ought to know. Neither Britain nor France could stop the U.S. Civil War, which claimed 700,000 American lives, the most of any war the United States has engaged in.
Helemaal ongegrond lijkt dat niet. Zo legt Isabel Coles in een reportage voor Reuters bloot dat Koerdische Peshmergastrijders en sji’itische milities met behulp van de Amerikaanse luchtsteun weliswaar gebied heroveren op ISIS; maar vervolgens wraak nemen op de soennitische bevolking, en elkaar ook het licht in de ogen niet gunnen.
“This land is ours: they are an occupying force,” said Sirwan, a Kurdish fighter, when asked about the Shi’ite militia presence. “There will be bigger problems than Islamic State in this area.”
Reacties (9)
Ja, als mensen alles met religieuze oogkleppen op bekijken, zijn de grote boerenoorlogen en opstanden tegen land enclosures, waar zich vrijwel geen buitenlandse machten mee bemoeid hebben, ook te herleiden tot religieuze oorlogen. En om een punt te bewijzen dat buitenlandse inmenging niet altijd een succes is, haal je er de Amerikaanse burgeroorlog bij, als typisch voorbeeld van een religieus conflict…
Dit soort mensen, dat de geschiedenis niet eens goed kent, of ten eigen nutte verdraaid, is niet in staat om het heden te duiden, laat staan de toekomst.
Als wij ons niet met hen bemoeien, bemoeien zij zich wel met ons. Anders gezegd, onze wereld is zodanig verweven op politiek en economisch gebied, en ook op het niveau van sociale contacten, informatie en ideeën, dat het domweg niet meer mogelijk is om ons te isoleren van conflicten die elders spelen.
De EU grenst aan het Midden Oosten, dat is helemaal niet ver weg, we hebben er alle belang bij om ons er mee te bemoeien zodanig dat de conflicten opgelost worden.
Hoe je dat vervolgens doet kan je vervolgens over discussiëren, het zijn nogal complexe conflicten waar dikwijls geen duidelijk goede strategie is, alles wat je onderneemt (of niet onderneemt!) heeft nadelen. Dus het conflict negeren is niet perse de beste oplossing. In dit geval hebben we dat 3 jaar gedaan.
@1 En om een punt te bewijzen dat buitenlandse inmenging niet altijd een succes is, haal je er de Amerikaanse burgeroorlog bij, als typisch voorbeeld van een religieus conflict…
Ze heeft het over religieuze en ideologische conflicten. De Amerikaanse burgeroorlog is een voorbeld van dat laatste.
Deze dame die dat schrijft is wel een heel erg “USA is an exceptional nation in the world” adapt:
http://elizabethcobbshoffman.com/my-grand-unified-field-theory/
”Are we really exceptional? Have we really improved the world through our foreign activities? Elizabeth Cobbs Hoffman offers a resounding yes to both questions. With insight and wit, she explains how Americans have helped to build more open, accountable, and peaceful societies across the globe.”
Maar goed ik geef toe ik heb nooit wat van haar gelezen dus echt oordelen kan ik niet.
@3: Bestaan er in essentie ook niet ideologische oorlogen ?
@4: oorlogen om gebied, water/olie/resources of belastinginkomsten?
@4 Zijn burgeroorlogen niet altijd ideologisch?
Wat? Ga per conflict maar na door welk vorig conflict het werd veroorzaakt. Het gros van de nu lopende conflicten is direct te relateren aan voornamelijk westerse landen die niet begrijpen wat Elizabeth Cobbs-Hoffman zegt. Helaas kom je zo al snel in de koloniale periode uit, waar inmenging de default was.
En dat roept de vraag op: is de historische wijsheid van mevrouw Elizabeth Cobbs-Hoffman ook nog van toepassing als je je eenmaal overal in hebt gemengd? En wat als je dat op zo’n wijze hebt gedaan dat de gevolgen mogelijk nooit meer weggaan? Israel gaat echt niet meer weg en de Palestijnen ook niet. De wapens die ergens vorige eeuw aan wat nu Al Qaida en IS zijn zijn gegeven zijn nog lang niet stuk. Voormalige USSR-leden die nu ineens EU-lid zijn zullen niet zomaar de EU verlaten. Zolang Iran geen echte democratie is zal men de UK en de US daar de schuld van geven.
Behoorlijk wat zaken die je als religieuze strijd zou kunnen kenmerken zijn dat natuurlijk helemaal niet; de belangrijkste reden dat het vandaag de dag erens bonje is is meestal simpelweg dat het dat gisteren ook al was.
@4:
Jazeker, WW1 was een niet ideologische oorlog maar een oorlog om de macht.
@5: worden zelden als dusdanig uit gesproken, ik bedoel er wordt zelden gezegd: we komen even binnenvallen om jullie resources te plunderen, er is altijd een ideologische geladen argument. Denk daarom dat het onderscheid zo moeilijk te maken en is en dat daarom er onder historici zoveel debatten zijn over de de vraag waarom specifieke oorlogen gevoerd zijn: puur om materieel gewin of om puur ideologische redenen?