Queen voor gevorderden – Les 1 – A Night at the Opera

LONGREAD - Voor het andere blog waar ik voor schrijf (Hoe Vrouwen Denken) ben ik een serie muziekartikelen aan het schrijven over mijn cd-collectie, onder de noemer “Ouwe meuk is ook leuk!”, in alfabetische volgorde.  Met het idee dat die verder ongebruikte relieken dan nog enig nut dienen. Het is een leuke kapstok waar ik al bijna een half jaar zoet mee ben, en het eind is nog niet in zicht. Aangekomen op het punt waar ik nu ben, ging ik volledig los, want het gaat over mijn all time favorite band Queen. Daar weet ik wel wat van, zeg maar, en opeens wist ik het: ik ga Queen-les geven. Vast ook leuk voor de Sargasso-lezer.

Ik wil het vooral over de minder bekende nummers hebben. And some fun facts on the side.

Les 1

A Night at the Opera. De bekende nummers zijn natuurlijk Bohemian Rapsody (11), You’re My Best Friend (4) en Love of my Life (9), ook de Queen-versie van God Save the Queen (12) zul je wel eens gehoord hebben. Er is zeker iets over te melden, maar ik sla ze toch even over.

De opener is meteen een lekkere binnenkomer. Ik zet ‘m wel eens op als ik heul erg pissed off ben op iemand. Freddie Mercury schreef het nummer nadat de band was genaaid door hun manager en platenlabel, of zo voelde hij dat in elk geval. In die tijd tekende je bij een label en die namen vooruitgeschoven kosten op zich, maar pikten ook het grootste deel van de omzet van je muziek in. Hier een aardige reconstructie van het financiële plaatje rond Queen in hun begintijd. Of Freddies gevoelens terecht waren, daar kun je een aardige boom over opzetten. Dat gaan we niet doen. We gaan gewoon lekker luisteren naar dit fenomenale muziekstuk (wat mij betreft een van hun beste nummers), dat we te danken hebben aan dit debacle. Hier de volledige, o zo venijnige tekst.

Death On Two Legs

Nummer twee contrasteert sterk met het voorgaande nummer. Er valt niet zo veel over te vertellen, want het gaat eigenlijk nergens over, maar ik ben er dol op. Het is een van hun lolligere songs, waarvan er op elk van mijn albums minstens één te vinden is, op deze staan er twee. Dat is voornamelijk te danken aan de flamboyante invloed van Freddie, die een nogal bizar gevoel voor humor had. Jammer genoeg zijn de live-versies van erbarmelijk slechte kwaliteit. Maar deze versie is ook leuk, voorzien van hele oude foto’s van de bandleden. Goed opletten, want voor je ‘t weet is het weer voorbij; het hele nummer duurt iets meer dan een minuut.

Lazing on a Sunday Afternoon

Het derde nummer is I’m in Love With My Car, een van de mindere nummers op dit album, geschreven én gezongen door Roger Taylor. Saillant detail: volgens de film Bohemian Rapsody wilde de platenmaatschappij liever dat nummer als single uitbrengen, omdat ze Bohemian Rapsody maar een raar nummer vonden. Of dat waar is weet ik niet; er zaten een aantal dingen in de film waarvan ik weet dat ze niet klopten, en Wikipedia vertelt ook een iets ander verhaal. Ik sla hem over, maar de link brengt je naar YouTube, mocht je nieuwsgierig zijn.

De volgende (5) is ook heel apart, geschreven en gezongen door Brian May. Hij studeerde astrofysica (en behaalde uiteindelijk op zijn 60^e alsnog zijn doctoraat op dit gebied – waarvoor respect!) en leeft hier zijn fascinatie voor ruimte- en tijdreizen blijkbaar uit. Het verhaalt van een ruimtereiziger die met 20 vrijwilligers de aarde verlaat. Hij denkt na één jaar weer terug te komen, maar dan blijken er honderd jaar verstreken. Lekker folky ook.

‘39

De nummers zes en acht, Sweet Lady en The Prophets’ Song, link ik alleen even. De eerste omdat ik het een kutnummer vind, en de tweede is nogal een acquired taste, so to speak. Het is hun op een na langste nummer (achtenhalve minuut) en is een soort mini rockopera. Toen ik het de eerste keer hoorde vond ik ’t helemaal niks, het vergt echt een paar keer luisteren. Wie daar zin in heeft, klikt zelf door.

Tussen bovenstaande twee staat weer zo’n grappig liedje (7). Deze duurt ook al niet zo lang, nog geen tweeënhalve minuut (de laatste 10 seconden zijn loos). De “blazers” die je hoort tijdens het bruggetje (rond 1 minuut) zijn helemaal ingezongen door Freddie en Roger, het tap-geluid imiteren ze met hun vingers op het deck. Brian doet op dit nummer niet eens mee. Het is ook nooit live gespeeld.

Seaside Rendezvous

Er is nog maar één nummer (10) over en het leuke daarvan is dat bij deze Freddie juist helemaal niet meedoet. Het is geschreven en alle vocals zijn ingezongen door Brian. En hier zijn de blazers die je hoort ook niet echt, maar gemaakt met vier verschillende gitaren met effecten eroverheen. Waaronder zijn unieke Red Special a.k.a. Old Lady a.k.a. Fireplace, een zelfgebouwde gitaar die na ruim 55 jaar nog steeds meegaat. Na een jaar of 20 liet Brian ook replica’s maken als back-up-gitaar, of om het origineel niet aan schade bloot te stellen. Sinds de jaren ’00 worden er replica’s in verschillende stijlen gebouwd en verkocht door Brian May Guitars. De liefhebber vindt hier een half uur durende documentaire over de Red Special. Overigens is de hoofdmelodie van dit nummer gespeeld op een ukelele. De tekst gaat over een man die vol goede moed het huwelijk in gaat en een eigen bedrijf begint. Maar in de loop van de tijd is hij zo met zijn werk bezig, dat al zijn vrienden ervandoor gaan, en hij verwaarloost zijn gezin. In de zin “reward of all my efforts, my own Limited Company” zit een woordgrap; hij bedoelt de bedrijfsvorm maar ook het feit dat hij niemand meer heeft die om hem geeft. Het is een wijze les: “take care of those you call your own and keep good company”.

Good Company