Huub en Claire zijn getrouwd. Wie? Nou, Huub en Claire uit de Gouden Kooi. De serie komt binnenkort tot een einde. De winnaar krijgt een villa en het mag duidelijk zijn dat Huub en Claire zich nadrukkelijk in de kijker spelen.
De deelnemers van de Gouden Kooi hebben twee jaar lang hun privacy opgegeven. Dat wil zeggen, als ze privacy wilden, moesten ze die expliciet opzoeken (voor zover je sex onder een dekbed privacy kunt noemen – u weet het filmpje zelf wel te vinden, hè?). Privacy is een keuze, iets dat je opzoekt als je wat te verbergen hebt. Zo slaapwandelen we de surveillance society binnen.
Een interessante vraag is waarom mensen dat niet erg lijken te vinden. Volgens de Britse filosoof John McGrath komt dat omdat camera’s de beleving intensiveren. McGrath onderzocht vooral kunstenaars, omdat die heel bewust bezig zijn met de effecten van hun expressies. Choreografen, bijvoorbeeld, projecteren beelden van de dansers tijdens de voorstelling, omdat ze gemerkt hebben dat zowel dansers als toeschouwers er een diepere beleving aan overhouden.
De youtube-generatie probeert actief haar privacy op te heffen. Mensen maken sextapes van zichzelf en zetten die op internet. Sommigen zetten hun webcam aan om hun zelfmoord vast te leggen, stelt McGrath tot zijn verbazing vast. Het hele hebben en houden mag op hyves, myspace en facebook. Niet langer is privacy de norm, maar openbaarheid.
We slaapwandelen dus niet de surveillance society binnen, we sprinten erheen. De camera is een drug en wie bang voor haar is, heeft iets te verbergen. Die is niet open, niet eerlijk. Die leeft niet echt. Die bestaat nauwelijks en kan onmogelijk gelukkig zijn. Benieuwd of het huwelijksbootje van Huub en Claire de cold turkey van de afwezige camera gaat overleven.
Reacties (6)
Het is natuurlijk de vraag in hoeverre het een actieve wens is, en in hoeverre de hyvers en youtubers de uiteindelijke consequenties van hun gedrag niet inzien.
Safety by numbers. Men ziet het internet steeds meer als onderdeel van het dagelijks leven.
En het dagelijks leven, daar moet je ook laten zien wie je bent. Op school, thuis, op je werk enz. enz.
En net als in het echte leven zal 99,9% van de mensen zich onopvallend gebruiken.
Die 0,1% die wel gekke dingen doet, daarvan zal het overgrote deel ook niet opvallen. Ook dat deel wat op het internet staat. Nogmaals, safety by numbers.
Het enige verschil is dat als het wél opgepakt wordt, het meteen landelijk bekend is, in plaats van alleen thuis, op school, op je werk. Maar in tegenstelling tot wat de meeste mensen denken, het internet vergeet wél. Natuurlijk, het materiaal staat nog wel ergens, maar het is opgegaan in de massa, en het leeft een obscuur bestaan. Het wordt af en toe gezien.
Weet jij nog wie dat breezesletje was dat je een jaar geleden met haar blote tieten op het net zag staan? Of waar je dat filmpje nog kan vinden?
De enigen die het niet zullen vergeten zullen bekenden zijn. En ook zonder het internet zou dat gebeurd zijn.
@2: nou ja, als eenm potentiele werkgever later haar naam googled heeft ze wel een probleem natuurlijk.
Meestal staat haar naam er niet bij. Althans, ik kan me niet herinneren dat dat het geval is. Of het is alleen de voornaam.
Daarnaast zijn veel namen niet uniek, en is een mailtje naar google genoeg om de naam uit de zoekmachine te verwijderen.
“en is een mailtje naar google genoeg om de naam uit de zoekmachine te verwijderen.”
Echt waar? Dat had Manon Thomas graag gewild…
“We slaapwandelen dus niet de surveillance society binnen, we sprinten erheen. De camera is een drug en wie bang voor haar is, heeft iets te verbergen”.
Het hele probleem in een notedop (f*ck die nieuwe spelling): ook als je niet mee wil doen aan de hype (hyve?) wordt je meegesleurd door de massa, die niet zelf kan denken, maar vooral hetzelfde wil kunnen en doen als de buurman. En als je die massa dan wijst op de gevaren daarvan, wordt je inderdaad verweten, dat je dan blijkbaar iets te verbergen hebt. En dat terwijl je voor de overheid misschien wel helemaal niets te verbergen hebt, maar dat je niet wil, dat de massa idioten, die maar achter elkaar aan rennen, jou persoonlijk lastig gaan vallen, omdat één van die idioten jou plotseling en bij vergissing als een misdadiger weg zet. De ´oude´ media waren en zijn wat dat betreft controleerbaar. Peter R de Vries kun je aanklagen, als hij je maandenlang van een moord heeft lopen beschuldigen en uiteindelijk zou blijken, dat hij ongelijk heeft (maar waarschijnlijk heeft hij dan al lang gerectificeerd en een passende schade vergoeding met je geregeld). De oude media zijn daardoor ook een stuk voorzichtiger in hun beschuldigingen. Maar waar kun je terecht, als je in de nieuwe media door een onverantwoordelijke gek ergens valselijk van beschuldigd wordt, je gegevens overal bekend zijn (je hebt toch niets te verbergen?), en de meute voor je deur staat om je te lynchen?