Peter R. en de gestolen USB-stick

Peter R. de Vries had weer iets moois in handen gekregen: huurmoordenaars die met een verborgen camera hun eigen onderhandelingen hadden gefilmd. Ze hadden bedacht deze beelden aan Peter te kunnen slijten voor een halve ton, maar toen ze bij hem op kantoor waren viel de politie plotseling binnen. De USB-stick met de beelden ‘bleef achter’, en werd door Peters team gratis leeg getrokken. Later werd de USB-stick wel in beslag genomen door de politie. Dat is niet raar, want het is bewijsmateriaal. Dat de politie het stickje niet meteen meenam is wel raar. Maar het zal de deal met Peter zijn geweest dat hij eerst even zijn gang mocht gaan. In ieder geval was er goed materiaal voor een uitzending, en de SBS-machine begon te teasen. Peter zelf schoof her en der aan om de geesten op te warmen. Maar toen greep de rechter in, en ging het feest niet door. Daar moet zo’n rechter dan wel heel goede redenen voor hebben, denk je dan.

Dat kunnen we nu beoordelen, want het vonnis is beschikbaar gekomen. Hoofdbestanddeel van de argumentatie: Peter heeft die beelden van de USB-stick gejat. En dat mag natuurlijk niet. Niet van het Wetboek van Strafrecht. En ook niet van de journalistieke code, waarin staat dat journalisten geen gegevensdragers mogen ontvreemden. Kort en goed:

Deze normen moeten zo worden begrepen dat het de journalist niet vrij staat zich informatie tegen de wil van degene die daarover beschikt toe te eigenen. Hierin verschilt de rol van een journalist van die van politie en justitie, die immers wettelijke bevoegdheden hebben om in het belang van strafrechtelijk onderzoek inbreuk te maken op eigendomsrechten, bijvoorbeeld door de USB-stick in beslag te nemen.

Peter voerde natuurlijk aan dat dit alles niet voor hem gold, nu hij de misstand wilde aantonen dat er in huurmoorden worden gepleegd in Nederland. Dat mocht hij van de rechter, alleen hoeft hij daar deze camerabeelden niet voor te stelen. De beelden met de geheime camera die SBS vervolgens zelf gemaakt had, mochten ook niet worden uitgezonden. Want daarop werd uitsluitend onthuld dat huurmoordenaars probeerden hun eigen beelden te verkopen. Niet echt het type misstand waar een gebruik van de verborgen camera onontkoombaar is.

Peter wilde zelf niet betalen voor de beelden, omdat hij niet aan ‘chequeboekjournalistiek’ wilde doen. Daarvoor krijgt hij van de rechter een compliment. Maar hij mag zelf ook niet verdienen aan zijn eigen vergrijp, namelijk het stelen van een USB-stick. Een logisch en overtuigend verhaal. Vooraf ingrijpen in een televisie uitzending moet een uitzondering blijven. Maar iemand die zelf de boer op gaat met het verhaal dat hij die uitzending gaat vullen met gestolen materiaal kan weinig anders verwachten.

Probleem is alleen dat Peter – je moet je aan de wet houden – de Vries zelf bepaalt of hij aan een rechterlijk bevel voldoet of niet. De vorige keer, met Koos H., vond hij de opgelegde dwangsom een koopje in het licht van de extra aandacht en zond hij toch gewoon uit. Het kwam hem daarna op berisping en een dwangsom van een half miljoen te staan. In deze zaak wint hij weer aan krediet bij de rechter, want de rechter dreigt nu met een dwangsom van 100.000 euro, maximaal op te lopen tot 200.000 euro. Dat valt dan weer mee.