De peilingen zien er voor D66 al een tijdje gunstig uit. Zelfs zo gunstig dat de partij, die zich nu met drie zetels in de Tweede Kamer vertegenwoordigd ziet, bij zo'n verkiezingsuitslag een belangrijke rol op het (in)formatiepodium kan spelen. Omdat geen enkele partij op het moment staat te springen om in een coalitie te stappen met Wilders aan het hoofd, ligt het voor de hand dat dan de tweede partij de hoofdrol speelt. Alexander Pechtold, fractievoorziter van D66, heeft gisteren aangegeven geen premier te willen worden (eerder zei hij al geen ministerschap te ambiëren na verkiezingswinst). Het zal vast een hele geruststelling zijn voor Joshua Livestro en zijn lezers. Maar wie wordt het dan? Zoals Wouter Bos voor de verkiezingen van 2003 Job Cohen naar voren schoof, wil Pechtold een man (of vrouw?) 'van kaliber' als kandidaat-premier leveren. Aan wie zou Pechtold denken... Aan Alexander Rinnooy Kan, solide en met een mooi optreden bij Zomergasten? Een smetje op zijn blazoen is het uit elkaar gespatte SER-overleg over de AOW. Boele Staal? Oud-CdK in Utrecht, nu voorzitter van de ANWB. Nadeeltje: hij is ook voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Banken en banken genieten op het moment geen bijzondere populariteit. Of wordt het toch de re-rentree van D66-oprichter Hans van Mierlo? Kent u nog politieke zwaargewichten binnen D66? Helpt u Alexander dan een beetje en noem ze in de comments.
(Meer op Adriaan’s eigen webstek)
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Dat het politieke landschap in de Verenigde Staten behoorlijk gepolariseerd is (en wordt) zal niemand zijn ontgaan. Deze diagram van Information is Beautiful geeft prachtig weer hoe de ideologische scheidslijnen dikwijls worden uitgelegd: alsof de politieke keuze er één is tussen links en rechts; tussen socialisme en conservatisme; tussen Democraten en Republikeinen. Vanzelfsprekend is dat een simplificering die de Amerikaanse politiek weinig goed doet echter het is wel degelijk interessant om eens na te gaan hoe dit zwart-witdenken wordt doorgetrokken om niet alleen politieke maar ook maatschappelijke vraagstukken te benaderen.
Links heet in de Verenigde Staten liberaal en streeft naar een rechtvaardige maatschappij waarbij de economie moet worden gereguleerd en het belang van het collectief voorop staat. Rechts daarentegen hangt een meer traditionele interpretatie van het liberalisme aan en houdt persoonlijke vrijheid en een kleine overheid hoog in het vaandel. In de praktijk komt dit erop neer dat links opkomt voor werknemers en met name de stedelijke middenklasse aanspreekt terwijl rechts de werkgevers verdedigt en haar aanhang voornamelijk onder de maatschappelijke bovenlaag en op het platteland vindt.
De ideologische tweespalt omhelst echter meer dan puur economische en politieke zaken. Waar links geassocieerd wordt met openheid, tolerantie, pacifisme en wellicht enige naïviteit zou rechts meedogenloos zijn, nationalistisch, oorlogszuchtig en te veel waarde hechten aan godsdienstige normen. Deze eigenschappen vertegenwoordigen de extremen van de Democratische en de Republikeinse Partij: de hippies en de evangelische zeloten.
Welja, alsof de omvallende banken nog niet voldoende zijn, dreigde blijkbaar de melkveesector in Europa ook om te vallen. 280 miljoen is er beschikbaar om de noodleidende, structureel overproducerende industrie, die getroffen is door een zeer lage melkprijs, te ondersteunen.
Van dit bedrag is 21 miljoen euro bestemd voor Nederland, en ondanks dat minister Gerda Verburg “het voorstel niet zelf verzonnen zou hebben”, zal ze het geld gaan verdelen.
Dat is waarschijnlijk meer dan 1000 euro per melkveebedrijf. En dat voor een sector die zichzelf de vernieling in helpt door stelselmatig teveel te produceren. Tot overmaat van ramp wordt de enige regulering die de productie nog enigszins in toom houdt in 2015 afgeschaft, en tot die tijd wordt het melkquotum jaarlijks opgerekt. Boeren mogen dus nóg meer melken. En je hoeft geen Einstein te zijn om je te realiseren wat dat met de melkprijs doet.
Wat is dat toch met een toch al zwaar gesubsidieerde industrie die als ze teveel produceert, in plaats van de productie naar beneden te brengen zoals elk normaal bedrijf zou doen, meer geld en steun eist van de staat of Europa, en als ze dat niet direct krijgt bijna gewelddadig wordt?
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Zelden werd een opmerking zo snel gelogenstraft als gisteren. De baas van de Bank of England had zijn woorden nog nauwelijks uitgesproken toen bekend werd dat alles bij het oude bleef en dat een handjevol mensen enorm gaan profiteren van de steun van velen.
En nergens, ook hier in Nederland, is er een serieuze discussie gaande over de rol, de regels en het belang van financiële instellingen
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“Ik zag eens een chimpansee een kwartier lang naar een bijzonder mooie zonsondergang staren, de veranderende kleuren bekijkend, [en vervolgens] naar het bos terugkeren zonder een papaya mee te nemen voor het avondeten.”
Gisteren werd bekend dat
Maar hoe toepasbaar op de Nederlandse situatie deze is is natuurlijk de vraag. Zie ook artikel in de New Scientist.
Micha Wertheim heeft iets tegen reageren
Interesse in hersenspinsels is niet wederzijds.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.