Volgende week vrijdag zijn er parlementsverkiezingen in de Ierse Republiek. Taoiseach (premier) Simon Harris heeft de verkiezingen vervroegd omdat hij de gunstige cijfers in de polls voor zijn partij hoopt te verzilveren en straks met flinke winst opnieuw een centrum-rechtse regering kan leiden. De grootste oppositiepartij Sinn Féin staat op verlies en daar zouden de zittende partijen graag van willen profiteren. Harris is pas sinds april van dit jaar premier. Hij is de opvolger van Leo Varadkar die op 20 maart 2024 onverwacht voortijdig vertrok als taoiseach en leider van de Fine Gael-partij. Deze partij vormde sinds de vorige verkiezingen in 2020 een coalitie met de andere centrum-rechtse partij Fianna Fáil en de kleinere Groenen. De samenwerking tussen de rivalen FG en FF, die Ierland al honderd jaar regeren (maar nooit samen), was uniek. Beide partijen verloren flink bij deze verkiezingen. SF was met Mary Lou McDonald de grote winnaar en kwam met 37 zetels bijna op dezelfde hoogte als FF. Om haar uit de regering te houden sloten FF en FG een historisch compromis dat onder andere inhield dat Micheál Martin (FF) de eerste helft van de vijfjarige zittingsperiode premier werd waarna de aftredende regeringsleider Varadkar hem zou opvolgen. Twee jaar later won Sinn Féin in Noord-Ierland de verkiezingen. Daar is de Noord-Ierse SF leider Michelle O’Neill nu premier. Mocht SF ook in de Ierse Republiek winnen dan zou de hereniging van beide delen in het verschiet liggen. Op het congres van SF in september beloofde Mary Lou McDonald dat zij een referendum zou organiseren als ze na de aankomende verkiezingen premier kan worden. Maar bij de Europese verkiezingen dit voorjaar bleek al dat de populariteit van de partij is gedaald. Als oorzaken worden genoemd een onduidelijk immigratiebeleid en een reeks schandalen. Dat begon in Noord-Ierland waar een partijfunctionaris beschuldigd werd van seksueel misbruik met kinderen. Onlangs braken twee Ierse SF-kopstukken met de partij. McDonald is er nog niet in geslaagd de reputatie van de partij te herstellen. Sinn Féin blijft ijveren voor hereniging Volgens de huidige peilingen haalt Sinn Féin nu slechts 18% , een daling van meer dan zes procentpunten. Fine Gael staat nu op ongeveer 24%, Fianna Fáil op 21%. De kleinere partijen halen de 5% drempel waarschijnlijk niet. SF oud-gediende Gerry Adams waarschuwt in een opiniebijdrage degenen die hopen af te kunnen rekenen met zijn partij. 'Er zijn duidelijk mensen die verkiezingscampagnes zien als kansen om een overlijdensbericht voor Sinn Féin te schrijven. Sorry dat ik je moet teleurstellen. Zoals bij alle partijen die meedoen aan verkiezingen, zullen er momenten van winst en momenten van pijn zijn. Dat is inherent aan de verkiezingspolitiek, vooral in onzekere tijden. Maar als je politieke ideologie en de band van het leiderschap met de basis echter sterk zijn, dan kunnen alle uitdagingen worden overwonnen. Dat is een van de sterke punten van Sinn Féin.' Adams laat er ook geen misverstand over bestaan dat zijn partij zal blijven ijveren voor een herenigd Ierland. Campagnetijd Huisvesting was een van de thema's waarop SF vijf jaar geleden won. Het tekort aan huizen is ook na vijf jaar centrumrechtse regering nog steeds groot. Immigratie is er bij gekomen. De regering heeft opvang geboden voor duizenden gevluchte Oekraïners. Afgelopen zomer hebben rechtse demonstranten een reeks demonstraties gehouden bij asielzoekerscentra en een aantal gebouwen die bestemd waren voor asielzoekers zijn afgebrand. In de campagne waarschuwt centrumrechts voor moeilijke tijden als Trump in dc VS aantreedt. En terwijl Fine Gael de kiezers met dikke budgetten veel belooft op allerlei gebieden, kraakt minister van Financiën Donohoe SF af vanwege een geplande 'aanslag op Ierlands spaargelden'. SF ontkent dat dit uit haar verkiezingsprogramma gelezen kan worden. Een woordvoerder zei dat Sinn Féin "het overheidsgeld verstandig zou investeren", in tegenstelling tot Fine Gael, die in de regering "het overheidsgeld in rook had laten opgaan", waaronder "€ 500.000 aan privéjets voor Simon Harris".
Sabbath Bloody Sabbath uit 1973 was het vijfde studio-album van de band die aan de wieg stond van de heavy metal. Volgens zanger Ozzy Osbourne was het hun laatste, werkelijk grootse plaat.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
COLUMN - Wie regeert: Schoof of Wilders? Naar het antwoord op die vraag wordt gezocht vanaf het moment dat Dick Schoof minister-president werd.
De Correspondent wist op 2 juli al: Wilders is dan geen premier, hij heeft alle touwtjes in handen.
Het AD blikte op 5 juli terug op het allereerste Kamerdebat met het kersverse kabinet. Wilder had Schoof weggezet als ‘slappe hap’. Oud-Kamervoorzitter Wim Deetman zei (CDA) zei: “Het was een krachtmeting tussen Wilders en de premier: wie is de baas? De indruk in het debat is gewekt dat Wilders nu de dienst uitmaakt.”
Maar als RTL Nieuws op 7 juli vraagt: “Als Geert Wilders en Dick Schoof tegelijkertijd bellen, wie nemen de PVV-ministers uit het nieuwe kabinet dan als eerste op?”, dan beweren de PVV’ers eerst Schoof te zullen aanhoren. De premier is dus de baas, concludeert RTL hieruit.
In o.a. de Gelderlander (28 september) wordt een tweet van Wilders geciteerd: “Schoof is absoluut niet de baas, dat is de Tweede Kamer.”
Wilders doelde daarmee op een interview in het AD, waarin Schoof reageerde op speculaties dat Wilders in feite de dienst uitmaakt. De minister-president zei: “,Als premier ben je de baas” en “Nou ja, de baas… je bent premier. Dus je bepaalt wat het kabinet doet, en niemand anders.’’
Gisteren kreeg Nila Ibrahimi de Internationale Kindervredesprijs uitgereikt in de Nieuwe Kerk in Amsterdam, voor haar inzet voor de rechten van meisjes in Afghanistan.
In maart 2021 vaardigde het directoraat onderwijs van de hoofdstad Kabul een verbod uit voor meisjes van 12 jaar en ouder om te zingen in het openbaar en bij publieke evenementen. De toen 14-jarige Nila Ibrahimi nam uit protest een liedje op dat via de #IAmMySong movement al snel viraal ging.
Mede dankzij de ophef die ontstond werd op last van het ministerie van Onderwijs het verbod ingetrokken. Nog geen half jaar later namen de Taliban de macht over. Nila Ibrahimi en haar familie ontvluchtten Afghanistan.
In 2023 was zij een van de oprichters van HerStory, dat een veilig platform wil zijn waar Afghaanse meisjes hun verhalen kunnen delen.
Het was de twintigste keer dat de prijs is uitgereikt door of de KidsRights Foundation. In 2005 ging voor de eerste keer de prijs naar de Zuid-Afrikaanse Nkosi Johnson. Postuum want in 2001 overleed hij op 12-jarige leeftijd aan aids, de ziekte waarmee hij was geboren. Samen met zijn pleegmoeder streed hij voor de rechten van kinderen met hiv/aids, die als paria weerden behandeld.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Het hing natuurlijk al een tijdje in de lucht, en compleet terecht natuurlijk. Het raakt wel een gevoelig punt, want de vraag blijft hoe lang dit strafhof nog kan functioneren en relevant blijft nu het ook achter ‘ons’ aangaat, in plaats van alleen maar achter landen als Verweggistan.
Amerika zag het goed toen het niet meedeed, omdat het ook wel wist dat zij (en ik wij) regelmatig ‘the baddies‘ waren.
COLUMN - Dat Wilders een gevaar vormt voor de vrijheid van de Nederlandse media wisten we al. Voor hem zijn vrijwel alle journalisten ’tuig van de richel‘. Vorige maand riep hij zijn volgers op tot een strafactie tegen dagblad Trouw omdat de krant een kritische cartoon over het asielbeleid van zijn kabinet publiceerde. Zijn maatje Caroline van der Plas van de BBB blijkt niet voor hem onder te willen doen. Zij ziet het internetplatform Cestmocro, dat veel aandacht besteedt aan de genocide in Gaza, als een haatzaaiend platform dat “overloopt van antisemitisme”. Ze vraagt zich af of het niet gewoon verwijderd kan worden. Het is het zoveelste teken dat in kringen van de huidige regeringscoalitie de vrijheid van informatie niet veilig is.
“Een heel account op zwart zetten is censuur,” zegt jurist Roeland de Bruin tegen de NOS. Het is niet alleen een onaanvaardbare beperking van de uitingsvrijheid. Het raakt de communicatie tussen burgers. Burgers moeten van elkaars meningen kennis kunnen nemen. “Het gaat dus eigenlijk om het proces van communiceren. En dat moet vrij en onbelemmerd kunnen gebeuren.” Volgens De Bruin is het beter om per Instagrampost te bekijken of een bepaalde uiting onrechtmatig of strafbaar is. Emeritus hoogleraar algemene rechtswetenschap Jan Brouwer zei in Nieuwsuur dat het sluiten van het account Cestmocro een zeer verregaande maatregel zou zijn: ‘Dan zou je ook kranten zomaar kunnen verbieden.’
COLUMN - 
Er zijn tijden dat het nodig is om de straat op te gaan. Dat je niet kunt volstaan met achter je scherm woedende berichten de wereld in te slingeren – ieder voor zich –, maar dat het nodig is om anderen te laten zien dat je er bent, dat er genoeg voor je op het spel staat om ergens met zoveel mogelijk anderen te zijn.
Het kabinet-Schoof bezuinigt ruim twee miljard in het onderwijs – een onderwijs dat juist gebaat zou zijn bij investeringen of op zijn minst bij enige rust. Vorige week is het bovendien verschillende grenzen overgegaan. Een gezelschap dat het enige Marokkaans Nederlandse lid laat vertrekken nadat allerlei op zijn minst dubieuze uitspraken zijn gedaan, en dat daarna verklaart ‘niet racistisch’ te zijn en geen enkele aanstalten doet tot zelfonderzoek, met zo’n gezelschap is iets mis. Er worden voortdurend kleine stapjes gezet, en er worden steeds meer grenzen opgerekt.
Op de sociale media ging dit weekeinde een citaat rond uit het bekende boek They Thought They Were Free: The Germans, 1933–45 van Milton Mayer, gepubliceerd in 1955. Daarin onderzocht Mayer hoe gewone Duitsers geleidelijk de opkomst van het naziregime accepteerden. Onder andere schreef hij:
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Hoe lang Sargasso ook bestaat, je blijft bands en nummers tegenkomen waarvan je je afvraagt hoe het in vredesnaam mogelijk is dat ze nooit eerder zijn langsgekomen. Maar goed ook eigenlijk, want anders zouden we deze rubriek alleen maar kunnen vullen met heel obscure dingen, en een feestje der herkenning is op zijn tijd ook wel eens leuk. Soit, de Beasty boys dus, met Intergalactic. Met de groeten uit de jaren 90 enzo.
Hirax maakte al thrash metal aan het begin van de jaren tachtig, en dat doet de band nog steeds. Ze zijn nooit doorgebroken, niet binnen en al helemaal niet buiten het genre, maar als je dit zo hoort kun je je afvragen of dat terecht is. Kill Switch is van een album halverwege hun carrière, en is 20 jaar oud. En in dit genre spreekt het voor een nummer dat het klinkt alsof het zo 15 jaar ouder had kunnen zijn. Agressieve zang (check), lekkere riffs en solo’s (check), solide ritmesectie (check), allemaal beetje rommelig door elkaar (check). Ik zeg: een pareltje.
Er gaat het hardnekkige verhaal dat Stevie Ray Vaughan zijn gitaar zo heftig bespeelde, dat hij zijn eigen eeltplekken weer aan zijn vingers moest plakken.
Volgens anderen smeerde hij preventief superlijm op zijn vingertoppen, omdat hij in zijn jongere jaren zware stalen snaren gebruikte, totdat een muziekvriend ‘m liet zien hoe ‘ie hetzelfde geluid kon krijgen met snaren die minder een aanslag deden op zijn vingers.
